- 26 Kasım 2015
- 1.916
- 548
- 123
Sevgilimle 5 aydır beraberiz..
Başlarda hep suyuma giderdi anlayışlı iyi biri dedim hayatıma aldım 33 senedir hayatımda kimse yoktu 2014 te de basarısız br denemem olmustu 3 aycık. Yaşım 25 aile sorunlarım cocukluktan birikenler derken hep mutsuzdum zaten terapi de görüyorum ve ilaç kullanıyoum ama iyiyim cok şükür su sıra. Sevgilim oldugundan beri mutlu da oldum zamanla sevgim artıyordu basta seviyormuyum acaba derken baktım baglanıyorum taa ki son 2 hafta sürekli tartısma cıkana dek.. eften püften tartısıyorduk bukez kıskanclıgından bıktım. Mesela bir yerde beraber oturuyoruz insanız göz kayıyor yani boş şekilde etrafıma bakıyorum herralde farkında bile değilim bu sebepten 2. kez kriz yaşadık daha öncede kavga ettk özür dilemişti öfke kontrolu olmadıgını bilincnde oldugunu sölemişti.. Dünde bir kafeye gittik ne güzel otuuruyoruz keyiflydim pat diye kızdı suratı asıldı yan masaya bakıyomusum farkında bile değilim cok sıkıldım kalkıp gidiyordum o derece geldiler bana o an bırakmadı..
Sonra tartıstık ettik sakinleşince konustuk neden yapıosun böyle diyorum bilerek bakmıyorum kimseye diyorum yok anlamıyor niye bakıyorsun bakma diyor benle biyere gidesi gelmiyormus keendimden şüphe ettim ayrılmaya kalkıstım ki normalde ayrılıktan deli gibi korkuyordum hastalıgım da bu zaten ayrılık anksiyetesi sayesinde onu aştım yani umrumda dğeildi ciddi ciddi gidecektim. Sonra konustuk ilk defa bana cocuklugundan sorunlarından bahsetti hep yalnızdım ben kmseye bişe anlatamadım cocuklugumu yasayamadm filan dedi .. bide tek cocuk. neyse ben kendimi sorunlu derken bizimki sorunlu cıktı kanımca. bide belli etmez dısardan gören rahat biri zanneder ki bende öle düşünüyordum.. söz verdi bana aşmak istiyrum bu sorunumu diye terapiye o da gelecek artık. Bilmiyorum böyle birşey yasayan varmı sizce ugrasmadan ayrılmalı mıyım yoksa birdaha tekrarlar mı gözlemlemeli öyle mi karar vermeliyim?
Şuan normaliz ama düşünüyorum tabi kendi kendime..
Başlarda hep suyuma giderdi anlayışlı iyi biri dedim hayatıma aldım 33 senedir hayatımda kimse yoktu 2014 te de basarısız br denemem olmustu 3 aycık. Yaşım 25 aile sorunlarım cocukluktan birikenler derken hep mutsuzdum zaten terapi de görüyorum ve ilaç kullanıyoum ama iyiyim cok şükür su sıra. Sevgilim oldugundan beri mutlu da oldum zamanla sevgim artıyordu basta seviyormuyum acaba derken baktım baglanıyorum taa ki son 2 hafta sürekli tartısma cıkana dek.. eften püften tartısıyorduk bukez kıskanclıgından bıktım. Mesela bir yerde beraber oturuyoruz insanız göz kayıyor yani boş şekilde etrafıma bakıyorum herralde farkında bile değilim bu sebepten 2. kez kriz yaşadık daha öncede kavga ettk özür dilemişti öfke kontrolu olmadıgını bilincnde oldugunu sölemişti.. Dünde bir kafeye gittik ne güzel otuuruyoruz keyiflydim pat diye kızdı suratı asıldı yan masaya bakıyomusum farkında bile değilim cok sıkıldım kalkıp gidiyordum o derece geldiler bana o an bırakmadı..
Sonra tartıstık ettik sakinleşince konustuk neden yapıosun böyle diyorum bilerek bakmıyorum kimseye diyorum yok anlamıyor niye bakıyorsun bakma diyor benle biyere gidesi gelmiyormus keendimden şüphe ettim ayrılmaya kalkıstım ki normalde ayrılıktan deli gibi korkuyordum hastalıgım da bu zaten ayrılık anksiyetesi sayesinde onu aştım yani umrumda dğeildi ciddi ciddi gidecektim. Sonra konustuk ilk defa bana cocuklugundan sorunlarından bahsetti hep yalnızdım ben kmseye bişe anlatamadım cocuklugumu yasayamadm filan dedi .. bide tek cocuk. neyse ben kendimi sorunlu derken bizimki sorunlu cıktı kanımca. bide belli etmez dısardan gören rahat biri zanneder ki bende öle düşünüyordum.. söz verdi bana aşmak istiyrum bu sorunumu diye terapiye o da gelecek artık. Bilmiyorum böyle birşey yasayan varmı sizce ugrasmadan ayrılmalı mıyım yoksa birdaha tekrarlar mı gözlemlemeli öyle mi karar vermeliyim?
Şuan normaliz ama düşünüyorum tabi kendi kendime..
