canım, 1 yıl önce aşk acısından öleceğimi sanıyordum. bu bir yılı yuvarlama söylemiyorum, tam da bu günlerdi geçen sene. detayları kendi başlığımda uzun uzun yazmıştım, o yüzden burda kısaca sana umut olsun diye yazıyorum: çok seviyordum, sevildiğimi sanıyordum, her şey güzelken birden benden uzaklaştı,ayrılığın kapıda olduğunu anladım, biteceği günü beklemeye başladım ve gitti bir gün. hayat bomboştu artık. yemiyor, içmiyor, gülmüyordum. işyerine her gün kıpkırmızı gözlerle geliyor, odama kapanıyor, rezilliğimi kimselere fark ettirmeden çalışmaya çalışıyordum. onu asla unutamam sanıyordum, onsuz gelecek anlamsız geliyordu. bir yandan da bana söylediği aşk namelerine o kadar inanmıştım ki neden niçin diye kendimle kavga ediyordum gece gündüz. oysa ki cevap çok basitti, o sözler, yeminler hepsi klasik erkek yalanlarıydı, bugün bana yarın da bir diğerine rahatça söyleyebilceği. ama tabi o günlerde gözün de kalbin de kör oluyor. neyse yine uzattım. gidişinden bir zaman sonra kendimi işe güce verdim, acım hafifledi, sonra acım bitti ve sonra da yepyeni bir hayat başladı. sana tavsiyem unutmak için şu an bu kadar endişe etme. o kadar yeni ki elbette acı çekeceksin. ama sırf ailesi istiyor diye senden vazgeçecek kadar kişiliksiz birinin gitmesinin senin için şans olduğunu düşün. kendine biraz zaman tanı, acıdan korkma ve sonrasında kendine yeni uğraşlar, ilgi alanları bularak, hayata dön. onu ve ona ait her şeyi sil. kimsenin senden daha değerli olmadığını, kaybedenin o olduğunu düşün ve hayata sımsıkı tutun. geçecek, unutacaksın, iyi olacaksın.