Iyi geceler hanımlar,
Cıvıl cıvıl arkadaş canlısı hep olumlu düşünen her ortama giren ben artık mamevi anlamda yoruldum...çok unutkan oldum oğlum 1 yaşına girecek emzirmiyorumda...geçenlerde koridorda komidinin yanından geçerken "şunu da almalıyım" mı ne diye düşündüm gittim elimdekileri yan odaya bıraktım ve "ben şimdi napıcaktım?" Diye düşündüm.inadına odadan çıkmadim sakin bir şekilde konsantre olmaya çalıştım yok.3 saniye önce bişeyi hatırlamıyorum.
Oğlumla gezmeden içeri geldik onu örümceğine oturttum döndüm giysilerimi çıkardım tekrar oğluma yönelince" ne ara koydum ben onu oraya," dedim kendi kendime...tabii her konuda olmuyor ama sanırım çok kafa yoruyorum çok detaylar hakkında düşünüp eziyet ediyorum kendime farkı dayım. Tevafuken gizli depresyonla ilgili bir yazıya denk geldim, içten içe yerinde duramazmış insan ama aslında hiç bir şey yapmaya takaatide yok gibi ve unutkan olurmuş insan, hep ben iyiyim modları kendini güçlü gösterme çabaları...sonrasında haksiz yere yaşıtım olan kuzenlerimden yediğim darbe(sebeb olmaksızın beni düşman belleyip heryerden engellediler ayni ülkelerde bile değiliz ama annem ağiz paylarini verdi) arkadaş cevremden memnun olmama.beni ciddiye almadıkların hissetmem...grupta yazışıyoruz buluşalim diye ok diyorum 2 gün sonra buluşmuş oluyorlar yine oldu haber verseydiniz gelirdik bizde diyorum e sen ne gün ne de saat belirttin demesinmi biri? Halbuki tek cvp veren bendim grupta. Cvp verdimya yukarida yazili diyorum hem kim yazdida ben geri kaldim.diyorum bu sefer sanki kiskaniyormus gibi oluyor tartismaya dönüştu gruptan ciktim.iyi de oldu ama neden? Neden ben nasıl kötü bir insanim ki deger verdiklerim haddimi her zaman bilmeme hududları korumama rağmen bana afedersiniz kazık atiyorlar? Ben cok kendinden emin bir insandım inanin mutfak alisverisinde bile kararsiz kaliyorum ince ayrintilara dalip fiyat eşleştiriyorum bunu yazarken bile kendime inanamiyorum. Evli cocuklu bi arkadasim daha var ikinciye yeni dogum yapti daraltmak istemiyorum onu. Oglumu cikariyorum mahallede gezdiriyorum haftada 1-2 defa spor salonuna gidiyoruz ama nasil desem...boşluktayim...esim agir iste calisiyor kafa dinlemek istiyor yemek cocugu sevme 2 dk muhabbet namaz kil tv izle derken oda kendince akşamı sessiz gecirmeye calisiyor...halbuki biz cok severek ve buyuk acilar cekerek seneler sonra kavustuk kimse bize ihtimal vermiyordu...doktora gitsem mi dedim sabah olunca hadi hadi basarirsin diyorhm ki gizli depresyonun bi belirtiside bu kendine kabul ettirememe varmis...bu arada 27 yasindayim kitap okumayi severim insanlarla aslinda aram iyidir ama sanki kimse bana deger vermiyormus hissi beni kendimden biktiriyor
Bu arada: eskiden kendime bakmaya bayilirdim, ihtiyacim olani alir giyerdim yakiştirirdim makyaji kendime gore yapardim demin yine bunaldim oglum uykusu olmasina uyku saati gelmesine ragmen uyumadi bacaklarim agridi sallamaktan koltuktan bi dogruldum ust bas berbat sac bas sanki günlerdir bakimsiz kalmis bu sefer kendimden nefret ettim...
