Merhaba, bi arkadaşım ile ilgili sorunumu özetlemeye çalışıp sizlerden akıl, tavsiye rica ediyorum:) Yaklaşık 8 senelik bir arkadaşım var. Kendisiyle iş dolayısı ile tanıştık fakat evlerimiz de çok yakın. Birbirimizin ailesini tanırız, bir çok şeyimizi biliriz hatta herşeyimizi. Birbirimize gider geliriz. Aslında yaş olarak benden 10 yaş kadar büyük ama iyi anlaşırdık, -dık diyorum çünkü aslında anlaşma sebebimiz benim iyi niyetim (bana göre)
Bu arkadaşım hoşuma gitmeyen bazı şeyleri söylerken savunması sürekli "herşey dilimde, içimde ne varsa yüzüne söylüyorum, lafımı içimde tutmam" vs gibi bahanelere sığınıyor ama bazen yaptıkları beni çileden çıkarıyor. Örnek verirsem daha iyi anlaşılır. Mesela evime gelip başka bir ortamda evdeki yemeği eleştirmesi (bunlarda da hergün şu yemek var gibi) ya da ben yemek yapmayı bilmiyorsam bu da yemek yapmayı hi. bilmez diyip ortamda beni rencide etmesi. İftar yemeğine giderken yetişkin bir insana "bak şunları söyleme he o ortamda" diye uyarı yapılır mı? İçinde kötülük yok sözde ama hoşuma gitmiyor yani yaptıkları. Kendi uzak akrabalarım olsun, başka arkadaşlarım olsun hiçbir ortama sokamıyorum pot kırar diye. Aslında hoşuma gitmeyen daha çok olay var ama bu kadarı bile yeterli. Aslında bardağı taşıran son damla, ailem. Ailem bile sıkıldı artık pot kırmalarından, patavatsızlıklarından. En son artık eve gelmesin, sen dışarda görüş kesinlike eve gelmesini istemiyorum dedi. Çünkü eve gelince de, sürekli herşeyi eleştiriyor. Annemi çok seviyor hissediyorum ama annem artık onun eleştirilerinden çok sıkıldı ki annem gerçekten aşırı iyi bir kadın, o bile artık istemiyorsa kesinlikle vardır sorun:) Ben de ona karşı aksine aşırı iyiyim, mesela kompleksi olan bir konu da modunu yüksek tutmaya çalışırım, yanında olurum, eleştirsem bile yapıcı olur bu.
Kendisi beni çok seviyor, çok yakın arkadaşıyım, gidip gelmekten benimle vakit geçirmekten keyif alıyor bence. Beni arkadaş olarak kaybetmek istemiyor bunu biliyorum. Zamanında bana iyilikleri de oldu, bunları yok sayamam. İnsan olarak da kendi halinde biri, yani kavgacı biri değil, sadece deiğim gibi patavatsız mı desem ne desem bilemedim. Daha önce bi olay yaşadığımızda araya mesafe koyunca anladı bende dile getirdim sorunu ve gerçekten ılımlı yaklaştı dikkat ederim diye. Belki diğer konularda da söylesem yapmaz devam etmez ama ben sürekli onunla görüştükten sonra görüşmenin analizini yapmaktan yoruldum ve artık hangi birini söyleyeyim ki diye düşünüyorum. Bir de görüştükten sonra aklımda sürekli kesin benim hakkımda konuşuyor düşüncesi var. Çünkü sürekli herkesin hakkında konuşunca aynısını bana da yapıyordur diye bir algı oluştu zihnimde
Bu konuyu da neden açtım? Artık kendim nasıl istiyorsam öyle davranmaya çalışıyorum, hayır demeyi öğrenmeye çalışıyorum fakat hala vicdanıma yeniliyorum sanırım. Geçenlerde bir sorun mu olup olmadığını, neden görüşmediğimizi sordu, yazdıktan sonra "tamam ya son şans vereyim bu kez de aynı şeyler olursa direkt yüzüne söylücem bu kez" dedim kendi kendime ama aşırı soğudum bu kez tamamen ipleri koparsam yine vicdanıma yenilir miyim bu düşünce ile boğuşuyorum bu ara. Şans vericem diye düşününce arada yazayım da soğukluk olmasın bari dedim ama farkettim ki içimden gelmiyor yazmak da, görüşmek de.tek sorun vicdanım.
