Ben şu anda çalışıyorum, bir şeyler hazırlamam gerekti iş için, bir kaç gündür böyle. Normalde bu saatlar benim için çok geç saatler. Kendi alıştığım saatte yatmazsam ve 8 saat uyumazsam kendimi iyi hissetmiyorum. Yaşım yaşınızın 2 katından fazla, bu yaşlarda böyle :)
Ama yine de, zaten eksik uykumdan feragat edeceğim, (nasipse) yarın da en az 1 saat yürüyeceğim çok çok erken saatlerde.
Çünkü yürümek hakikaten başka türlü bir terapi. Yürürken düşündüklerimi yürümeden düşünürsem, aklıma mukayet olamam gibi geliyor bana, çünkü evet, çok acı var, çok çok acı var. Yürürken, düşüncelerden canım yanmaya başladığında, daha da hızlanıyorum, bazen adımlarım sertleşiyor üstüne bastığım kurtulmak istediğim bir şeymiş gibi. Bazen kaşım çatık, bazen gözlerim dolu, ama hep yürüyorum... 8 km sonunda hem çok yorgun hem de çok güçlü hissediyorum - artan serotonin ve endorfinler malûm-, sonra hayat başlıyor zaten. İçtenlikle düzenli ve tempolu yürüyüşü tavsiye ederim.
Bu arada, ellerinize sağlık, ben de şu ayakkabılığı bir boşaltabilsem... Çok özendim. :)
