Eşim yok, ilgi sorunum yok, bir yere giderken nereye diyen yok, kıyafetime karışan yok,
Çok yoğun bir günde, eve gelip akşama kadar yatsam, sebebini soran yok, bayramlarda gitmem gereken kayınvalidem, önce nereye gidilecek krizim yok, günde on saat uyuyorum ve uykumdan uyandıran yok, yemek yemek için yemek yapmak zorunda da değilim, arkadaş seçerken birine sormak zorunda da değilim.
Belki de buradaki kadınların çoğunun sorunları idi yukarıda değindiğim şeyler... Bu yüzden bekarlık sultanlıktır diyorlar;
öyle mi gerçekten?
-Sesiyle huzur bulacağım bir evladım yok, ilgi istediğim zamanlarda nazımı çekecek bir hayat arkadaşım yok, iş çıkışı gelen güzel bir mesaj yok,bana sarıldığında dünyaları verecek olan minik bi canavar da işten gelince eteklerime yapışmıyor, hatta sabah kalktığımda gözlerine bakacağım sevdiğim bir adam yok,kendi düzenim, renk renk çiçeklerle kendime göre döşediğim sıcak sevimli bir evimde yok, bayramlarda gezmek güzel de, o gezilerin sonunda yorulup bir kahve içeceğim, hayatıma aşk katan biri yok.
Diyeceğim o ki, hangisinin yokluğu daha tahammül edilebilir?
Sizce hangisi daha iyi ?
O bana ben ona alıştık. Bu arada eşimle 4 sene sevgilik bir buçuk senede nişanlılık geçirdik düşünün yani. Nerdeyse 7 senelik de evliyim
evlilik doğru insanla olduğu sürece dünyanın en güzel şeylerinden bir tanesi şahsen yani herkes aynı değil
Rabbim herkese nasip etsin. İnşallah sizde gönlünüze göre bulursunuz 
