Televizyonda bir bebecik izledim.. gözleri görmüyormuş, nasıl da güzel, melek gibi, Allah bahtını güzel yazsın. İçim acıdı... abidik gubidik şeylere taktığım için utandım kendimden.
Kızlar, hayat bizi bazen istemediğimiz yerlere sürüklüyor.
Ama biz kendimizi o rüzgara bırakırsak asla mutlu olamayız.
Gözümüzün önünde duran ve yokluklarında bize aşk acısından çok çok daha fazla koyacak detayları unutmamalıyız.
Çok şükür elimiz, ayağımız, tutuyor, kafamız çalışıyor, çok şükür bizi seven insanlar var, sağlığımız sıhhatimiz yerinde... iyi yönden bakın hayata biraz, sahip olduğunuz güzellikleri atlamayın.
Elbette bunlar acı çekmemizi engellemiyor, bu kadar vurdumduymaz olamayız elbette, olamıyoruz.
Ama ara ara iyi şeyleri de düşünüp moralimizi, gücümüzü şarj etmeliyiz.
Bizi hayatın bize getireceği her türlü acıya karşı ayakta tutacak olan bunlar çünkü.
O hep görmediğimiz, varolan o detaylar...