- 24 Nisan 2015
- 12
- 15
- 36
- Konu Sahibi canuhelpme
- #1
Merhaba, 27 yaşındayım,cahillik yaşımı geçmeme rağmen illegal ilişkimden hamile kalmış ve aldırmaya giderken baba adayı ağladı,sızladı çok istedi ki baba adayına da sevgim/zaafım olduğundan ona güvenip bende çıktım bu yola.. Hemen el verdiğince evlendik,benim kendi evim olmasına rağmen baba adayının borçlu dönemi vs diye biraz sabır teklif edildi kalktım ailesinin yanına yerleştik..
Kendime ait evim, az çok geçindiğim bi işim harika bi hayatımı böyle mahvetmek için starta bastım..
Ailesi de kendiside muamele,insani olarak toplumda vs görüşülcek insanlar..
Baba adayında süpriz çıkarn kötü huyları,kumarı alkolü yeri gelirse uyuşturucusu ve fırsatını bulsa çapkınlığı da mevcut (yakalasam hiç affı yok da). Kışın işinden ayrıldı yeni iş bulana kadar kumara harcadığı paralarla araba alırdım :)
Bebeği söz konusu olunca gözleri parlıyor,geceleri uyurken sabah kalktığında eli karnımda devamlı konuşarak geçiriyor.. Ama sevmeye gelince,hepimiz severiz :) Kumar hastalığı yüzünden beni kandırıp çocuğunun doktor parasına kadar aldığın vs vs... anlattıkça çıldırıyorum çok anlatamayacağım. Şimdi toparlanmak adına aileside umutlu yeni bir işe başladı, işi şehir dışında hiç gelmiyor bende ailesiyle.. hergün rüyalarımda kendi evimi,iş yaşantımı görüp pişmanlıkla uyanmakta ayrı yordu.. O da gitti kazanmaya başlayıp yardım edeceğini,bize ev tutmalardan bahsediyorda yaptığı güvensizliklerden zerre kadar inancım kalmadı. ve ben 1 aya kadar doğum yapacağım.. İşsiz ve kumara gömüldüğü dönemde kartlarım elimde avucumda ve varsa hepsini aldı benden ki utanıyorum yazarken çünki başıma daha önce hiç böylesi gelmemişti.. şuan kımıldayacak ne durumum var ne de fiziken gücüm. Harika mutlu bir hamilelik hayalim olsada hep ağlayarak ve nefret dolu geçti koca 8 ay ve devam da ediyor.. maddi anlamda varlığın içinde yokluk çekmemde cabası... Adam 'parayı katlıcam borçları kapatcam' mantığıyla kumara bastığı günlerde kuru makarna ve vitaminlerimi bile alamadığım dönemi biliyorum..
Aileside çok sesini çıkarmaz herkes kendi kafasında bense; yapayalnız maddi manevi bitik,karnımda bir çocuk umutsuz inançsız mutsuz yaşayan bir ölü.. bebeğime adapte olamadım çok üzgünüm,sigarayı bırakamıyacak kadar olamadım.. Şimdi ne bi nasılsın diyen biri kaldı çevremde,nede merak edip sahiplenen.. Telefonuma kadar kapandı illet hastalığı yüzünden ve şuan başıma bişi gelse ambulansı arayacak ulaşım yolum yok ve cebimde parasız yaşamaya çalışıyorum..
Bu işin sonu yok, şimdi arıyor ilgileniyor başından beride öyle ayrı bir yönü var zaafı olan insanı kandırabileceği,her hatasına mantıklı açıklama yapıp yada güzel özür dileyip şans verilmesini sağlayabiliyor.. Şuan şehir dışında gayet keyif alrak çalıştığı bir işi daha maddi desteği hala yok ve sosyal ağlarda başka kızlarla iletişime geçme çabasınıda görmeye başladım...
Neyse dediğim gibi bu işin sonu yok,Allah günah yazmasın ama şuanki aklım olsa bebeği aldırır bunuda hayatımdan tamamen çıkarır arkama bakmazdım ama keşkeler işe yaramıyor.. ,Bu evden bu insanlardan ayrılmam şart... zaten aileside kendilerine göre eve geçecekler..Hergün ağlıyorum şuanki hayat biçimimden aşırı mutsuzum. çok delilikler geldi aklıma da can tatlı yapılmıyor.. evlatlık vermeyi de düşündüm ama evde beslediğim hayvanımı bile sahiplendiremezken..
Bana akıl fikir vermenizi rica ediyorum.. Sığınacağım annem var fakat kesinlikle çocuğa falan bakmaz anca evini açar 1 tabak yemek koyar sağolsun ama bebeğe bakıyim git çalış ayaklan demiyor ki evlenirken ona sormadığım için bu konuda kesinlikle kati ki haklı.. Yukarı tükürüyorum bıyık,aşşağı tükürüyorum sakal.. Devletin bana verebileceği yardım varmı? herhangi gelirimde yok.. doğuma kadar bu evde belki sabrederim ama sonrasında kesinlikle ayaklanmak istiyorum. ama nasıl? ki doğumum gelmesine rağmen bebeğin bi bezi bi atleti bile yok... şuan bi iş bulabilsem nasıl atlayacağım ama kim iş verir karnı burnunda bi kadına iş? beslenmeyi geçtim karnımı doyursam şükür hale geldim.. yinede Allah a şükür beterin beteri varmış.. ama benim bilmediğim belki sizlerin bileceği kanun,yasa,ayaklanmam için bi güç bi fikir istiyorum... Tek başıma olsam merdivende silerdim. Ama şuan tamamen kimsesizim ve karnımda bi sabi...
