Tüm yargılamalarınızı kabul ettiğimi söyleyerek söze başlamak istiyorum.
Aşağıya en sona yazacaktım ama okumazsınız diye baştan yazayım. Bunu söylemek çok zor bu ara zaten normal dertleşeceğim bir arkadaşım da yok bari sizle konuşalım.
EVLİYİM VE BİRİSİNDEN ÇOK ETKİLENDİM. Galiba o da benden etkilendi çok belli etti, ediyor. Gerçekten buna sebep olan şey evliliğimdeki mutsuzluk da olabilir ya da eşimin olmasını hayal ettiğim kişi gibi birisi olduğu için olabilir ama bu kişi bekar bir genç. Allahım kafayı yicem ya. Gerçekten kendi halimde mutsuz mutsuz takılıyordum nasıl böyle birisiyle tanışabilirim yani neden. Yani ben böyle birşeyi kınamamışımdır da nasıl bir imtihan bu napıcam bilmiyorum. Bir daha belki görmeyeceğim birisi ama aklımdan çıkmıyor. Lanet olsun ki iletişim bilgileri var ve yazdı. Çok kısa arkadaşça konuştuk o da ben de sohbete açığız zaten.
Geçenlerde terapistime demiştim ki artık hiç öylesine goygoy& dedikodu yapacağım, boş boş sohbet edeceğim kimsem kalmadı. Bunu kendim de tercih etmiş olabilirim kimseyi suçlamıyorum ama eşimle zaten aşırı hoşsohbet biri olduğu için evlenmedik zaten hep sessizdi iletişimi azdı sevgim ve güvenim vardı hala var ama aşk heyecan yok arkadaşlar sadece bunların olmaması sorun değil ayrıca başka bir sürü çift sorunumuz da var ama bu sene iyice ayyuka çıktı. Sadece ten uyumumuz vardı yatakta iyiydik ama bu sene artık o da azaldı ya ve azaldığı için mutsuz değilim, yani neden böyle olduk vs detaylara giremicem konuşmak bile zul geliyor artık. Gülmeyi unuttum ben gerçekten ama gerçekten ciğerlerimde bir sorun var o yüzden gülemiyorum sanıyordum ama uzun zamandır gülemediğimi kahkaha atamadığımı farkedince biraz mizah vs izleyeyim dedim gerçekten çok komik şeylere bile gülemiyorum gülme taklidi yapıyorum sadece ses yok hah diye birşey bile çıkmıyor. Ayrıca ağlayamıyorum da uzun zamandır. Terapi alıyordum ama çalışmadığım ve maaşım olmadığı için dolayı devam edemiyorum. Terapiye git diyeceklere söylüyorum, devletten psikiyatri randevusu aldım terapistim de önermişti istersen ilaç kullanabilirsin diye. Zaten travmatik bir çocukluk ve hayatım oldu. Çok ekstrem şeyler değil çok şükür insanlar neler yaşıyor ama benim zorluklarım da beni yaşlandırdı. Boşanmak için bu zamana kadar yeterli sebepler oluşmuştu ama boşanmak benim için çok zor psikolojik olarak çünkü boşanmış bir annenin çocuğuyum. Boşandıktan sonra kendine hala (neredeyse 30 senedir) bir hayat kuramamış bir güçlü bir annenin çocuğuyum.Babasız büyüdüm. Ama annemin boşanıp da sığamadığı yerlere ben zaten sığamam. Maddi destekten ziyade manevi bir destek de kimseden isteyemem. Yeni işten ayrıldım yakında tekrar başlayacağım ama çok şükür 2 tane mesleğim var zekiyim başarılıyım maddi olarak hallederim ama boşanmak demek hem oğlumun psikolojisini ve en önemlisi kendi psikolojimi alt üst edecek. Tüm travmalarım depreşecek. Eşimle kavga vs ettiğimizde küçük çocuğum farkedip ağladıysa onda kendi çocukluğumu görüyorum. Çocuğumuza mutlu bir yuva sunuyoruz gerçekten güzel kaliteli aile zamanları geçiriyoruz çok akıllı sosyal mutlu bir çocuk. Eşim iyi bir baba. Ama 30 yıl öncesinde değiliz devir artık “dövmüyorsa sövmüyorsa içkisi yoksa kumarı yoksa kır dizini otur” devri değil. Ben sorunlarımı mutsuzluğumu sürekli bir meşguliyetlerle üstünü kapatıyorum. Arkadaşlarım bile farkediyor artık o eski ben olmadığımı… Sonra diğer evlilerin mutsuz evliliklerin tecrübelerini dinlemek duymak onlar da bana iyi gelmiyor. İşin sonunu baştan görürsün ya hep böyleydim belki de bu sonu kendime ben hazırladım.
