- 10 Ekim 2016
- 1.843
- 2.504
- 83
Hanımlar selam,
Size günlük rutinimi anlatacağım. Sıkılmadan okuyanlara şimdiden teşekkürler.
Sabah 6’da kalkıyorum, 6.25’te evden çıkıp işe gidiyorum. Saat 8’de mesaim başlıyor. 16.00’da işten çıkıyorum, normal çıkış saati 18.00 ama ben kısmi çalışma hakkımı kullanıp eksik maaş alıyorum. İş yüküm normal çalışanlarla aynı, 2 saat erken çıktığım halde bu zaman dilimine tam mesaili kişinin yaptığı işi sığdırmaya çalışıyorum. 16’da çıktıktan sonra 17.30’da evde oluyorum.
Bundan sonrası tam kaos. Kendime zaman ayırıp sporu, kitap okumayı geçtim. Duş alabilirsem mutlu oluyorum. Eşim bana iş bırakmamaya çalışıyor, çocuğun uykusu vs her şey onda. Onun iş yeri eve 5 dakika. 10’da gidiyor, 17’de eve gelmiş oluyor.
Eve geldiğimde o kadar yorgun oluyorum ki oturduğum yerde uyukluyorum. Halbuki oğlumu çok özlemiş oluyorum, tam 2 yaşında. Yeterince ilgilenemiyormuşum gibi geliyor. İzin alıp evde onunla zaman geçirdiğimde çok bağlanıyoruz, ama iş yerimden izin almak sıkıntı.
Bugün eşimle konuştuk. Çocuk sana çok bağlı dedim. “Evet çünkü sen yoksun, sabah uyandığında yoksun gece uyurken yoksun, doktora aşıya götürürken yoksun, günlük kapasiten bu, ben senden fazlasını beklemiyorum” dedi. Suçlar gibi demedi zaten suçlamaz ama söylediklerine çok üzüldüm. Hesapladım, gerçekten de yokum. Onun hayatında günde 4-5 saat varım.
O zaman işten çıksam diye düşündüm, eşimin şu an işleri çok durgun. Yanındaki elemanları işten çıkartmayı düşünüyor, o kadar durgun işler. Ev bütçesini baştan yapmamız gerekecek.
Yakın bir yerden iş baktım, görüşmelere de gittim. Her yerden iş görüşmemiz olumlu geçti ama işe alımlar durdu yanıtını aldım.
Evi, işe biraz daha yakın bir yere taşımayı düşündüm. Bu sefer ailelerden çok uzaklaşmış olacağız. Onlar hem yaşlı, acil bir şey olabilir. Hem de bize yardımları dokunuyor, bakıcı ile ilgili bir durum olduğunda beş dakikada geliyorlar, çoğu zaman yemeğimizi yapıyorlar. Çocuk büyümeden çok uzaklaşmaya eşim de ben de sıcak bakmıyoruz.
Ama ben artık tükendiğimi, yorgunluktan ve stresten bunaldığımı hissediyorum. Çok planlı programlı, dakikası dakikasına kurallı yaşıyorum ama olmuyor yürütemiyorum. Sanki hiçbir şeyi tam yapamıyorum, ne iyi bir çalışanım, ne iyi bir anneyim ne de iyi bir eşim. En mantıklı, en faydalı seçim ne bilmiyorum. Artık düşünemiyorum.
Size günlük rutinimi anlatacağım. Sıkılmadan okuyanlara şimdiden teşekkürler.
Sabah 6’da kalkıyorum, 6.25’te evden çıkıp işe gidiyorum. Saat 8’de mesaim başlıyor. 16.00’da işten çıkıyorum, normal çıkış saati 18.00 ama ben kısmi çalışma hakkımı kullanıp eksik maaş alıyorum. İş yüküm normal çalışanlarla aynı, 2 saat erken çıktığım halde bu zaman dilimine tam mesaili kişinin yaptığı işi sığdırmaya çalışıyorum. 16’da çıktıktan sonra 17.30’da evde oluyorum.
Bundan sonrası tam kaos. Kendime zaman ayırıp sporu, kitap okumayı geçtim. Duş alabilirsem mutlu oluyorum. Eşim bana iş bırakmamaya çalışıyor, çocuğun uykusu vs her şey onda. Onun iş yeri eve 5 dakika. 10’da gidiyor, 17’de eve gelmiş oluyor.
Eve geldiğimde o kadar yorgun oluyorum ki oturduğum yerde uyukluyorum. Halbuki oğlumu çok özlemiş oluyorum, tam 2 yaşında. Yeterince ilgilenemiyormuşum gibi geliyor. İzin alıp evde onunla zaman geçirdiğimde çok bağlanıyoruz, ama iş yerimden izin almak sıkıntı.
Bugün eşimle konuştuk. Çocuk sana çok bağlı dedim. “Evet çünkü sen yoksun, sabah uyandığında yoksun gece uyurken yoksun, doktora aşıya götürürken yoksun, günlük kapasiten bu, ben senden fazlasını beklemiyorum” dedi. Suçlar gibi demedi zaten suçlamaz ama söylediklerine çok üzüldüm. Hesapladım, gerçekten de yokum. Onun hayatında günde 4-5 saat varım.
O zaman işten çıksam diye düşündüm, eşimin şu an işleri çok durgun. Yanındaki elemanları işten çıkartmayı düşünüyor, o kadar durgun işler. Ev bütçesini baştan yapmamız gerekecek.
Yakın bir yerden iş baktım, görüşmelere de gittim. Her yerden iş görüşmemiz olumlu geçti ama işe alımlar durdu yanıtını aldım.
Evi, işe biraz daha yakın bir yere taşımayı düşündüm. Bu sefer ailelerden çok uzaklaşmış olacağız. Onlar hem yaşlı, acil bir şey olabilir. Hem de bize yardımları dokunuyor, bakıcı ile ilgili bir durum olduğunda beş dakikada geliyorlar, çoğu zaman yemeğimizi yapıyorlar. Çocuk büyümeden çok uzaklaşmaya eşim de ben de sıcak bakmıyoruz.
Ama ben artık tükendiğimi, yorgunluktan ve stresten bunaldığımı hissediyorum. Çok planlı programlı, dakikası dakikasına kurallı yaşıyorum ama olmuyor yürütemiyorum. Sanki hiçbir şeyi tam yapamıyorum, ne iyi bir çalışanım, ne iyi bir anneyim ne de iyi bir eşim. En mantıklı, en faydalı seçim ne bilmiyorum. Artık düşünemiyorum.