Söz attım, lütfen yardım edin…

Falan Filan .!.:

Az önce uzunca bir konudan cıktım bu konunun türkce kısa meailini bir arkadas anlatsa yormasa yasliyim ben

Genişletmek için tıkla...

the economist .!.:

Ben böyle durumlarda yorumları okuyup tümevarım yapıyorum agdjshaj allahtan kk aklı başı yerinde insanlarla dolu çoğunlukla

Genişletmek için tıkla...

allahimyardimett .!.:

Merhaba, öncelikle yazacağım durum o kadar karışık ki.. Bu sebeple oldukça uzun bir yazı olacak. Şimdiden hakkınızı helal edin fakat aşırı derecede yardıma ihtiyacım var.

Bundan 1.5 sene önce çok severek biriyle sözlendim. Bu süreçte ikimiz de öğrenciydik ve babam sırf ben istiyorum diye kabul etti. Her zaman için düşüncemiz okuldan sonra düğünün olmasıydı. Lakin bu süreç benim için o kadar kötü geçti ki… Sözlümün ailesi Doğu’da bir şehirde yaşıyordu ve aşiretlerdi. Bizde İstanbul’da yaşıyoruz ve kendi halimizde bir aileyiz. Bu bir buçuk senede gidip gelme olayı 1-2 kez yaşandı, ne bohça oldu ne alışveriş gibi örfî şeyler. Tabii insanlarda sürekli “neden gelmiyorlar, o kadar büyük insanlardı hani, neredeler?” diye sormaya başladılar. Ailem de ben de oldukça yıprandık. Çünkü ne ben kendimi gelin olarak hissediyordum, ne de ailem dünür olarak. Sözlümle bu konulardan tartıştığımız da oldu. Zaman zaman ona söylüyordum. Her neyse bizim mezun olmamıza çok az kala hâlâ düğün vs. konuşulmamıştı. Sözlüm “babam böyle şeylerde atılgan değildir, senin baban arasa” dedi… bir kız babası düğün tarihi için nasıl arar aklım almıyor. Daha sonra ise sözlüm bana “babam altınların hepsini almayacak, sizin sözde kestiklerinizi unutmuş, uyarın isterseniz” dedi. Yani ben hep ortada kaldım ve yoruldum. Okulumuz bitti bitecek ve ortada ne ev var ne bir şey. Haliyle aileme mahcup oluyorum derken sözlümün babası babamı aradı düğün için. Babama dediki “oğlumun işi yok, olana kadar bizimle yaşasınlar” babam da kabul etmedi, çünkü biz asla böyle konuşmamıştık. Babamla tartıştılar. Daha sonra sözlüm babamı aradı. Babamda ilk başta sözlüme “sana borç para vereyim, evini tut, işe gir, destek olurum” dedi. Sözlüm kabul etmedi. Babam da zaten sinirliydi ve sözlüme “senin baban yalancı, sen de yalan söylüyorsun; hani ev kiralayacaktınız?” deyince onlar da tartıştı. Bunun üzerine sözlüm bana “babanla artık muhattap olmam, sadece selam selam” dedi ve ben o kadar ağladım ki. Zaten zor bir süreçten geçerken bir de bunlar… 3-4 gün sonra sözlüm bana “elimde