En son sevgilimden ilk ayrildigimda ayni seyleri dusunuyordum. Hep o film, eternal sunshine of the spotless mind, aklima geliyordu. keske oyle birsey olabilseydi diyorum ama 5 ay sonra soylemeliyim ki gerek yokmus. Yasadigim hersey, ogrendiklerim, ve tecrubelerim olarak yanima kar kaliyor. Insan yalniz kaldigi surece gecmisi ozluyor. Yalnizliginizi baslasiyla attiginiz anda gecmis unutulmaya mahkum kaliyor. Yapilacak sey basit, ama zaman ve sabir istiyor. Hayatiniza bir kisiye takilip kalmis sekilde devam etmeyeceksiniz ve baska erkeklere sans vereceksiniz. Bakin o zaman nasilda halloluyor hersey. Demek istedigim daldan dala atlamaniz degil, yeterli bi sure gectiginde zaten ilk zamanlardaki gibi aci falan cekmiyor insan. Anca yalnizligina uzulmeye basliyor o kadar. Iste o zaman yalnizligin tek kurtaricisi eski sevgilinizmis gibi dusunmek yerine, yeni insanlari tanimaya calismalisiniz. O zaman hersey eskisinden de guzel olur (=