Siz olsaydınız böyle bir arkadaşa son bir şans mı verirdiniz yoksa tamamen hayatınızdan çıkarır mıydınız?
Bu arkadaşım hoşuma gitmeyen bazı şeyleri söylerken savunması sürekli "herşey dilimde, içimde ne varsa yüzüne söylüyorum, lafımı içimde tutmam" vs gibi bahanelere sığınıyor ama bazen yaptıkları beni çileden çıkarıyor. Örnek verirsem daha iyi anlaşılır. Mesela evime gelip başka bir ortamda evdeki yemeği eleştirmesi (bunlarda da hergün şu yemek var gibi) ya da ben yemek yapmayı bilmiyorsam bu da yemek yapmayı hi. bilmez diyip ortamda beni rencide etmesi. İftar yemeğine giderken yetişkin bir insana "bak şunları söyleme he o ortamda" diye uyarı yapılır mı? İçinde kötülük yok sözde ama hoşuma gitmiyor yani yaptıkları. Kendi uzak akrabalarım olsun, başka arkadaşlarım olsun hiçbir ortama sokamıyorum pot kırar diye. Aslında hoşuma gitmeyen daha çok olay var ama bu kadarı bile yeterli. Aslında bardağı taşıran son damla, ailem. Ailem bile sıkıldı artık pot kırmalarından, patavatsızlıklarından. En son artık eve gelmesin, sen dışarda görüş kesinlike eve gelmesini istemiyorum dedi. Çünkü eve gelince de, sürekli herşeyi eleştiriyor. Annemi çok seviyor hissediyorum ama annem artık onun eleştirilerinden çok sıkıldı ki annem gerçekten aşırı iyi bir kadın, o bile artık istemiyorsa kesinlikle vardır sorun:) Ben de ona karşı aksine aşırı iyiyim, mesela kompleksi olan bir konu da modunu yüksek tutmaya çalışırım, yanında olurum, eleştirsem bile yapıcı olur bu.
Kendisi beni çok seviyor, çok yakın arkadaşıyım, gidip gelmekten benimle vakit geçirmekten keyif alıyor bence. Beni arkadaş olarak kaybetmek istemiyor bunu biliyorum. Zamanında bana iyilikleri de oldu, bunları yok sayamam. İnsan olarak da kendi halinde biri, yani kavgacı biri değil, sadece deiğim gibi patavatsız mı desem ne desem bilemedim. Daha önce bi olay yaşadığımızda araya mesafe koyunca anladı bende dile getirdim sorunu ve gerçekten ılımlı yaklaştı dikkat ederim diye. Belki diğer konularda da söylesem yapmaz devam etmez ama ben sürekli onunla görüştükten sonra görüşmenin analizini yapmaktan yoruldum ve artık hangi birini söyleyeyim ki diye düşünüyorum. Bir de görüştükten sonra aklımda sürekli kesin benim hakkımda konuşuyor düşüncesi var. Çünkü sürekli herkesin hakkında konuşunca aynısını bana da yapıyordur diye bir algı oluştu zihnimde
Bu konuyu da neden açtım? Artık kendim nasıl istiyorsam öyle davranmaya çalışıyorum, hayır demeyi öğrenmeye çalışıyorum fakat hala vicdanıma yeniliyorum sanırım. Geçenlerde bir sorun mu olup olmadığını, neden görüşmediğimizi sordu, yazdıktan sonra "tamam ya son şans vereyim bu kez de aynı şeyler olursa direkt yüzüne söylücem bu kez" dedim kendi kendime ama aşırı soğudum bu kez tamamen ipleri koparsam yine vicdanıma yenilir miyim bu düşünce ile boğuşuyorum bu ara. Şans vericem diye düşününce arada yazayım da soğukluk olmasın bari dedim ama farkettim ki içimden gelmiyor yazmak da, görüşmek de.tek sorun vicdanım.
Siz olsaydınız böyle bir arkadaşa son bir şans mı verirdiniz yoksa tamamen hayatınızdan çıkarır mıydınız?
