- 29 Mart 2017
- 438
- 186
- 103
- Konu Sahibi Pembemavi17
-
- #1
Bu konuyu neden aciyorum bende bilmiyorum.. kim bilir belki teselli edilmeye belki sizin duaniza belki pozitif enerjinize ihtiyacim var..
Arzu ederdim ki bunca emek bunca caba bunca canimi yakan hatirlamak istemedigim tonlarca andan sonra, buraya sizlere umut olabilecek birsey ile burada paylasim yapabilmeyi..
Ama iste hayat bu, bir kere daha kalbimi kirdi sanki daha evvel kirmamiscasina, bir kere daha yere dusurdu sanki hic dusuremiscesine..
Evet bende belki sizler gibi belki bircok kadin gibi anne olma yolunda maddi manevi mucadele veriyorum.. 1 hafta evvel embriyo transferi oldu ve ben yine bu yarisida kaybedecegimi hissediyorum..Bu his o kadar agir ki canim yaniyor.. icim aciyor.. yedigim yemek bogazimda kaliyor.. istemesemde gozyasim yemek masasinda onume dokuluyor..
Oysaki aylardir bu maratona hazirlanmistim.. Hersey yolunda gitmisti.. Peki simdi daha sonucu gormeden neden bu his, neden bu aglamalarim, neden bu isyanim daha da gercegi neden bu korkum.. Duymaktan bile artik korkar oldum.. Hic bilmezdim hayatta bazi seyleri hic duymak ve gormek istemeyecegimi.. Negatif sonuclar, olen embriyolar, hatali ameliyatlar..
Hic bilmezdim birgun hatali yapilan o ameliyattan sonra buralara kadar gelebilecegimi, keske ameliyat masasina yatmasaydim yerine keske o masadan kalkmasaydim diyecegimi..
Gonul isterdiki sizlere 40 yasimda anne olarak umut olabileyim ama geldigim nokta bana umut olabilecek insanlari hissetmek, okumak ve onlarla yazismak..
Dilerim bu yolda mucadele eden her kadinin omzuna melekler konsun ve bu yolculukta zorunu kolay etsin.. Bu yarisi kazanan her hem cinsim icin gokyuzune icimden bir yildiz birakiyorum..
Bu yazimda hayatimda ilk defa embriyo transferi gerceklestirilirken gordugum embriyolarimin, ultrason ekranindaki resmini gorupte asla unutmayacagim o duygularimin ve embriyolarimin anisina burada kalsin.. Benim gibi aranizda dusup ayaga kalkmakta zorlanan hem cinslerime selam olsun.. Bilinki yalniz degilsiniz baska biri de tipki sizin gibi dusup kalkamiyor bu defa..
Vakit ayirip okudugunuz icin tesekkur ederim..
Arzu ederdim ki bunca emek bunca caba bunca canimi yakan hatirlamak istemedigim tonlarca andan sonra, buraya sizlere umut olabilecek birsey ile burada paylasim yapabilmeyi..
Ama iste hayat bu, bir kere daha kalbimi kirdi sanki daha evvel kirmamiscasina, bir kere daha yere dusurdu sanki hic dusuremiscesine..
Evet bende belki sizler gibi belki bircok kadin gibi anne olma yolunda maddi manevi mucadele veriyorum.. 1 hafta evvel embriyo transferi oldu ve ben yine bu yarisida kaybedecegimi hissediyorum..Bu his o kadar agir ki canim yaniyor.. icim aciyor.. yedigim yemek bogazimda kaliyor.. istemesemde gozyasim yemek masasinda onume dokuluyor..
Oysaki aylardir bu maratona hazirlanmistim.. Hersey yolunda gitmisti.. Peki simdi daha sonucu gormeden neden bu his, neden bu aglamalarim, neden bu isyanim daha da gercegi neden bu korkum.. Duymaktan bile artik korkar oldum.. Hic bilmezdim hayatta bazi seyleri hic duymak ve gormek istemeyecegimi.. Negatif sonuclar, olen embriyolar, hatali ameliyatlar..
Hic bilmezdim birgun hatali yapilan o ameliyattan sonra buralara kadar gelebilecegimi, keske ameliyat masasina yatmasaydim yerine keske o masadan kalkmasaydim diyecegimi..
Gonul isterdiki sizlere 40 yasimda anne olarak umut olabileyim ama geldigim nokta bana umut olabilecek insanlari hissetmek, okumak ve onlarla yazismak..
Dilerim bu yolda mucadele eden her kadinin omzuna melekler konsun ve bu yolculukta zorunu kolay etsin.. Bu yarisi kazanan her hem cinsim icin gokyuzune icimden bir yildiz birakiyorum..
Bu yazimda hayatimda ilk defa embriyo transferi gerceklestirilirken gordugum embriyolarimin, ultrason ekranindaki resmini gorupte asla unutmayacagim o duygularimin ve embriyolarimin anisina burada kalsin.. Benim gibi aranizda dusup ayaga kalkmakta zorlanan hem cinslerime selam olsun.. Bilinki yalniz degilsiniz baska biri de tipki sizin gibi dusup kalkamiyor bu defa..
Vakit ayirip okudugunuz icin tesekkur ederim..
Son düzenleme: