- 2 Haziran 2020
- 128
- 264
- 18
- 29
Kızlar burada açılan konular kadar büyük sorunlardan bahsetmeyeceğim, insanların ne dertleri var asla şımarıklık yapmak istemiyorum ama sanki biraz sohbet etmek istedim.
Öğretmenim. Malum korona sürecinde 13 marttan beri okullarımız kapalı. Kars’ta tek başıma yaşıyorum. Sevdiklerim hep uzak şehirlerde kaldılar. Ailemi sağlık açısından tehlikeye atmamak için eve dönmedim okullar kapandıktan sonra, 1 temmuza kadar da Karstan çıkacağım gibi gözükmüyor.
Evde vaktimi iyi değerlendirdim 3 aydır, İspanyolca öğrenmeye çalıştım, kitap okudum, online müzelere göz attım, makale / çeviri işleri yaptım, yeni yemekler denedim, kilo almaya başladım sonra kilo verdim vs. ama her gün bir öncesinin aynısı olunca artık üstüme üstüme geliyor duvarlar. Olumsuz düşüncelere kapılıyorum. Akşamları özellikle çok çok huzursuz oluyorum. Sıkıntı kaplıyor içimi. Geceleri çok zor uykuya dalıyorum. Uyuyunca aniden uyanıyorum, sonra yine zor dalıyorum. Gözyaşlarıma hakim olamıyorum, ağlamaya başlıyorum en küçük şeyde. Ne evi toparlayasım geliyor ne bir yemek yapasım geliyor vs.
Depresyona mı girdim ya ben?
Recep İvedik gibi “Gomşulaaaaaar yetişiin tek başıma geberecem burda ben” modunda hissediyorum kendimi.
Sizde de oldu mu böyle bir şey?
Öğretmenim. Malum korona sürecinde 13 marttan beri okullarımız kapalı. Kars’ta tek başıma yaşıyorum. Sevdiklerim hep uzak şehirlerde kaldılar. Ailemi sağlık açısından tehlikeye atmamak için eve dönmedim okullar kapandıktan sonra, 1 temmuza kadar da Karstan çıkacağım gibi gözükmüyor.
Evde vaktimi iyi değerlendirdim 3 aydır, İspanyolca öğrenmeye çalıştım, kitap okudum, online müzelere göz attım, makale / çeviri işleri yaptım, yeni yemekler denedim, kilo almaya başladım sonra kilo verdim vs. ama her gün bir öncesinin aynısı olunca artık üstüme üstüme geliyor duvarlar. Olumsuz düşüncelere kapılıyorum. Akşamları özellikle çok çok huzursuz oluyorum. Sıkıntı kaplıyor içimi. Geceleri çok zor uykuya dalıyorum. Uyuyunca aniden uyanıyorum, sonra yine zor dalıyorum. Gözyaşlarıma hakim olamıyorum, ağlamaya başlıyorum en küçük şeyde. Ne evi toparlayasım geliyor ne bir yemek yapasım geliyor vs.
Depresyona mı girdim ya ben?
Recep İvedik gibi “Gomşulaaaaaar yetişiin tek başıma geberecem burda ben” modunda hissediyorum kendimi.
Sizde de oldu mu böyle bir şey?