-
-
Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.
Sevgilisinden Ayrılanlar Kulübü
- Konu Sahibi MonaPisa
- Başlangıç Tarihi
sizleri özledikçe geliorum canlarım:1hug: :1hug:
Biri iki sayfa geride bugünkü vakamız var
hadı ya bı bakıp geleyım
kız aptal lale kım:uhm::uhm::uhm::uhm:
benim eski kızz hehehe ilahi ömürsün valla
hımmmmmmmm bılmıodum tatlım
sinir oluyorum terk edip giden erkeklere. bastan sen süpersin,güzelsin,değerlisin sonra söylemediklerini bırakmıyorlar. oofff...bende terk edilidm 2 yıl oldu ama daha halen kızıyorum kendi kendime... en ufak güzel bi hareketini bile görmedim ama nedne sevdiim bilmiyorum.
- 27 Ekim 2008
- 5.988
- 2.458
- 723
Herkes bir yerlerde bacım bugün ben de yoktum zaten
Hiç de niyetim yoktu evden çıkmaya da
Olacaklar varmış
Nasıl inanmışız aşkın yaralayacağına, nasıl kanıksamışız bunu. Acısını mutlak bilip de mutluluğunu unutmuşuz adeta. Her aşkın gözyaşıyla biteceğini peşinen kabul etmişiz sanki. Oysa hep arayıp özlememiz onu, yaşatacağı saadete duyduğumuz arzudan aslında. Bunun için vazgeçemiyoruz hüsranla biten her seferinden sonra yeniden bulmayı denemekten.
Gerçekten aşk varsa, ihanet, acı, yalan yoktur orada. Bir aşkı “büyük aşk” yapan tam da budur belki. O yüzden zor ve nadir bulunur. Seven kimse sevdiğine kıyamaz çünkü, gönlü razı olmaz azıcık üzülmesine bile. Hem de sevdiğini mutlu etmekten, sevdiğiyle olmaktan mutlu olur sadece. Gerçek aşkın oyunlara ihtiyacı yoktur, varsa onun adı aşk değil “aşk oyunu”dur.
Elizabeth Barrett ile Robert Browning böyle bir büyük aşkı yaşadılar. Yıllarca süren beraberliklerinden sıkılmadılar birbirlerinden, aldatmadılar ve başyapıtlarını mutluluğun doruklarındayken yarattılar. Onlar aşkın da yaratıcılığın da acıya ihtiyacı olmadığını kanıtladılar. Aşkla coşup taşan duygular körüklüyordu yaratıcılığı, kırılıp incindikçe sönüyordu gitgide, sanıldığının aksine. Belki de aşktaki yaratıcılığımızı, tüm hevesimizi kaçırıp. Boşa değildi, yaratan, “aşk ile” yaratıyordu.
Irwin Shaw, “hayır hiç kolay yazmıyorum” diyordu. O da yazmak için ihtiyacı olan gcü, güzel olduğu kadar zeki ve kendine güvenli bir kadın olan karısından alıyordu ihtimal ki…
SEVİLMEK YAŞAMAKTI…
SEVMEK YAŞAMAKTI…
SEVERKEN ÖLDÜRMEK, John Steinbeck’in o çok bildik roman kahramanı Lennie gibi, bir zeka eksikliğinin belirtisiydi herhalde, olsa olsa…
Rengin SOYSAL
K Dergisi 110. sayı
bu kadını okudukça hayata duruşum değişiyor sanırım benim...
Gerçekten aşk varsa, ihanet, acı, yalan yoktur orada. Bir aşkı “büyük aşk” yapan tam da budur belki. O yüzden zor ve nadir bulunur. Seven kimse sevdiğine kıyamaz çünkü, gönlü razı olmaz azıcık üzülmesine bile. Hem de sevdiğini mutlu etmekten, sevdiğiyle olmaktan mutlu olur sadece. Gerçek aşkın oyunlara ihtiyacı yoktur, varsa onun adı aşk değil “aşk oyunu”dur.
Elizabeth Barrett ile Robert Browning böyle bir büyük aşkı yaşadılar. Yıllarca süren beraberliklerinden sıkılmadılar birbirlerinden, aldatmadılar ve başyapıtlarını mutluluğun doruklarındayken yarattılar. Onlar aşkın da yaratıcılığın da acıya ihtiyacı olmadığını kanıtladılar. Aşkla coşup taşan duygular körüklüyordu yaratıcılığı, kırılıp incindikçe sönüyordu gitgide, sanıldığının aksine. Belki de aşktaki yaratıcılığımızı, tüm hevesimizi kaçırıp. Boşa değildi, yaratan, “aşk ile” yaratıyordu.
Irwin Shaw, “hayır hiç kolay yazmıyorum” diyordu. O da yazmak için ihtiyacı olan gcü, güzel olduğu kadar zeki ve kendine güvenli bir kadın olan karısından alıyordu ihtimal ki…
SEVİLMEK YAŞAMAKTI…
SEVMEK YAŞAMAKTI…
SEVERKEN ÖLDÜRMEK, John Steinbeck’in o çok bildik roman kahramanı Lennie gibi, bir zeka eksikliğinin belirtisiydi herhalde, olsa olsa…
Rengin SOYSAL
K Dergisi 110. sayı
bu kadını okudukça hayata duruşum değişiyor sanırım benim...
Benzer Konular
