- 26 Kasım 2015
- 1.916
- 548
- 123
Uzun zamandır yalnızım ilişki anlamında 2 sene önce bir denemem oldu fakat sevmiyorum diye ayrıldım vazgectim ona rağmen ağır depresyona girdim.. Biliyorum saçma gelecek belki bu durumu yaşamayanlara ama çok zor bir durum.. Zaten ailem konusunda çözemediğim problemlerim var ve tek kurtulus evlenip mutlu olmak. Ama öyle birşeye yakalandım ki bu beni çıkmaza sokuyor bir erkekle bulusmak işkence gibi neden çünkü olmayınca veya istediğim gibi biri çıkmayınca resmen çöküyorum zaten bulustugum da yok korkudan pek nadir..
Korkum ise acı cekmek bilinçaltımda hep bu var acı çekeceğim mutsuz olacağım.. Kesin ayrılırız sorunlar çıkar bana soğuk davranır acı çekerim kafamda dönen bu . Lisede asık olmustum ve bitince acı cekmiştim ama sonucta bunu tek yasayan ben dğeilim o yüzden bu kadar korkmak saçma geliyor herkes korkmalıydı bu durumda benim kadar depresyona girmeliydi..Psikologa filan da basladım depresyon ve anksiyete kaynaklı. Ama esas sorunum bu zaman zaman hayat çok boş geliyor ne için mücadele ediyorum ki diyorum.. Arkadaş desen sadece bir yakın arkadaşım var. Onla da küssek yine çökmeye başladım kendimi inanılmaz yalnız hissediyorum sanki dünyada beni anlayan kimse kalmamıs hersey cok boşmuş gibi. Birini sevsem hayatımda beni seven bir erkek olsa belki mutlu olurum diyorum sonra yine kaygılarımla boğusuyorum düşüncesi bile korkusu dahi iştahımı kesip beni hayattan soğutuyor.
Böyle bir durum yaşayan var mı gercekten merak ediyorum.. Ayrıca kapılma takıl ölesine birileriyle filan demeyin bu normal bir durum değil bencebu kadar korkmak ve yataklık olmak hiç normal gelmiyor korkuyorum
Korkum ise acı cekmek bilinçaltımda hep bu var acı çekeceğim mutsuz olacağım.. Kesin ayrılırız sorunlar çıkar bana soğuk davranır acı çekerim kafamda dönen bu . Lisede asık olmustum ve bitince acı cekmiştim ama sonucta bunu tek yasayan ben dğeilim o yüzden bu kadar korkmak saçma geliyor herkes korkmalıydı bu durumda benim kadar depresyona girmeliydi..Psikologa filan da basladım depresyon ve anksiyete kaynaklı. Ama esas sorunum bu zaman zaman hayat çok boş geliyor ne için mücadele ediyorum ki diyorum.. Arkadaş desen sadece bir yakın arkadaşım var. Onla da küssek yine çökmeye başladım kendimi inanılmaz yalnız hissediyorum sanki dünyada beni anlayan kimse kalmamıs hersey cok boşmuş gibi. Birini sevsem hayatımda beni seven bir erkek olsa belki mutlu olurum diyorum sonra yine kaygılarımla boğusuyorum düşüncesi bile korkusu dahi iştahımı kesip beni hayattan soğutuyor.
Böyle bir durum yaşayan var mı gercekten merak ediyorum.. Ayrıca kapılma takıl ölesine birileriyle filan demeyin bu normal bir durum değil bencebu kadar korkmak ve yataklık olmak hiç normal gelmiyor korkuyorum