hiç para yok, yeni mezun oldum, işim olana kadar 5-6 ay memlekette annemlerle yaşayalım” dedi. Ama ben kabul etmedim, edemedim. Hiç bilmediğim bir memleket ve farklı bir kültür. Bunun üzerine sözlüm beni ayrılmakla tehdit etti, o kadar kötü günlerdi ki. Ben sözlüme “seneye kalsın 8-9 ay sonra evlenelim, sen de işe gir” dedim ama ne fayda…. “Ben babanı arayacağım, ikna edeceğim” dedi. Askerlik arkadaşıymış gibi babamı arayıp ikna etmeye çalıştı, babamda “yok oğlum, seneye kalsın” dedikçe sözlüm ağır laflar etti “sizin aileme düşmanlığınız ne, bize yalancı dediniz özür dilemeniz gerek” vs. dedi. -telefon hoparlördeydi- Babam da sakin konuşurken bunları duyunca sinirle “s.git yeter artık yeter” dedi.(çok afedersiniz) telefonu kapattılar ve ben bayıldım. Ayılıp telefona baktığımda sözlüm bana “baba edepsiz ve ahlaksız bir adam” yazmıştı. Bende ayrılmaya karar verdim çünkü babam normalde sakin biridir, zor bu raddelere gelir. Toplum içinde o kadar küçük düşürdüler ki. Hatalarını da asla ama asla kabul etmediler. Bu süreçte sözlüm bana “anneme saygısızlık yaparsan kapının önüne koyarım” dedi. Bilmiyorum ama bana çok ağır geldi. Velhasılı yakın zamanda (ayrılalı 2 ay oldu) sözlüm bana barışmak için mesaj attı. Ama bu dönemde çok yaralandım, sürekli “para için ev için beni bıraktın” laflarını işittim. Oysa ben aileme bunları yaptığı içim bitirmiştim. Aileme de çok ağır şeyler söyledi. Annemin de paragöz olduğunu, babamın çocuk gibi olduğunu, annem gibi paragöz bir kadının ancak benim gibi bir evlat yetiştirebileceğini söyledi. Sözlüm barışmak istediğinde bunlar için pişman olup olmadığını sordum. “Sadece sana söylediklerim için pişmanım, ailene söylediklerimin arkasındayım, nefretim geçmiyor, bizi ayırdılar” dedi. Oysa babam asla bizi kıyıp üzmek istemez, hele yuva yıkmayı hiç istemez. Benim için hep sustu olanlara ama artık dayanamadı. Hatta sözlüm bana “yerinde olsam babanla muhattap olmazdım dedi”. Bende aileme böyle olan birini nasıl isteyeyim deyince zamanla unutulur, onları affetmem ama saygı gösteririm, yeterki birbirimizi sevelim dedi. Ne yapacağım hiç bilmiyorum. Çok yoruldum. Ailem sözlüme hep çok iyi davrandı, para harcatmak istemediler hiç, evimize misafir etmek için can attılar, sevdiği yemekleri yapmak istediler. Sözlümde bunları es geçip sadece kötüler diyor başka bir şey demiyor. “Sensiz nefes alamıyorum, seni çok seviyorum” diyor. Ne olur bana bir çıkar yol gösterir misiniz…