Kendime ait evim, az çok geçindiğim bi işim harika bi hayatımı böyle mahvetmek için starta bastım..
Ailesi de kendiside muamele,insani olarak toplumda vs görüşülcek insanlar..
Baba adayında süpriz çıkarn kötü huyları,kumarı alkolü yeri gelirse uyuşturucusu ve fırsatını bulsa çapkınlığı da mevcut (yakalasam hiç affı yok da). Kışın işinden ayrıldı yeni iş bulana kadar kumara harcadığı paralarla araba alırdım :)
Bebeği söz konusu olunca gözleri parlıyor,geceleri uyurken sabah kalktığında eli karnımda devamlı konuşarak geçiriyor.. Ama sevmeye gelince,hepimiz severiz :) Kumar hastalığı yüzünden beni kandırıp çocuğunun doktor parasına kadar aldığın vs vs... anlattıkça çıldırıyorum çok anlatamayacağım. Şimdi toparlanmak adına aileside umutlu yeni bir işe başladı, işi şehir dışında hiç gelmiyor bende ailesiyle.. hergün rüyalarımda kendi evimi,iş yaşantımı görüp pişmanlıkla uyanmakta ayrı yordu.. O da gitti kazanmaya başlayıp yardım edeceğini,bize ev tutmalardan bahsediyorda yaptığı güvensizliklerden zerre kadar inancım kalmadı. ve ben 1 aya kadar doğum yapacağım.. İşsiz ve kumara gömüldüğü dönemde kartlarım elimde avucumda ve varsa hepsini aldı benden ki utanıyorum yazarken çünki başıma daha önce hiç böylesi gelmemişti.. şuan kımıldayacak ne durumum var ne de fiziken gücüm. Harika mutlu bir hamilelik hayalim olsada hep ağlayarak ve nefret dolu geçti koca 8 ay ve devam da ediyor.. maddi anlamda varlığın içinde yokluk çekmemde cabası... Adam 'parayı katlıcam borçları kapatcam' mantığıyla kumara bastığı günlerde kuru makarna ve vitaminlerimi bile alamadığım dönemi biliyorum..
Aileside çok sesini çıkarmaz herkes kendi kafasında bense; yapayalnız maddi manevi bitik,karnımda bir çocuk umutsuz inançsız mutsuz yaşayan bir ölü.. bebeğime adapte olamadım çok üzgünüm,sigarayı bırakamıyacak kadar olamadım.. Şimdi ne bi nasılsın diyen biri kaldı çevremde,nede merak edip sahiplenen.. Telefonuma kadar kapandı illet hastalığı yüzünden ve şuan başıma bişi gelse ambulansı arayacak ulaşım yolum yok ve cebimde parasız yaşamaya çalışıyorum..
Bu işin sonu yok, şimdi arıyor ilgileniyor başından beride öyle ayrı bir yönü var zaafı olan insanı kandırabileceği,her hatasına mantıklı açıklama yapıp yada güzel özür dileyip şans verilmesini sağlayabiliyor.. Şuan şehir dışında gayet keyif alrak çalıştığı bir işi daha maddi desteği hala yok ve sosyal ağlarda başka kızlarla iletişime geçme çabasınıda görmeye başladım...
Neyse dediğim gibi bu işin sonu yok,Allah günah yazmasın ama şuanki aklım olsa bebeği aldırır bunuda hayatımdan tamamen çıkarır arkama bakmazdım ama keşkeler işe yaramıyor.. ,Bu evden bu insanlardan ayrılmam şart... zaten aileside kendilerine göre eve geçecekler..Hergün ağlıyorum şuanki hayat biçimimden aşırı mutsuzum. çok delilikler geldi aklıma da can tatlı yapılmıyor.. evlatlık vermeyi de düşündüm ama evde beslediğim hayvanımı bile sahiplendiremezken..
Bana akıl fikir vermenizi rica ediyorum.. Sığınacağım annem var fakat kesinlikle çocuğa falan bakmaz anca evini açar 1 tabak yemek koyar sağolsun ama bebeğe bakıyim git çalış ayaklan demiyor ki evlenirken ona sormadığım için bu konuda kesinlikle kati ki haklı.. Yukarı tükürüyorum bıyık,aşşağı tükürüyorum sakal.. Devletin bana verebileceği yardım varmı? herhangi gelirimde yok.. doğuma kadar bu evde belki sabrederim ama sonrasında kesinlikle ayaklanmak istiyorum. ama nasıl? ki doğumum gelmesine rağmen bebeğin bi bezi bi atleti bile yok... şuan bi iş bulabilsem nasıl atlayacağım ama kim iş verir karnı burnunda bi kadına iş? beslenmeyi geçtim karnımı doyursam şükür hale geldim.. yinede Allah a şükür beterin beteri varmış.. ama benim bilmediğim belki sizlerin bileceği kanun,yasa,ayaklanmam için bi güç bi fikir istiyorum... Tek başıma olsam merdivende silerdim. Ama şuan tamamen kimsesizim ve karnımda bi sabi...
