Keşke oğluna iş yaptırsa , kızına el içine çıkacak çalışacak pasif olmasın diye pohpohlasa.
Soyledıklerınızin çoguna katılıyorum özellikle cocukların en az 1 yadına kadar zorunlu sebep olmadıkca annelerıyle buyumelerı gerektıgını düsünüyorum . Maddi durumu olmayanlar cocuguna hem anne hem baba olmak zorunda olanlar harıc tabi ki. Arkadasımla cıcuklarımız aynı yasta yanı 2 yaslarındalar. Onun çocugu bakıcısının arkasından aglıyor benimki ıse annesının. Yanı cocuk bakıcıyı annesınden daha cok benımsemıs inanabılıyor musunuz. Ihtıyacı olmadıgı halde sırf sosyal olmak için çalıstıgını soyluyor hep. Böyle bir sosyallik yaşamak isteyenler lütfen çocuk yapmasınlar. Yada hayatlarını duzene koyup oyle çocuk yapsınlar. Gecen haftalarda kreste bır yaşlarında bir bebek uykusunda ölmüştü ihmalden ve ben kac gun uyumadım kaç kez agladım bilmiyorum. Anne olmak fedakarlık ister, cıcugumun bakıcıyı brnden cok devmesını asla kaldıramam .Ben buldumcuk anneyim çünkü bebeğim 7 aylık ve onun bana ihtiyacı var, sevgime, ilgime, sürekli ona sevdiğimi söylememe. Ve her gören bebeğimin nasıl bu kadar mutlu bir bebek olduğunu soruyor. Çünkü biz mutluyuz ve o da öyle öğreniyor.
Mesela ben de 3 aylık bebeğimi bırakıp işe gitmezdim eğer açlıktan ölmüyorsam.
Ben de bunu eleştirebilirim. Çünkü 3 aylık bebek süt kuzusudur, annesinin kucağıdır onun yeri. 1 yaşına kadar annenin çalışmamasından yanayım.
Bebeğim için çalışmıyorum ve onu büyütmek en büyük arzum. Tabiki bu demek olmuyor ki kendimden ödün veriyorum!
Çünkü bakıcı ya da anneanne babaanne bebeğimi benim istediğim normlarda büyütmeyecek. Ona her istediklerini alacaklar, tv izletecekler, vermek istemediklerimi verecekler ve en önemlisi çocuk bir ayrılığa düşecek. Anne başka türlü davranıyor diğer kişiler başka türlü davranıyor? Peki bu çocuğun 0-3 yaş aralığında oturması beklenen kişiliği zedelenmeyecek mi?
Tabiki kadınlar çalışsın ama el kadar bebeği bırakıp da çalışmasın, önceden ona göre ayarlama yapsın ve öyle hamile kalsın. Sonuçta o bebeğe seçme şansı verilse annesini isterdi.
Ayrıca hastalık konusunda da pimpirikliyim evet. 21.yyda yaşıyoruz. Her yer mikrop kaynıyor. Enfeksiyon demek bir bebek içi ölüm bile demek. Bebeğin o enfeksiyonu nasıl atlatacağını bilemezsiniz. Bebeğim 5 gün hastanede yattı ve her yerini deldiler, bu benim için çok zordu. Tabiki grip olabilir buna lafım yok ama grip en basit hastalık. Arkadaşımın çocuğu 3 yaşında ve kreşten kaptığı grip salgını zaturreye çevirip çocuğu öldürdü. Bu kadar basit miydi yani? Evet ölüm Allahın emri ama eğer ben bir cana bakıyorsam ve doğurmaya karar vermişsem ona layıkıyla bakmak zorundayım. Benim ona hakkıyla bakıyor olmam onun ilerde “birey” olarak hiçbir işini yapmayacağı anlamına gelmiyor.
Çocuğuma çikolata vermem, veremem. Ben o küçücük bedenini zehirlemek istemiyorum ve kalkıp biri “amaaaaaan ne olcak ya” derse sizce bu bana saygısızlık değil mi? Ve o çocuğa “ikili oynama” mantığını kazandırmaz mı? Böyle biri yalana da başvurmaz mı?
Hiçbir anne (kötü anneler hariç) çocuğunun kötülüğünü istemez. Ve ben bebeğime çok değer veriyorum, ona her gün insanları hayvanları sevmesini aşılıyorum çünkü ben onu seviyorum ve o da sevmeyi öğreniyor. Sevilmeyi de öğreniyor.
Kendi başına her işini yapması gerektiğini tabiki de öğreteceğim çünkü ben de eşim de anne babalarına bağımlı kişiler değiliz, kendi kararlarını verebilen hür insanlar olduk hep ve çocuğumuz da öyle olmalı.