Genişletmek için tıkla...

allahimyardimett .!.:

Merhaba, öncelikle yazacağım durum o kadar karışık ki.. Bu sebeple oldukça uzun bir yazı olacak. Şimdiden hakkınızı helal edin fakat aşırı derecede yardıma ihtiyacım var.

Bundan 1.5 sene önce çok severek biriyle sözlendim. Bu süreçte ikimiz de öğrenciydik ve babam sırf ben istiyorum diye kabul etti. Her zaman için düşüncemiz okuldan sonra düğünün olmasıydı. Lakin bu süreç benim için o kadar kötü geçti ki… Sözlümün ailesi Doğu’da bir şehirde yaşıyordu ve aşiretlerdi. Bizde İstanbul’da yaşıyoruz ve kendi halimizde bir aileyiz. Bu bir buçuk senede gidip gelme olayı 1-2 kez yaşandı, ne bohça oldu ne alışveriş gibi örfî şeyler. Tabii insanlarda sürekli “neden gelmiyorlar, o kadar büyük insanlardı hani, neredeler?” diye sormaya başladılar. Ailem de ben de oldukça yıprandık. Çünkü ne ben kendimi gelin olarak hissediyordum, ne de ailem dünür olarak. Sözlümle bu konulardan tartıştığımız da oldu. Zaman zaman ona söylüyordum. Her neyse bizim mezun olmamıza çok az kala hâlâ düğün vs. konuşulmamıştı. Sözlüm “babam böyle şeylerde atılgan değildir, senin baban arasa” dedi… bir kız babası düğün tarihi için nasıl arar aklım almıyor. Daha sonra ise sözlüm bana “babam altınların hepsini almayacak, sizin sözde kestiklerinizi unutmuş, uyarın isterseniz” dedi. Yani ben hep ortada kaldım ve yoruldum. Okulumuz bitti bitecek ve ortada ne ev var ne bir şey. Haliyle aileme mahcup oluyorum derken sözlümün babası babamı aradı düğün için. Babama dediki “oğlumun işi yok, olana kadar bizimle yaşasınlar” babam da kabul etmedi, çünkü biz asla böyle konuşmamıştık. Babamla tartıştılar. Daha sonra sözlüm babamı aradı. Babamda ilk başta sözlüme “sana borç para vereyim, evini tut, işe gir, destek olurum” dedi. Sözlüm kabul etmedi. Babam da zaten sinirliydi ve sözlüme “senin baban yalancı, sen de yalan söylüyorsun; hani ev kiralayacaktınız?” deyince onlar da tartıştı. Bunun üzerine sözlüm bana “babanla artık muhattap olmam, sadece selam selam” dedi ve ben o kadar ağladım ki. Zaten zor bir süreçten geçerken bir de bunlar… 3-4 gün sonra sözlüm bana “elimde hiç para yok, yeni mezun oldum, işim olana kadar 5-6 ay memlekette annemlerle yaşayalım” dedi. Ama ben kabul etmedim, edemedim. Hiç bilmediğim bir memleket ve farklı bir kültür. Bunun üzerine sözlüm beni ayrılmakla tehdit etti, o kadar kötü günlerdi ki. Ben sözlüme “seneye kalsın 8-9 ay sonra evlenelim, sen de işe gir” dedim ama ne fayda…. “Ben babanı arayacağım, ikna edeceğim” dedi. Askerlik arkadaşıymış gibi babamı arayıp ikna etmeye çalıştı, babamda “yok oğlum, seneye kalsın” dedikçe sözlüm ağır laflar etti “sizin aileme düşmanlığınız ne, bize yalancı dediniz özür dilemeniz gerek” vs. dedi. -telefon hoparlördeydi- Babam da sakin konuşurken bunları duyunca sinirle “s.git yeter artık yeter” dedi.(çok afedersiniz) telefonu kapattılar ve ben bayıldım. Ayılıp telefona baktığımda sözlüm bana “baba edepsiz ve ahlaksız bir adam” yazmıştı. Bende ayrılmaya karar verdim çünkü babam normalde sakin biridir, zor bu raddelere gelir. Toplum içinde o kadar küçük düşürdüler ki. Hatalarını da asla ama asla kabul etmediler. Bu süreçte sözlüm bana “anneme saygısızlık yaparsan kapının önüne koyarım” dedi. Bilmiyorum ama bana çok ağır geldi. Velhasılı yakın zamanda (ayrılalı 2 ay oldu) sözlüm bana barışmak için mesaj attı. Ama bu dönemde çok yaralandım, sürekli “para için ev için beni bıraktın” laflarını işittim. Oysa ben aileme bunları yaptığı içim bitirmiştim. Aileme de çok ağır şeyler söyledi. Annemin de paragöz olduğunu, babamın çocuk gibi olduğunu, annem gibi paragöz bir kadının ancak benim gibi bir evlat yetiştirebileceğini söyledi. Sözlüm barışmak istediğinde bunlar için pişman olup olmadığını sordum. “Sadece sana söylediklerim için pişmanım, ailene söylediklerimin arkasındayım, nefretim geçmiyor, bizi ayırdılar” dedi. Oysa babam asla bizi kıyıp üzmek istemez, hele yuva yıkmayı hiç istemez. Benim için hep sustu olanlara ama artık dayanamadı. Hatta sözlüm bana “yerinde olsam babanla muhattap olmazdım dedi”. Bende aileme böyle olan birini nasıl isteyeyim deyince zamanla unutulur, onları affetmem ama saygı gösteririm, yeterki birbirimizi sevelim dedi. Ne yapacağım hiç bilmiyorum. Çok yoruldum. Ailem sözlüme hep çok iyi davrandı, para harcatmak istemediler hiç, evimize misafir etmek için can attılar, sevdiği yemekleri yapmak istediler. Sözlümde bunları es geçip sadece kötüler diyor başka bir şey demiyor. “Sensiz nefes alamıyorum, seni çok seviyorum” diyor. Ne olur bana bir çıkar yol gösterir misiniz…

