olsun.önemli değil.
arkadaşsızlık üzücü birşey.umursanmamak daha kötü.
ailem beni seviyor.ama insan böyle girdiği yerlerde sevilmek istiyor.sevilmek,değer görmek ve sayılmak.
her zaman düşündüğüm gibi şimdi de düşündüm.ama inanın bende devasa bir fark göremedim kişilik yönünden.herkesin hayatı ve kişiliği farklıdır.ama herkes de birbirine uyum sağlıyor.kavga etseler bile o da bir iletişim.
kendimde ufacık bir hata görsem aaa işte bu yüzden yok diyorum.öyle bir sıkıntı oldu bana.öğretmenlerim konuşuyordu bulunduğum sınıflarla.artık konuşmasa naparlardı bilmiyorum.bir insanı yok saymak ne demek?sevmiyor olabilirsin,arkadaş edinemiyor da olabilir.ama büyük çoğunluğu oluşturan dışlayanlarda ben insanlıktan bir nasip göremiyorum.aynısını ben onlara yapmadım ama gözümde çok kişiliksizler her zaman.yaşları gereği falan da değil bence.
benim bir gerçeğim falan mı bu nedir kaç yaşındayım hala aynı.
sevgili olarak da sanırım elektrik alıncak durumda değilim
dışlayan birini hangi erkek sahiplenir sever ki?
