- 18 Kasım 2018
- 97
- 55
- 88
- Konu Sahibi hayalbekcisi
-
- #1
İyi geceler,aslında bu mesaj bir iç döküş olucak sanırım,uzun olursa ya da imla hatalarında bulunursam şimdiden affola.yıllardır forumu takip ediyorum bir kere dayanamayıp yazmıştım da şimdi o köprünün altından çok sular geçti.o zaman daha ümitvar idim daha sabırlıydım sanki yıllar birer birer değil 10ar 10ar geçti bedenim gereğinden fazla yaşlandı derken ruhum göçtü.kendime de kızıyorum mühim olan sensin diye ama olmuyor insan yine de kafaya takıyor.eşimle evliliğin ilk zamanlarında çok problem yaşadık,adapte olması zaman aldı.tayin olduk,şehir değiştirdik, aile danışmanı dan yardım aldık yavaş yavaş toparladık derken -ki eşimin çok çok istemesi üzerine- dünya tatlısı bi bebeğimiz oldu.gebelik süreci ufak tefek tartışmalar olsada problemsiz geçti diyebilirim.bilmiyorum herkes aynı duyguları yaşıyor mu ama benim için hem heyecan hem endişe bilinmezliğin verdiği bir korku vardı hep.odak noktam bebeğim olmuştu.zaten eşim de önceden onu çok darladığımı falan söylerdi sorumluluk almamasına kılıf olarak.bebekle dünyam değişti.hala korktuğum endişelendiğim zamanlar oluyor ama birini bu kadar sevebilmek ne demekmiş şaşıyorum.annelik zor zanaat eşim normalde de pek yardımsever değildir bana karşı.pardon yanlış oldu yardımsever değil denmez ona işbölüşümüne yaklaşmaz diyelim.bebek bakımı,yeni düzene alışma derken iyice uzaklaştık birbirimizden.ne kadar yoruldugumun farkında bile değildi.tabi ki tek doğuran tek büyüten ben değilim dünyada ama herkesin yapısı farklı.doğum öncesi ne kadar okusam, eğitim alsam da sudan çıkmış balığa döndüm.bebekle beraber pişiyorum ben de çok şükür.ama çok yalnızım ailem ya da kaınvalideler burdalar.benim yalnızlığım eşimin yoksunluğu aynı evin içinde iki yabancıya döndük.bebeğin öz akımından ziyade oyun saatlerinde bulunuyor.zaten kendisi yoğun çalışıyor ben evdeyim.ama mesai saatlerini kendi belirliyor.içimde ona karşı öyle büyük bir yılgınlık var ki.Eskiden olsa oturur ağlasam da bağırsam da anlatırdım hiç olmadı mektup yazardım şimdi tüm yollar tükenmiş.Kendimi yanında değersiz hissediyorum o zamanda öfkeleniyorum..en acısı umrunda bile değil.