Genişletmek için tıkla...

allahimyardimett .!.:

Merhaba, öncelikle yazacağım durum o kadar karışık ki.. Bu sebeple oldukça uzun bir yazı olacak. Şimdiden hakkınızı helal edin fakat aşırı derecede yardıma ihtiyacım var.

Bundan 1.5 sene önce çok severek biriyle sözlendim. Bu süreçte ikimiz de öğrenciydik ve babam sırf ben istiyorum diye kabul etti. Her zaman için düşüncemiz okuldan sonra düğünün olmasıydı. Lakin bu süreç benim için o kadar kötü geçti ki… Sözlümün ailesi Doğu’da bir şehirde yaşıyordu ve aşiretlerdi. Bizde İstanbul’da yaşıyoruz ve kendi halimizde bir aileyiz. Bu bir buçuk senede gidip gelme olayı 1-2 kez yaşandı, ne bohça oldu ne alışveriş gibi örfî şeyler. Tabii insanlarda sürekli “neden gelmiyorlar, o kadar büyük insanlardı hani, neredeler?” diye sormaya başladılar. Ailem de ben de oldukça yıprandık. Çünkü ne ben kendimi gelin olarak hissediyordum, ne de ailem dünür olarak. Sözlümle bu konulardan tartıştığımız da oldu. Zaman zaman ona söylüyordum. Her neyse bizim mezun olmamıza çok az kala hâlâ düğün vs. konuşulmamıştı. Sözlüm “babam böyle şeylerde atılgan değildir, senin baban arasa” dedi… bir kız babası düğün tarihi için nasıl arar aklım almıyor. Daha sonra ise sözlüm bana “babam altınların hepsini almayacak, sizin sözde kestiklerinizi unutmuş, uyarın isterseniz” dedi. Yani ben hep ortada kaldım ve yoruldum. Okulumuz bitti bitecek ve ortada ne ev var ne bir şey. Haliyle aileme mahcup oluyorum derken sözlümün babası babamı aradı düğün için. Babama dediki “oğlumun işi yok, olana kadar bizimle yaşasınlar” babam da kabul etmedi, çünkü biz asla böyle konuşmamıştık. Babamla tartıştılar. Daha sonra sözlüm babamı aradı. Babamda ilk başta sözlüme “sana borç para vereyim, evini tut, işe gir, destek olurum” dedi. Sözlüm kabul etmedi. Babam da zaten sinirliydi ve sözlüme “senin baban yalancı, sen de yalan söylüyorsun; hani ev kiralayacaktınız?” deyince onlar da tartıştı. Bunun üzerine sözlüm bana “babanla artık muhattap olmam, sadece selam selam” dedi ve ben o kadar ağladım ki. Zaten zor bir süreçten geçerken bir de bunlar… 3-4 gün sonra sözlüm bana “elimde hiç para yok, yeni mezun oldum, işim olana kadar 5-6 ay memlekette annemlerle yaşayalım” dedi. Ama ben kabul etmedim, edemedim. Hiç bilmediğim bir memleket ve farklı bir kültür. Bunun üzerine sözlüm beni ayrılmakla tehdit etti, o kadar kötü günlerdi ki. Ben sözlüme “seneye kalsın 8-9 ay sonra evlenelim, sen de işe gir” dedim ama ne fayda…. “Ben babanı arayacağım, ikna edeceğim” dedi. Askerlik arkadaşıymış gibi babamı arayıp ikna etmeye çalıştı, babamda “yok oğlum, seneye kalsın” dedikçe sözlüm ağır laflar etti “sizin aileme düşmanlığınız ne, bize yalancı dediniz özür dilemeniz gerek” vs. dedi. -telefon hoparlördeydi- Babam da sakin konuşurken bunları duyunca sinirle “s.git yeter artık yeter” dedi.(çok afedersiniz) telefonu kapattılar ve ben bayıldım. Ayılıp telefona baktığımda sözlüm bana “baba edepsiz ve ahlaksız bir adam” yazmıştı. Bende ayrılmaya karar verdim çünkü babam normalde sakin biridir, zor bu raddelere gelir. Toplum içinde o kadar küçük düşürdüler ki. Hatalarını da asla ama asla kabul etmediler. Bu süreçte sözlüm bana “anneme saygısızlık yaparsan kapının önüne koyarım” dedi. Bilmiyorum ama bana çok ağır geldi. Velhasılı yakın zamanda (ayrılalı 2 ay oldu) sözlüm bana barışmak için mesaj attı. Ama bu dönemde çok yaralandım, sürekli “para için ev için beni bıraktın” laflarını işittim. Oysa ben aileme bunları yaptığı içim bitirmiştim. Aileme de çok ağır şeyler söyledi. Annemin de paragöz olduğunu, babamın çocuk gibi olduğunu, annem gibi paragöz bir kadının ancak benim gibi bir evlat yetiştirebileceğini söyledi. Sözlüm barışmak istediğinde bunlar için pişman olup olmadığını sordum. “Sadece sana söylediklerim için pişmanım, ailene söylediklerimin arkasındayım, nefretim geçmiyor, bizi ayırdılar” dedi. Oysa babam asla bizi kıyıp üzmek istemez, hele yuva yıkmayı hiç istemez. Benim için hep sustu olanlara ama artık dayanamadı. Hatta sözlüm bana “yerinde olsam babanla muhattap olmazdım dedi”. Bende aileme böyle olan birini nasıl isteyeyim deyince zamanla unutulur, onları affetmem ama saygı gösteririm, yeterki birbirimizi sevelim dedi. Ne yapacağım hiç bilmiyorum. Çok yoruldum. Ailem sözlüme hep çok iyi davrandı, para harcatmak istemediler hiç, evimize misafir etmek için can attılar, sevdiği yemekleri yapmak istediler. Sözlümde bunları es geçip sadece kötüler diyor başka bir şey demiyor. “Sensiz nefes alamıyorum, seni çok seviyorum” diyor. Ne olur bana bir çıkar yol gösterir misiniz…

