- 12 Ekim 2011
- 100
- 0
- 96
- Konu Sahibi skinny_girl
- #1
Ne geldiyse başıma, hep bu cümle yüzünden geldi...
Ay kilo alırım deyip ikram edileni reddetme lüksüm olmadı hiç. Aman boyun var, bi şey olmaz dendi..
Ben de inandım buna. Ya da inanmak istedim. Öğle-akşam kebap yedim kaç kere. Alınan-harcanan kalori hesabı hiç yapmadım.
Hani ne yerse yesin kilo almayanlardan olacağıma inanmıştım bi kere.
Oysa onlardan biri değilmişim ben.. sadece bir masal dünyasında prensesmişim.
Bir sabah yüzleşip tüm korkularımla , tartının üstüne çıktım ve gerçeklere uyandım.
69
Ne zaman geldim bu kiloya, ne zaman bıraktım sağlıklı olmayı.
Hayal meyal hatırlıyorum aslında. Ama hemen olmadı tabi, uzun bir süreç... Yaşananlar, karmaşık duygular, hüzünler, bunalımlar..
O sabahtan sonra Freud'un 5 aşamasını yaşadım yavaş yavaş.
Kabul etmedim. Ben kilolu bir insan değildim. Belki de su toplamıştım.
Sonra fotoğraflarımı gördüm. Demek ki aynalar da yanıltıcı olabiliyormuş, fotoğraflar değil.
Kızdım. Fotoğraf makinelerine küstüm, hiç poz vermedim.
Nedenleri sorguladım. Şunu yapsaydım bunu yapmasaydım diye kendimle pazarlık yaptım. Sanki gerçeği değiştirebilirmişim gibi.
4. aşamada depresyona girdim. Giremediğim kıyafetleri asla dolaptan çıkarmadım ama kendime de yeni kıyafetler almadım. Makyaj yapmayı bıraktım. Tüm yüzümü, vücudumu sivilceler bastı, bi cilt doktoruna gidip de noldu bana demedim.
Ve nihai aşamada 71'i görünce tartıda durumumu kabullendim. Bu kabullenme, hayatımın sonuna kadar böyle geçireceğimi kabul ettim anlamına gelmiyor. Ben kiloluyum ama kilolarımı vereceğim, dedim.
Her şeyden önce bozulan sağlığım için, cildim için.
Tek başıma bu yola çıkamam biliyorum. O yüzden bugün ilk adımımı atarak diyetisyenden randevu aldım.
Ama dayanamadım o vakte kadar. Sizlerle paylaşmak istedim.
Ey günlüğüm!
Çok mutluyum.
Dipnot: Merak edenler için 1.76 boyundayım, ve an itibariyle 71.2.
Ay kilo alırım deyip ikram edileni reddetme lüksüm olmadı hiç. Aman boyun var, bi şey olmaz dendi..
Ben de inandım buna. Ya da inanmak istedim. Öğle-akşam kebap yedim kaç kere. Alınan-harcanan kalori hesabı hiç yapmadım.
Hani ne yerse yesin kilo almayanlardan olacağıma inanmıştım bi kere.
Oysa onlardan biri değilmişim ben.. sadece bir masal dünyasında prensesmişim.
Bir sabah yüzleşip tüm korkularımla , tartının üstüne çıktım ve gerçeklere uyandım.
69
Ne zaman geldim bu kiloya, ne zaman bıraktım sağlıklı olmayı.
Hayal meyal hatırlıyorum aslında. Ama hemen olmadı tabi, uzun bir süreç... Yaşananlar, karmaşık duygular, hüzünler, bunalımlar..
O sabahtan sonra Freud'un 5 aşamasını yaşadım yavaş yavaş.
Kabul etmedim. Ben kilolu bir insan değildim. Belki de su toplamıştım.
Sonra fotoğraflarımı gördüm. Demek ki aynalar da yanıltıcı olabiliyormuş, fotoğraflar değil.
Kızdım. Fotoğraf makinelerine küstüm, hiç poz vermedim.
Nedenleri sorguladım. Şunu yapsaydım bunu yapmasaydım diye kendimle pazarlık yaptım. Sanki gerçeği değiştirebilirmişim gibi.
4. aşamada depresyona girdim. Giremediğim kıyafetleri asla dolaptan çıkarmadım ama kendime de yeni kıyafetler almadım. Makyaj yapmayı bıraktım. Tüm yüzümü, vücudumu sivilceler bastı, bi cilt doktoruna gidip de noldu bana demedim.
Ve nihai aşamada 71'i görünce tartıda durumumu kabullendim. Bu kabullenme, hayatımın sonuna kadar böyle geçireceğimi kabul ettim anlamına gelmiyor. Ben kiloluyum ama kilolarımı vereceğim, dedim.
Her şeyden önce bozulan sağlığım için, cildim için.
Tek başıma bu yola çıkamam biliyorum. O yüzden bugün ilk adımımı atarak diyetisyenden randevu aldım.
Ama dayanamadım o vakte kadar. Sizlerle paylaşmak istedim.
Ey günlüğüm!
Çok mutluyum.
Dipnot: Merak edenler için 1.76 boyundayım, ve an itibariyle 71.2.
Son düzenleme:
ayrica sakin o zayifken icine girebildigin kiyafetleri gozunden uzak biyerlere kaldirma aksine cikar as en gorebildigin yere
Daha diyetisyene gitmedim. Bu haftaiçi için gün verebildiler. Diyetisyenlerden randevu almak da bir mesele oldu artık :) 
İstersen senin için de yaratırım?
Yarım dilim yedim 