Çocuğumu sevmek, onunla fazla(!) ilgilenmek neden yanlış olsun? Alerjisi var mı diye 3 gün kuralını uygulamak, şeker komasına sokmak istememek ve istediği bir şeyi almak neden yanlış olsun?
Ben çocuğuma hayır demek istemiyorum ona evet ya da hayırı farklı yollardan anlatmak istiyorum.
Bebeğim neyin olup neyin olmayacağını daha farklı yollardan öğrenmesi lazım.
Sokakta parkta orda burda anneleri görüyorum ağızlarından çıkan “hayır, olmaz, bak bi daha yaparsan gelmeyiz, almam”!
düşünsenize sizce böyle bir anne mi çoçuğa verim verecek? Bence böyle bir anne verim veremez çünkü çocuğa sürekli olumsuzluk aşılıyor. Negatiflik yayıyor.
Ama bu demek değil ki istediği her şeye “Evet” desin! Hayırın deme biçimi vardır her zaman.
Şimdi siz buraya konu açtınız ya orda burda “bak kucağa alıştırma, bak o kadar yüz verme, bak mikrop kapsın, bak mama ver ya da verme, bak bu çocuğun üstüne çok düşmüşsün yürüyemiyor vs vs” diyen kadınlardan ne farkınız var ki?
En iyi anne siz değilsiniz, ben de değilim! herkesin yetiştiği kültür çok farklı. Çocuğumun ilerde insanlara hayvanlara doğaya saygılı sevgili bir birey olmasını istiyorum ve bizim gibi bir ebeveyn olmasını istiyorum, bu sebeple kendi doğrularıma göre yetiştiriyorum.
Asıl her şeye hayır diyen ebeveynler ilerde özgüven problemi olan, evliliğinde mutsuz bireyler yetiştiriyorlar.
Üzgünüm ama öyle. Evlat her şeydir. Hiç olmazsa benim her şeyim.
Annem 60 yaşında ve anneannemden nefret eder çünkü nazlı olmasın diye hiçbir istediği yapılmamış, çünkü küçücük yaşında bırakıp çalışmaya gitmiş çünkü bir bebek istemiş annem ve anneannem kızmış almamış/ bunlar çocukluk çağında olmuş ama zaten çocukluk çağındakiler insanın bütün hayatını etkilemez mi?
Ona göre ister eveti daha çok ister hayırı daha çok bilen çocuklar yetiştirin ama yaşlı teyzeler gibi kimsenin çocuk yetiştirme tarzını eleştirmeyin.
En müthiş anne siz değilsiniz. En müthiş anne bebeğini kendi doğrularına göre yetiştiren annedir ve en iyi insan da annenin yetiştirme tarzına karışmayan insandır.
Daha çok yazardım da bitanecik bebeğim uyanmaya başladı, 7 aylık olmasına rağmen kendi başına uyuyabiliyor, yere attığı oyuncakları kendisinin alması gerektiğini biliyor. Çünkü onu severken bilmesi gereken şeyleri asla atlamıyorum.
Her şey sevgiyle çözülür. Fazla sevme şımarır, fazla üstüne düşme nazlı olur demekle olmuyor.
Valla ben görmemisim.oglum da 15 aylik.5 asilama 2 tup bebek sonrasi oldu.sahip olabilmek icin cok guzel kariyerimden oldum.isim de yok...mecbur sizin istemediginiz anne tipiyim ve hayatimin merkezinde..asiri titizlik takintim yok ama gozumdden sakinirim.hayaller hayatlar...siz kendi istediginiz gibi anne olduysaniz ne mutlu.herkesin dogrusu kendine.Allah hepsini korusun.sizin iciniz rahatsa yolunuzdan sasmayin.biz ne desek bos.verecegimiz her hangi bir oneri sizin sartlariniza uymayabilir.
Tam da ulkemizin sorunu bu. Kimsenin anneligine karismaya hakkim olmadigini dusunsem de cok kizdim. Cocuklarina cinsiyet esitsizligini en basta kodlayan bir anne. Cocuguna sevdigini belli etmeyip cocuklarina farkli muamele gosterip nasil saglikli bir birey yetistirmeyi umuyor acaba? Bir annenin gorevi kendi kurdugu sacma sapan gelecege gore cocugunu hazirlamak degildir, sadece sevmektir.
Ablanıza hayret ettim. Ben sizin durumunzda olsam çocuğu severken eldiven falan takardim yada hiç dokunmzdm nedir ya bu oldu olacak fanusa koysunŞu yeni nesil annelerden ben de illallah ediyorum. Ablamın çocuğuna mesela henuz besin alerjisi olup olmadığı denenmemişse (3 gün onu yesin,problem yoksa hep yiyebilir) yemek yerken domates bile veremezsin. Çocuk 16 aylık ama kıyameti koparır.
