Sevgilimle 4 yıldır beraberiz. Dün ona bir konuda muhtaç kaldım. Yakın bir arkadaşımın düğünü vardı. Düğün salonu evime çok çok uzakta olduğu için, gidişim ve dönüşüm dolmuşla, otobüsle imkansız olacağı için ve o yeri de hiç bilmediğim için arabasıyla beni götürmesini rica ettim. "Tamam" dedi, geldi. Kot pantolonla gelmiş. Ben de normal, dizin altında bir kalem etek, üstüne de bluz giydim; yani öyle abiye kıyafet falan giymedim. Üstelik giyeceğim eteği 3-4 gün öncesi gösterip fikrini de almıştım. Güzel, bu etek düzgün demişti. Sonuç: Arabaya bindim. "Yalnız böyle çok alakasız olduk." demeye başladı. "Düğüne gideceğimiz belliydi, benim de bu eteği giyeceğimi kaç gün öncesinden biliyordun, madem rahatsız olacaksın bir kumaş pantolon giyseydin keşke" dedim. İyice köpürdü. "Ya eve gider pantolon giyersin, ya da seni düğüne götürmem" dedi. "Hayır" dedim. Bir şekilde ikna ettim. Homurdana homurdana yola koyulduk. Yolda tekrar kavga çıkardı. Düğün salonunun kapısına kadar geldik. Yürü dönüyoruz diye kolumdan çekiştire çekiştire abaya geri götürdü. Eve geri bıraktı. Yani kapıdan içeri bile giremedim. Yol boyunca ağladım. Ağlamaktan gözlerim şişti. Evimin önüne getirdi. Bana dediği laf "Çok ayıp olacaksa geri götüreyim seni düğüne". Şaka gibi... Ben böyle bir dengesizlik görmedim. Eve geldim bütün gece de evde ağladım. Ayrılma kararı aldım. Çünkü canıma tak etti. Ben mi abartıyorum bilemedim.
