sevgilimle evliliğe giden ciddi bir ilişkimiz var 2 3 sene içinde de evlilik planları yapıyoruz.
ben tek çocuğum, özgürlüğüme çok düşkünüm maalesef öyle çok çoluk çocuk gürültü patırtı seven biri de değilim.
forumda bir konu gördüm "bebekli yaşam bana göre değilmiş" diye bir konu. başlık sabihi doğum sonrası bebeğini tam sevememekten yakınıyordu. bende böyle olmak istemiyorum hazır hissetmeden olmaz diyorum kendisi de zaten evlendikten 2 3 sene sonra falan diyor. o konuda sorun yok sorun bu muhabbetin çok dönmesi. kendisi her şeyde çok plancıdır bu konuda sorun yok ama
ortada fol yok yumurta yok sürekli beni bir şeylere ikna etmeye çalışıyor benim 1 tane iyidir kastıma karşılık 2 2 2 diye diretiyor
bu kararı da bana bırak dedim biraz alındı. tek çocuk işte bencil olur, kardeş olsun, çok burnu havada olur falan bende, "bende tekim bak öyle miyim" dedim.
bu arada kendiler de 2 kardeş yani sadece 1 kız kardeşi var çokta anlaşamıyor aslında.
ama bu çocuk konusunda diretmesi konuya uzak olan beni daha da itiyor. onu bu ısrarcılıktan nasıl kurtarabilirim? ya da bu konuları zamana gelince konuşmasını nasıl sağlayabilirim? çünkü ben istemeden kalbini kırıyorum o da alınıyor.
. Babam anneme en az 6 çocuk dermiş, rahmetli anneciğimin ödü koparmış. Sonra ikinciye bile gerek var mı diye düşünmüşler, neredeyse olmayacakmışım. Benim ex öküz nişanlı çocuk konusunda ağlatırdı beni, o kadar tartışırdı, sonunda bıraktım adamı. Yıllar sonra duydum ki adamın çocuğu olmuyormuş!. Kedileri çok seven bir Dr arkadaşım "benim kedilerim var çocuk da neymiş" derdi birer buçuk yaş arayla boy boy üç şirin kız yaptı, zor durdurduk dördüncüyü yapma ev kreşe döndü diye. Yahu bunlar kedi yavrularından filan çok tatlılar nolur bir tane daha yapayım diyor 
