peki hiç sevgilisi olmayanlar ne yapsın? :)
yüz yüze olsak söylemeye utanırım. yaş 27, daha hiç erkek arkadaşım olmadı. lisedeyken, üniversiteye umutlanırdım. orada daha kolay oluyodur bu işler, derdim. ama orda da kolay değilmiş meğerse. herkes için kolaydı aslında da benim için değildi işte. çünkü göze hitap etmiyorum pek. halbuki güzel çocuktum, büyüdükçe niye böyle oldum bilmiyorum. güzel olmadığımı, imâlarla ya da direkt olarak çoğu kez duymuşluğum var. erkekler görselliğe önem verirler, bilirsiniz. makyaj yapınca bile güzelleşemeyen biriyim.
normal arkadaş konusunda bile sıkıntılarım olmuştu okulda. çirkin insanı yanında dolaştırmak istemiyomuş kimse (bunu da yine imâ ile duydum). eskiden kafama çok takardım bu durumu. ama artık umut da iyice tükenince, umursamamaya başladım. belki de alıştım. çünkü bir yaştan sonra 2 kişi olmayı öğrenmek çok zor.
sevdiğin/beğendiğin biri tarafından sevilmek/beğenilmek nasıl bir şey merak etmiyor değilim ama şurda 30'a da bir şey kalmadı. böyle devam edecek sanırım. biri olsaydı şimdiye kadar olurdu diye düşünüyorum. sağlık olsun ne yapalım. :)