Genişletmek için tıkla...

allahimyardimett .!.:

Merhaba, öncelikle yazacağım durum o kadar karışık ki.. Bu sebeple oldukça uzun bir yazı olacak. Şimdiden hakkınızı helal edin fakat aşırı derecede yardıma ihtiyacım var.

Bundan 1.5 sene önce çok severek biriyle sözlendim. Bu süreçte ikimiz de öğrenciydik ve babam sırf ben istiyorum diye kabul etti. Her zaman için düşüncemiz okuldan sonra düğünün olmasıydı. Lakin bu süreç benim için o kadar kötü geçti ki… Sözlümün ailesi Doğu’da bir şehirde yaşıyordu ve aşiretlerdi. Bizde İstanbul’da yaşıyoruz ve kendi halimizde bir aileyiz. Bu bir buçuk senede gidip gelme olayı 1-2 kez yaşandı, ne bohça oldu ne alışveriş gibi örfî şeyler. Tabii insanlarda sürekli “neden gelmiyorlar, o kadar büyük insanlardı hani, neredeler?” diye sormaya başladılar. Ailem de ben de oldukça yıprandık. Çünkü ne ben kendimi gelin olarak hissediyordum, ne de ailem dünür olarak. Sözlümle bu konulardan tartıştığımız da oldu. Zaman zaman ona söylüyordum. Her neyse bizim mezun olmamıza çok az kala hâlâ düğün vs. konuşulmamıştı. Sözlüm “babam böyle şeylerde atılgan değildir, senin baban arasa” dedi… bir kız babası düğün tarihi için nasıl arar aklım almıyor. Daha sonra ise sözlüm bana “babam altınların hepsini almayacak, sizin sözde kestiklerinizi unutmuş, uyarın isterseniz” dedi. Yani ben hep ortada kaldım ve yoruldum. Okulumuz bitti bitecek ve ortada ne ev var ne bir şey. Haliyle aileme mahcup oluyorum derken sözlümün babası babamı aradı düğün için. Babama dediki “oğlumun işi yok, olana kadar bizimle yaşasınlar” babam da kabul etmedi, çünkü biz asla böyle konuşmamıştık. Babamla tartıştılar. Daha sonra sözlüm babamı aradı. Babamda ilk başta sözlüme “sana borç para vereyim, evini tut, işe gir, destek olurum” dedi. Sözlüm kabul etmedi. Babam da zaten sinirliydi ve sözlüme “senin baban yalancı, sen de yalan söylüyorsun; hani ev kiralayacaktınız?” deyince onlar da tartıştı. Bunun üzerine sözlüm bana “babanla artık muhattap olmam, sadece selam selam” dedi ve ben o kadar ağladım ki. Zaten zor bir süreçten geçerken bir de bunlar… 3-4 gün sonra sözlüm bana “elimde hiç para yok, yeni mezun oldum, işim olana kadar 5-6 ay memlekette annemlerle yaşayalım” dedi. Ama ben kabul etmedim, edemedim. Hiç bilmediğim bir memleket ve farklı bir kültür. Bunun üzerine sözlüm beni ayrılmakla tehdit etti, o kadar kötü günlerdi ki. Ben sözlüme “seneye kalsın 8-9 ay sonra evlenelim, sen de işe gir” dedim ama ne fayda…. “Ben babanı arayacağım, ikna edeceğim” dedi. Askerlik arkadaşıymış gibi babamı arayıp ikna etmeye çalıştı, babamda “yok oğlum, seneye kalsın” dedikçe sözlüm ağır laflar etti “sizin aileme düşmanlığınız ne, bize yalancı dediniz özür dilemeniz gerek” vs. dedi. -telefon hoparlördeydi- Babam da sakin konuşurken bunları duyunca sinirle “s.git yeter artık yeter” dedi.(çok afedersiniz) telefonu kapattılar ve ben bayıldım. Ayılıp telefona baktığımda sözlüm bana “baba edepsiz ve ahlaksız bir adam” yazmıştı. Bende ayrılmaya karar verdim çünkü babam normalde sakin biridir, zor bu raddelere gelir. Toplum içinde o kadar küçük düşürdüler ki. Hatalarını da asla ama asla kabul etmediler. Bu süreçte sözlüm bana “anneme saygısızlık yaparsan kapının önüne koyarım” dedi. Bilmiyorum ama bana çok ağır geldi. Velhasılı yakın zamanda (ayrılalı 2 ay oldu) sözlüm bana barışmak için mesaj attı. Ama bu dönemde çok yaralandım, sürekli “para için ev için beni bıraktın” laflarını işittim. Oysa ben aileme bunları yaptığı içim bitirmiştim. Aileme de çok ağır şeyler söyledi. Annemin de paragöz olduğunu, babamın çocuk gibi olduğunu, annem gibi paragöz bir kadının ancak benim gibi bir evlat yetiştirebileceğini söyledi. Sözlüm barışmak istediğinde bunlar için pişman olup olmadığını sordum. “Sadece sana söylediklerim için pişmanım, ailene söylediklerimin arkasındayım, nefretim geçmiyor, bizi ayırdılar” dedi. Oysa babam asla bizi kıyıp üzmek istemez, hele yuva yıkmayı hiç istemez. Benim için hep sustu olanlara ama artık dayanamadı. Hatta sözlüm bana “yerinde olsam babanla muhattap olmazdım dedi”. Bende aileme böyle olan birini nasıl isteyeyim deyince zamanla unutulur, onları affetmem ama saygı gösteririm, yeterki birbirimizi sevelim dedi. Ne yapacağım hiç bilmiyorum. Çok yoruldum. Ailem sözlüme hep çok iyi davrandı, para harcatmak istemediler hiç, evimize misafir etmek için can attılar, sevdiği yemekleri yapmak istediler. Sözlümde bunları es geçip sadece kötüler diyor başka bir şey demiyor. “Sensiz nefes alamıyorum, seni çok seviyorum” diyor. Ne olur bana bir çıkar yol gösterir misiniz…

Genişletmek için tıkla...

allahimyardimett .!.:

Merhaba, öncelikle yazacağım durum o kadar karışık ki.. Bu sebeple oldukça uzun bir yazı olacak. Şimdiden hakkınızı helal edin fakat aşırı derecede yardıma ihtiyacım var.