Bebekler için olmayan ıslak mendil ile elini sildim diye panik olmuştu (elini ağzına atıyor,bunlar zararlı şeyler) . Bir gün çikolata falan alsam çocuğa koşa koşa acile götürür midesini yikatir
Bilmiyorum ya...asla böyle bir anne olmak istemem.
Etrafımda ben de çok görüyorum, hatta kadınlar kulübünde de öyle. Cocugu ile yapışık insanlar, devamlı pohpohlanan çocuklar..
İyi de gerçek dünya bu değil ki.
Bizim mesela yegene 'kuserim ama' gibi cümleler kullanmamız bile yasak (çünkü bebegi rencide edebilirmiş). Böyle çocuklar gerçek dünyaya girince bir paşa-bir prenses olmadıklarını farkına varacaklar. O zaman onların hassas kalbi kırilmayacak mi? Kırılacak. Hem de kendini avutmayi bilmedigi için çok zorlanacak...
Benim de annemle aramda yakın bir ilişki yok. İster mıydim,isterdim tabii. Ama bazı insanlar var annesini bırakmamak için iki gün iş gezisine gidemeyen, annesinden onay almadan bir iş yapamayan, annesinin ağzının ta içine bakan,özgüvensiz ve sinik, evlenince evinde annemi özledim diye ağlayan....
Böylelerini görünce de öyle olmadığım için icin sukrediyorum.
Bence siz yeni nesil annelere çok aldanmayin, iç gudulerinize ve çocuğunuzun yonlendirmelerine güvenin
Şaka mısın ya
Evet ablanız abartmış.Gerçek hayat maalesef öyle değil.Çocuk okula başlayınca Sudan çıkmış balığa döner.Bende çocuklarına çok düşkün bir anneyim sevgimi de çok belli ederim.ama onlara kızacağım zamanda kızarım.Ben onlar hata yaptığında da aferin dersem o zaman yaptığı şeyin hata olduğunu anlayamaz.Ben çocuğuma zarar vermiş olurum.Şu yeni nesil annelerden ben de illallah ediyorum. Ablamın çocuğuna mesela henuz besin alerjisi olup olmadığı denenmemişse (3 gün onu yesin,problem yoksa hep yiyebilir) yemek yerken domates bile veremezsin. Çocuk 16 aylık ama kıyameti koparır.
Bebekler için olmayan ıslak mendil ile elini sildim diye panik olmuştu (elini ağzına atıyor,bunlar zararlı şeyler) . Bir gün çikolata falan alsam çocuğa koşa koşa acile götürür midesini yikatir
Bilmiyorum ya...asla böyle bir anne olmak istemem.
Etrafımda ben de çok görüyorum, hatta kadınlar kulübünde de öyle. Cocugu ile yapışık insanlar, devamlı pohpohlanan çocuklar..
İyi de gerçek dünya bu değil ki.
Bizim mesela yegene 'kuserim ama' gibi cümleler kullanmamız bile yasak (çünkü bebegi rencide edebilirmiş). Böyle çocuklar gerçek dünyaya girince bir paşa-bir prenses olmadıklarını farkına varacaklar. O zaman onların hassas kalbi kırilmayacak mi? Kırılacak. Hem de kendini avutmayi bilmedigi için çok zorlanacak...
Benim de annemle aramda yakın bir ilişki yok. İster mıydim,isterdim tabii. Ama bazı insanlar var annesini bırakmamak için iki gün iş gezisine gidemeyen, annesinden onay almadan bir iş yapamayan, annesinin ağzının ta içine bakan,özgüvensiz ve sinik, evlenince evinde annemi özledim diye ağlayan....
Böylelerini görünce de öyle olmadığım için icin sukrediyorum.
Bence siz yeni nesil annelere çok aldanmayin, iç gudulerinize ve çocuğunuzun yonlendirmelerine güvenin
70 yasina kadar nasil idare ettyse gene eder elbet.. hem is bilmeyende yaslaniyo is bilende. Bizlerin 70 yasina kadar yasarsak elimizin ayagimizin saglam olacagini garantisi var mi? Yok
Kiz el kapısına mi gidecekmiş , biz bu kafa yapısından ne zaman kurtulucaz acaba??
İyi de anne ve babanın çocuğa sürekli “hayır yapma, hayır dokunma, hayır olmaz vs” demesi çocuğun özgüvensiz olmasına sebep olur. Aksine çocuk gördüğü bu muameleden dolayı kimseye isteklerini ve istemediklerini net söyleyemez.
Iyyy iğrenç düşünce lütfen o çevrenizdekilere söyleyin de iyice korunsunlar. El kapısına başlarım valla! Kimsenin kölesi değil benim çocuğum.
