ben 5,5 senelik evliyim ve 2 yaşında bir kızım var.benim sorunum eşimin ailesiyle.aslında nişanlılıktan belliydi ayrımcı bir aile olduğu ama hep görmezden geldim eşim önemli benim için dedim.eşim 2 erkek kardeş.ailesi özellikle annesi erkek kardeşi,eşi ve onların çocukları için herşeyi yaptı ve yapıyor.benim herşeyime annem geldi saolsun en zor anlarımızda hiç yoktular.
Hadi bunlarıda geçtim görmezden geldim ama tam 2,5 senedir ne evlerine gidiyorum nede evime istiyorum hiç bir şekilde ne bayramda nede başka şekilde görüşmüyorum.görüşmeme durumunda hamile kaldım ve bebeğimin sağlığını hiç bir şekilde sormadılar.kızıma bir çorapları bile yoktur hiç bir hakları.ben eğer kızımı sorsalardı yada en azından bir çaba sarf etselerdi barışıcaktım ama umurlarında olmadı.insan kendine yapılanı affediyor ama söz konusu çocuk olunca unutamıyorum en güzel dönemlerim tek taraflı sadece ailemle geçti.isterdim onlarında yanımızda olmalarını.hayatta oldukları halde hiç yokmuş gibi olmaları insanı bazen üzüyor.kızımın 4 gün sonra doğumgünü.isterdim kalabalık kutlamayı.bazen diyorum acaba barışsam mı ama sonra kızımı hiç sormadıkları aklıma geliyor ve öfkeleniyorum.
Allahtan eşim hep yanımda her zaman der sen haklısın diye oda soğuk onlara karşı.eltimin bebeği oldu birde kız istiyordu çok oda kız hep onlarla sürekli zaten onlara meyilli.buna ister kıskançlık deyin ister başka şey bazen üzülüyorum bu noktaya gelmeye.zaten barışmak içinde hiç çabaları yok.bulunduğumuz yer çok küçük ve ben sürekli karşılaşıyorum.insan torununu görmeden nasıl durur hayret ediyorum.kızımı yedi kat eller bile çok seviyor özlüyor.bayramda,doğumgünlerinde hep aklıma geliyor ama unutamıyorum.böyle bir durumda kalan var mı?
Hadi bunlarıda geçtim görmezden geldim ama tam 2,5 senedir ne evlerine gidiyorum nede evime istiyorum hiç bir şekilde ne bayramda nede başka şekilde görüşmüyorum.görüşmeme durumunda hamile kaldım ve bebeğimin sağlığını hiç bir şekilde sormadılar.kızıma bir çorapları bile yoktur hiç bir hakları.ben eğer kızımı sorsalardı yada en azından bir çaba sarf etselerdi barışıcaktım ama umurlarında olmadı.insan kendine yapılanı affediyor ama söz konusu çocuk olunca unutamıyorum en güzel dönemlerim tek taraflı sadece ailemle geçti.isterdim onlarında yanımızda olmalarını.hayatta oldukları halde hiç yokmuş gibi olmaları insanı bazen üzüyor.kızımın 4 gün sonra doğumgünü.isterdim kalabalık kutlamayı.bazen diyorum acaba barışsam mı ama sonra kızımı hiç sormadıkları aklıma geliyor ve öfkeleniyorum.
Allahtan eşim hep yanımda her zaman der sen haklısın diye oda soğuk onlara karşı.eltimin bebeği oldu birde kız istiyordu çok oda kız hep onlarla sürekli zaten onlara meyilli.buna ister kıskançlık deyin ister başka şey bazen üzülüyorum bu noktaya gelmeye.zaten barışmak içinde hiç çabaları yok.bulunduğumuz yer çok küçük ve ben sürekli karşılaşıyorum.insan torununu görmeden nasıl durur hayret ediyorum.kızımı yedi kat eller bile çok seviyor özlüyor.bayramda,doğumgünlerinde hep aklıma geliyor ama unutamıyorum.böyle bir durumda kalan var mı?