Aşağıya en sona yazacaktım ama okumazsınız diye baştan yazayım. Bunu söylemek çok zor bu ara zaten normal dertleşeceğim bir arkadaşım da yok bari sizle konuşalım.
EVLİYİM VE BİRİSİNDEN ÇOK ETKİLENDİM. Galiba o da benden etkilendi çok belli etti, ediyor. Gerçekten buna sebep olan şey evliliğimdeki mutsuzluk da olabilir ya da eşimin olmasını hayal ettiğim kişi gibi birisi olduğu için olabilir ama bu kişi bekar bir genç. Allahım kafayı yicem ya. Gerçekten kendi halimde mutsuz mutsuz takılıyordum nasıl böyle birisiyle tanışabilirim yani neden. Yani ben böyle birşeyi kınamamışımdır da nasıl bir imtihan bu napıcam bilmiyorum. Bir daha belki görmeyeceğim birisi ama aklımdan çıkmıyor. Lanet olsun ki iletişim bilgileri var ve yazdı. Çok kısa arkadaşça konuştuk o da ben de sohbete açığız zaten.
Geçenlerde terapistime demiştim ki artık hiç öylesine goygoy& dedikodu yapacağım, boş boş sohbet edeceğim kimsem kalmadı. Bunu kendim de tercih etmiş olabilirim kimseyi suçlamıyorum ama eşimle zaten aşırı hoşsohbet biri olduğu için evlenmedik zaten hep sessizdi iletişimi azdı sevgim ve güvenim vardı hala var ama aşk heyecan yok arkadaşlar sadece bunların olmaması sorun değil ayrıca başka bir sürü çift sorunumuz da var ama bu sene iyice ayyuka çıktı. Sadece ten uyumumuz vardı yatakta iyiydik ama bu sene artık o da azaldı ya ve azaldığı için mutsuz değilim, yani neden böyle olduk vs detaylara giremicem konuşmak bile zul geliyor artık. Gülmeyi unuttum ben gerçekten ama gerçekten ciğerlerimde bir sorun var o yüzden gülemiyorum sanıyordum ama uzun zamandır gülemediğimi kahkaha atamadığımı farkedince biraz mizah vs izleyeyim dedim gerçekten çok komik şeylere bile gülemiyorum gülme taklidi yapıyorum sadece ses yok hah diye birşey bile çıkmıyor. Ayrıca ağlayamıyorum da uzun zamandır. Terapi alıyordum ama çalışmadığım ve maaşım olmadığı için dolayı devam edemiyorum. Terapiye git diyeceklere söylüyorum, devletten psikiyatri randevusu aldım terapistim de önermişti istersen ilaç kullanabilirsin diye. Zaten travmatik bir çocukluk ve hayatım oldu. Çok ekstrem şeyler değil çok şükür insanlar neler yaşıyor ama benim zorluklarım da beni yaşlandırdı. Boşanmak için bu zamana kadar yeterli sebepler oluşmuştu ama boşanmak benim için çok zor psikolojik olarak çünkü boşanmış bir annenin çocuğuyum. Boşandıktan sonra kendine hala (neredeyse 30 senedir) bir hayat kuramamış bir güçlü bir annenin çocuğuyum.Babasız büyüdüm. Ama annemin boşanıp da sığamadığı yerlere ben zaten sığamam. Maddi destekten ziyade manevi bir destek de kimseden isteyemem. Yeni işten ayrıldım yakında tekrar başlayacağım ama çok şükür 2 tane mesleğim var zekiyim başarılıyım maddi olarak hallederim ama boşanmak demek hem oğlumun psikolojisini ve en önemlisi kendi psikolojimi alt üst edecek. Tüm travmalarım depreşecek. Eşimle kavga vs ettiğimizde küçük çocuğum farkedip ağladıysa onda kendi çocukluğumu görüyorum. Çocuğumuza mutlu bir yuva sunuyoruz gerçekten güzel kaliteli aile zamanları geçiriyoruz çok akıllı sosyal mutlu bir çocuk. Eşim iyi bir baba. Ama 30 yıl öncesinde değiliz devir artık “dövmüyorsa sövmüyorsa içkisi yoksa kumarı yoksa kır dizini otur” devri değil. Ben sorunlarımı mutsuzluğumu sürekli bir meşguliyetlerle üstünü kapatıyorum. Arkadaşlarım bile farkediyor artık o eski ben olmadığımı… Sonra diğer evlilerin mutsuz evliliklerin tecrübelerini dinlemek duymak onlar da bana iyi gelmiyor. İşin sonunu baştan görürsün ya hep böyleydim belki de bu sonu kendime ben hazırladım.