Bundan 1.5 sene önce çok severek biriyle sözlendim. Bu süreçte ikimiz de öğrenciydik ve babam sırf ben istiyorum diye kabul etti. Her zaman için düşüncemiz okuldan sonra düğünün olmasıydı. Lakin bu süreç benim için o kadar kötü geçti ki… Sözlümün ailesi Doğu’da bir şehirde yaşıyordu ve aşiretlerdi. Bizde İstanbul’da yaşıyoruz ve kendi halimizde bir aileyiz. Bu bir buçuk senede gidip gelme olayı 1-2 kez yaşandı, ne bohça oldu ne alışveriş gibi örfî şeyler. Tabii insanlarda sürekli “neden gelmiyorlar, o kadar büyük insanlardı hani, neredeler?” diye sormaya başladılar. Ailem de ben de oldukça yıprandık. Çünkü ne ben kendimi gelin olarak hissediyordum, ne de ailem dünür olarak. Sözlümle bu konulardan tartıştığımız da oldu. Zaman zaman ona söylüyordum. Her neyse bizim mezun olmamıza çok az kala hâlâ düğün vs. konuşulmamıştı. Sözlüm “babam böyle şeylerde atılgan değildir, senin baban arasa” dedi… bir kız babası düğün tarihi için nasıl arar aklım almıyor. Daha sonra ise sözlüm bana “babam altınların hepsini almayacak, sizin sözde kestiklerinizi unutmuş, uyarın isterseniz” dedi. Yani ben hep ortada kaldım ve yoruldum. Okulumuz bitti bitecek ve ortada ne ev var ne bir şey. Haliyle aileme mahcup oluyorum derken sözlümün babası babamı aradı düğün için. Babama dediki “oğlumun işi yok, olana kadar bizimle yaşasınlar” babam da kabul etmedi, çünkü biz asla böyle konuşmamıştık. Babamla tartıştılar. Daha sonra sözlüm babamı aradı. Babamda ilk başta sözlüme “sana borç para vereyim, evini tut, işe gir, destek olurum” dedi. Sözlüm kabul etmedi. Babam da zaten sinirliydi ve sözlüme “senin baban yalancı, sen de yalan söylüyorsun; hani ev kiralayacaktınız?” deyince onlar da tartıştı. Bunun üzerine sözlüm bana “babanla artık muhattap olmam, sadece selam selam” dedi ve ben o kadar ağladım ki. Zaten zor bir süreçten geçerken bir de bunlar… 3-4 gün sonra sözlüm bana “elimde hiç para yok, yeni mezun oldum, işim olana kadar 5-6 ay memlekette annemlerle yaşayalım” dedi. Ama ben kabul etmedim, edemedim. Hiç bilmediğim bir memleket ve farklı bir kültür. Bunun üzerine sözlüm beni ayrılmakla tehdit etti, o kadar kötü günlerdi ki. Ben sözlüme “seneye kalsın 8-9 ay sonra evlenelim, sen de işe gir” dedim ama ne fayda…. “Ben babanı arayacağım, ikna edeceğim” dedi. Askerlik arkadaşıymış gibi babamı arayıp ikna etmeye çalıştı, babamda “yok oğlum, seneye kalsın” dedikçe sözlüm ağır laflar etti “sizin aileme düşmanlığınız ne, bize yalancı dediniz özür dilemeniz gerek” vs. dedi. -telefon hoparlördeydi- Babam da sakin konuşurken bunları duyunca sinirle “s.git yeter artık yeter” dedi.(çok afedersiniz) telefonu kapattılar ve ben bayıldım. Ayılıp telefona baktığımda sözlüm bana “baba edepsiz ve ahlaksız bir adam” yazmıştı. Bende ayrılmaya karar verdim çünkü babam normalde sakin biridir, zor bu raddelere gelir. Toplum içinde o kadar küçük düşürdüler ki. Hatalarını da asla ama asla kabul etmediler. Bu süreçte sözlüm bana “anneme saygısızlık yaparsan kapının önüne koyarım” dedi. Bilmiyorum ama bana çok ağır geldi. Velhasılı yakın zamanda (ayrılalı 2 ay oldu) sözlüm bana barışmak için mesaj attı. Ama bu dönemde çok yaralandım, sürekli “para için ev için beni bıraktın” laflarını işittim. Oysa ben aileme bunları yaptığı içim bitirmiştim. Aileme de çok ağır şeyler söyledi. Annemin de paragöz olduğunu, babamın çocuk gibi olduğunu, annem gibi paragöz bir kadının ancak benim gibi bir evlat yetiştirebileceğini söyledi. Sözlüm barışmak istediğinde bunlar için pişman olup olmadığını sordum. “Sadece sana söylediklerim için pişmanım, ailene söylediklerimin arkasındayım, nefretim geçmiyor, bizi ayırdılar” dedi. Oysa babam asla bizi kıyıp üzmek istemez, hele yuva yıkmayı hiç istemez. Benim için hep sustu olanlara ama artık dayanamadı. Hatta sözlüm bana “yerinde olsam babanla muhattap olmazdım dedi”. Bende aileme böyle olan birini nasıl isteyeyim deyince zamanla unutulur, onları affetmem ama saygı gösteririm, yeterki birbirimizi sevelim dedi. Ne yapacağım hiç bilmiyorum. Çok yoruldum. Ailem sözlüme hep çok iyi davrandı, para harcatmak istemediler hiç, evimize misafir etmek için can attılar, sevdiği yemekleri yapmak istediler. Sözlümde bunları es geçip sadece kötüler diyor başka bir şey demiyor. “Sensiz nefes alamıyorum, seni çok seviyorum” diyor. Ne olur bana bir çıkar yol gösterir misiniz…

Genişletmek için tıkla...

allahimyardimett .!.:

Merhaba, öncelikle yazacağım durum o kadar karışık ki.. Bu sebeple oldukça uzun bir yazı olacak. Şimdiden hakkınızı helal edin fakat aşırı derecede yardıma ihtiyacım var.