Cıvıl cıvıl arkadaş canlısı hep olumlu düşünen her ortama giren ben artık mamevi anlamda yoruldum...çok unutkan oldum oğlum 1 yaşına girecek emzirmiyorumda...geçenlerde koridorda komidinin yanından geçerken "şunu da almalıyım" mı ne diye düşündüm gittim elimdekileri yan odaya bıraktım ve "ben şimdi napıcaktım?" Diye düşündüm.inadına odadan çıkmadim sakin bir şekilde konsantre olmaya çalıştım yok.3 saniye önce bişeyi hatırlamıyorum.
Oğlumla gezmeden içeri geldik onu örümceğine oturttum döndüm giysilerimi çıkardım tekrar oğluma yönelince" ne ara koydum ben onu oraya," dedim kendi kendime...tabii her konuda olmuyor ama sanırım çok kafa yoruyorum çok detaylar hakkında düşünüp eziyet ediyorum kendime farkı dayım. Tevafuken gizli depresyonla ilgili bir yazıya denk geldim, içten içe yerinde duramazmış insan ama aslında hiç bir şey yapmaya takaatide yok gibi ve unutkan olurmuş insan, hep ben iyiyim modları kendini güçlü gösterme çabaları...sonrasında haksiz yere yaşıtım olan kuzenlerimden yediğim darbe(sebeb olmaksızın beni düşman belleyip heryerden engellediler ayni ülkelerde bile değiliz ama annem ağiz paylarini verdi) arkadaş cevremden memnun olmama.beni ciddiye almadıkların hissetmem...grupta yazışıyoruz buluşalim diye ok diyorum 2 gün sonra buluşmuş oluyorlar yine oldu haber verseydiniz gelirdik bizde diyorum e sen ne gün ne de saat belirttin demesinmi biri? Halbuki tek cvp veren bendim grupta. Cvp verdimya yukarida yazili diyorum hem kim yazdida ben geri kaldim.diyorum bu sefer sanki kiskaniyormus gibi oluyor tartismaya dönüştu gruptan ciktim.iyi de oldu ama neden? Neden ben nasıl kötü bir insanim ki deger verdiklerim haddimi her zaman bilmeme hududları korumama rağmen bana afedersiniz kazık atiyorlar? Ben cok kendinden emin bir insandım inanin mutfak alisverisinde bile kararsiz kaliyorum ince ayrintilara dalip fiyat eşleştiriyorum bunu yazarken bile kendime inanamiyorum. Evli cocuklu bi arkadasim daha var ikinciye yeni dogum yapti daraltmak istemiyorum onu. Oglumu cikariyorum mahallede gezdiriyorum haftada 1-2 defa spor salonuna gidiyoruz ama nasil desem...boşluktayim...esim agir iste calisiyor kafa dinlemek istiyor yemek cocugu sevme 2 dk muhabbet namaz kil tv izle derken oda kendince akşamı sessiz gecirmeye calisiyor...halbuki biz cok severek ve buyuk acilar cekerek seneler sonra kavustuk kimse bize ihtimal vermiyordu...doktora gitsem mi dedim sabah olunca hadi hadi basarirsin diyorhm ki gizli depresyonun bi belirtiside bu kendine kabul ettirememe varmis...bu arada 27 yasindayim kitap okumayi severim insanlarla aslinda aram iyidir ama sanki kimse bana deger vermiyormus hissi beni kendimden biktiriyor
Bu arada: eskiden kendime bakmaya bayilirdim, ihtiyacim olani alir giyerdim yakiştirirdim makyaji kendime gore yapardim demin yine bunaldim oglum uykusu olmasina uyku saati gelmesine ragmen uyumadi bacaklarim agridi sallamaktan koltuktan bi dogruldum ust bas berbat sac bas sanki günlerdir bakimsiz kalmis bu sefer kendimden nefret ettim...
aynen yaa depresyon denince derdim abartmayın kendi kendinize hayati zehir etmeyin takmayin...of of
