Hiç olmaması gereken bir ilişkiyi yaşıyorum, farkındayım, bilincindeyim, fakat seviyorum.
Onun hayatımda olduğum için minnet duymam ve o benim hayatımda olduğundan diğer tüm kadınlardan vazgeçtiği için ona teşekkür borçlu olduğumu savunan birini seviyorum.
Sadece o görmek istediği zaman gelip gören, çalışmamı istemeyen, hiçbir erkek arkadaşım ile görüşmemi istemeyen, eski iş arkadaşlarımı ve patronlarımı engelleyen, (uzun bir süre tiyatro oyunculuğu yaptım, çevrem bilhassa geniştir) hayatımdaki diğer insanları yavaş yavaş engelleyen, fakat fazla fazla düşünceli, bir plan yapışıyorsa mantık çerçevesinde doğru olanı yapan, fikirlerime saygılı fakat uygulamakta gocunan..
Bana hayatında iki büyük yalan söylemiş ben öğrenince ikisinde de özür dilemişti. Ona göre sokulan her kalıbın şeklini aldığımdan, tam istediği kadınmışım. Tam bu noktada bana "peki senin için ben neyim" dese, hayatımda gördüğüm en davar insansın derdim. Seviyorum ama birlikte olmak mutluluk vermiyor. Zaten bir o kalmış etrafımda.
Ne kadar boktan değil mi?
Peki şimdi ayrılmak ne kadar doğru ya da birlikte olmak ne kadar yanlış..