Bundan 1.5 sene önce çok severek biriyle sözlendim. Bu süreçte ikimiz de öğrenciydik ve babam sırf ben istiyorum diye kabul etti. Her zaman için düşüncemiz okuldan sonra düğünün olmasıydı. Lakin bu süreç benim için o kadar kötü geçti ki… Sözlümün ailesi Doğu’da bir şehirde yaşıyordu ve aşiretlerdi. Bizde İstanbul’da yaşıyoruz ve kendi halimizde bir aileyiz. Bu bir buçuk senede gidip gelme olayı 1-2 kez yaşandı, ne bohça oldu ne alışveriş gibi örfî şeyler. Tabii insanlarda sürekli “neden gelmiyorlar, o kadar büyük insanlardı hani, neredeler?” diye sormaya başladılar. Ailem de ben de oldukça yıprandık. Çünkü ne ben kendimi gelin olarak hissediyordum, ne de ailem dünür olarak. Sözlümle bu konulardan tartıştığımız da oldu. Zaman zaman ona söylüyordum. Her neyse bizim mezun olmamıza çok az kala hâlâ düğün vs. konuşulmamıştı. Sözlüm “babam böyle şeylerde atılgan değildir, senin baban arasa” dedi… bir kız babası düğün tarihi için nasıl arar aklım almıyor. Daha sonra ise sözlüm bana “babam altınların hepsini almayacak, sizin sözde kestiklerinizi unutmuş, uyarın isterseniz” dedi. Yani ben hep ortada kaldım ve yoruldum. Okulumuz bitti bitecek ve ortada ne ev var ne bir şey. Haliyle aileme mahcup oluyorum derken sözlümün babası babamı aradı düğün için. Babama dediki “oğlumun işi yok, olana kadar bizimle yaşasınlar” babam da kabul etmedi, çünkü biz asla böyle konuşmamıştık. Babamla tartıştılar. Daha sonra sözlüm babamı aradı. Babamda ilk başta sözlüme “sana borç para vereyim, evini tut, işe gir, destek olurum” dedi. Sözlüm kabul etmedi. Babam da zaten sinirliydi ve sözlüme “senin baban yalancı, sen de yalan söylüyorsun; hani ev kiralayacaktınız?” deyince onlar da tartıştı. Bunun üzerine sözlüm bana “babanla artık muhattap olmam, sadece selam selam” dedi ve ben o kadar ağladım ki. Zaten zor bir süreçten geçerken bir de bunlar… 3-4 gün sonra sözlüm bana “elimde hiç para yok, yeni mezun oldum, işim olana kadar 5-6 ay memlekette annemlerle yaşayalım” dedi. Ama ben kabul etmedim, edemedim. Hiç bilmediğim bir memleket ve farklı bir kültür. Bunun üzerine sözlüm beni ayrılmakla tehdit etti, o kadar kötü günlerdi ki. Ben sözlüme “seneye kalsın 8-9 ay sonra evlenelim, sen de işe gir” dedim ama ne fayda…. “Ben babanı arayacağım, ikna edeceğim” dedi. Askerlik arkadaşıymış gibi babamı arayıp ikna etmeye çalıştı, babamda “yok oğlum, seneye kalsın” dedikçe sözlüm ağır laflar etti “sizin aileme düşmanlığınız ne, bize yalancı dediniz özür dilemeniz gerek” vs. dedi. -telefon hoparlördeydi- Babam da sakin konuşurken bunları duyunca sinirle “s.git yeter artık yeter” dedi.(çok afedersiniz) telefonu kapattılar ve ben bayıldım. Ayılıp telefona baktığımda sözlüm bana “baba edepsiz ve ahlaksız bir adam” yazmıştı. Bende ayrılmaya karar verdim çünkü babam normalde sakin biridir, zor bu raddelere gelir. Toplum içinde o kadar küçük düşürdüler ki. Hatalarını da asla ama asla kabul etmediler. Bu süreçte sözlüm bana “anneme saygısızlık yaparsan kapının önüne koyarım” dedi. Bilmiyorum ama bana çok ağır geldi. Velhasılı yakın zamanda (ayrılalı 2 ay oldu) sözlüm bana barışmak için mesaj attı. Ama bu dönemde çok yaralandım, sürekli “para için ev için beni bıraktın” laflarını işittim. Oysa ben aileme bunları yaptığı içim bitirmiştim. Aileme de çok ağır şeyler söyledi. Annemin de paragöz olduğunu, babamın çocuk gibi olduğunu, annem gibi paragöz bir kadının ancak benim gibi bir evlat yetiştirebileceğini söyledi. Sözlüm barışmak istediğinde bunlar için pişman olup olmadığını sordum. “Sadece sana söylediklerim için pişmanım, ailene söylediklerimin arkasındayım, nefretim geçmiyor, bizi ayırdılar” dedi. Oysa babam asla bizi kıyıp üzmek istemez, hele yuva yıkmayı hiç istemez. Benim için hep sustu olanlara ama artık dayanamadı. Hatta sözlüm bana “yerinde olsam babanla muhattap olmazdım dedi”. Bende aileme böyle olan birini nasıl isteyeyim deyince zamanla unutulur, onları affetmem ama saygı gösteririm, yeterki birbirimizi sevelim dedi. Ne yapacağım hiç bilmiyorum. Çok yoruldum. Ailem sözlüme hep çok iyi davrandı, para harcatmak istemediler hiç, evimize misafir etmek için can attılar, sevdiği yemekleri yapmak istediler. Sözlümde bunları es geçip sadece kötüler diyor başka bir şey demiyor. “Sensiz nefes alamıyorum, seni çok seviyorum” diyor. Ne olur bana bir çıkar yol gösterir misiniz…

Genişletmek için tıkla...

allahimyardimett .!.:

Merhaba, öncelikle yazacağım durum o kadar karışık ki.. Bu sebeple oldukça uzun bir yazı olacak. Şimdiden hakkınızı helal edin fakat aşırı derecede yardıma ihtiyacım var.

Bundan 1.5 sene önce çok severek biriyle sözlendim. Bu süreçte ikimiz de öğrenciydik ve babam sırf ben istiyorum diye kabul etti. Her zaman için düşüncemiz okuldan sonra düğünün olmasıydı. Lakin bu süreç benim için o kadar kötü geçti ki… Sözlümün ailesi Doğu’da bir şehirde yaşıyordu ve aşiretlerdi. Bizde İstanbul’da yaşıyoruz ve kendi halimizde bir aileyiz. Bu bir buçuk senede gidip gelme olayı 1-2 kez yaşandı, ne bohça oldu ne alışveriş gibi örfî şeyler. Tabii insanlarda sürekli “neden gelmiyorlar, o kadar büyük insanlardı hani, neredeler?” diye sormaya başladılar. Ailem de ben de oldukça yıprandık. Çünkü ne ben kendimi gelin olarak hissediyordum, ne de ailem dünür olarak. Sözlümle bu konulardan tartıştığımız da oldu. Zaman zaman ona söylüyordum. Her neyse bizim mezun olmamıza çok az kala hâlâ düğün vs. konuşulmamıştı. Sözlüm “babam böyle şeylerde atılgan değildir, senin baban arasa” dedi… bir kız babası düğün tarihi için nasıl arar aklım almıyor. Daha sonra ise sözlüm bana “babam altınların hepsini almayacak, sizin sözde kestiklerinizi unutmuş, uyarın isterseniz” dedi. Yani ben hep ortada kaldım ve yoruldum. Okulumuz bitti bitecek ve ortada ne ev var ne bir şey. Haliyle aileme mahcup oluyorum derken sözlümün babası babamı aradı düğün için. Babama dediki “oğlumun işi yok, olana kadar bizimle yaşasınlar” babam da kabul etmedi, çünkü biz asla böyle konuşmamıştık. Babamla tartıştılar. Daha sonra sözlüm babamı aradı. Babamda ilk başta sözlüme “sana borç para vereyim, evini tut, işe gir, destek olurum” dedi. Sözlüm kabul etmedi. Babam da zaten sinirliydi ve sözlüme “senin baban yalancı, sen de yalan söylüyorsun; hani ev kiralayacaktınız?” deyince onlar da tartıştı. Bunun üzerine sözlüm bana “babanla artık muhattap olmam, sadece selam selam” dedi ve ben o kadar ağladım ki. Zaten zor bir süreçten geçerken bir de bunlar… 3-4 gün sonra sözlüm bana “elimde hiç para yok, yeni mezun oldum, işim olana kadar 5-6 ay memlekette annemlerle yaşayalım” dedi. Ama ben kabul etmedim, edemedim. Hiç bilmediğim bir memleket ve farklı bir kültür. Bunun üzerine sözlüm beni ayrılmakla tehdit etti, o kadar kötü günlerdi ki. Ben sözlüme “seneye kalsın 8-9 ay sonra evlenelim, sen de işe gir” dedim ama ne fayda…. “Ben babanı arayacağım, ikna edeceğim” dedi. Askerlik arkadaşıymış gibi babamı arayıp ikna etmeye çalıştı, babamda “yok oğlum, seneye kalsın” dedikçe sözlüm ağır laflar etti “sizin aileme düşmanlığınız ne, bize yalancı dediniz özür dilemeniz gerek” vs. dedi. -telefon hoparlördeydi- Babam da sakin konuşurken bunları duyunca sinirle “s.git yeter artık yeter” dedi.(çok afedersiniz) telefonu kapattılar ve ben bayıldım. Ayılıp telefona baktığımda sözlüm bana “baba edepsiz ve ahlaksız bir adam” yazmıştı. Bende ayrılmaya karar verdim çünkü babam normalde sakin biridir, zor bu raddelere gelir. Toplum içinde o kadar küçük düşürdüler ki. Hatalarını da asla ama asla kabul etmediler. Bu süreçte sözlüm bana “anneme saygısızlık yaparsan kapının önüne koyarım” dedi. Bilmiyorum ama bana çok ağır geldi. Velhasılı yakın zamanda (ayrılalı 2 ay oldu) sözlüm bana barışmak için mesaj attı. Ama bu dönemde çok yaralandım, sürekli “para için ev için beni bıraktın” laflarını işittim. Oysa ben aileme bunları yaptığı içim bitirmiştim. Aileme de çok ağır şeyler söyledi. Annemin de paragöz olduğunu, babamın çocuk gibi olduğunu, annem gibi paragöz bir kadının ancak benim gibi bir evlat yetiştirebileceğini söyledi. Sözlüm barışmak istediğinde bunlar için pişman olup olmadığını sordum. “Sadece sana söylediklerim için pişmanım, ailene söylediklerimin arkasındayım, nefretim geçmiyor, bizi ayırdılar” dedi. Oysa babam asla bizi kıyıp üzmek istemez, hele yuva yıkmayı hiç istemez. Benim için hep sustu olanlara ama artık dayanamadı. Hatta sözlüm bana “yerinde olsam babanla muhattap olmazdım dedi”. Bende aileme böyle olan birini nasıl isteyeyim deyince zamanla unutulur, onları affetmem ama saygı gösteririm, yeterki birbirimizi sevelim dedi. Ne yapacağım hiç bilmiyorum. Çok yoruldum. Ailem sözlüme hep çok iyi davrandı, para harcatmak istemediler hiç, evimize misafir etmek için can attılar, sevdiği yemekleri yapmak istediler. Sözlümde bunları es geçip sadece kötüler diyor başka bir şey demiyor. “Sensiz nefes alamıyorum, seni çok seviyorum” diyor. Ne olur bana bir çıkar yol gösterir misiniz…

Genişletmek için tıkla...