- 20 Ağustos 2015
- 460
- 388
- 33
- Konu Sahibi misslola35
-
- #1
İçimi dökmek için açtım bu konuyu. Belki rahatlarım diye...Çünkü artık kelimenin tam anlamıyla bıktım kendimden,çevremdekilerden,herkesten..
Hepimizinki gibi benimde kolay bir hayatım olmadı.Kendi içime kapandım, kendi duygularımı,hislerimi umursamadan hep başkalarını düşünerek konuştum,hareket ettim.Hayatım kendimi bildim bileli kendim dışında hep başkalarının endeksliydi, fazla bencilce yaşamak kötü bir şey gibi korktum bundan.buna rağmen yemediğim,hakkımda söylenmeyen kalmadı. Yeri geldi saf oldum, yeri geldi saftirik oldum,yeri geldi kendini kullandırıyor,enayi oldum,yeri geldi iftiracı oldum,yeri geldi yalancı oldum.Zaten zor zamanlar geçirirken en yakınım sandığım insanlardan bu lafları duya duya özgüven denen bir şey kalmadı bende.Kimse bana nasılsın,sen neden böylesin demedi,demesini de beklemedim ama insan duymayı bekliyor.Birileri tarafından yalnızca iyi gününde değil kötü gününde derdini açabileceği,önemseyeceği dostları görmek istiyor.
Özgüven sorunumu kendi kendime yendim,fakat keşke daha önceden yenebilseydim de söylemediklerim içimde kalmasaymış. Sustuğum için insanlara güvenimi kaybettiğim için ilk defa aşık olduğum ama hayatım yeterince karmaşıkken hayatıma sığdıramadığım insanı kaybettim.Çevremde güya dost olduğumuzu söyleyen ama amacı yalnızca menfaatini elde ettikten sonra arkasını dönüp gidenler için kendimi yiyeceğime yüzlerine söyleseymişim.
Biraz önce bir dengesizle aramızda geçen bir konuşma yüzünden taştım bu kadar:neymiş efendim ben gidip birinin arkasından iş çevirmişim.Hadi diyelim ben bir dola çevirdim işler çevirdiğim kişiyi ben tanımadan,görmeden,bilmeden nasıl iş çevireceğim? Bu lafı söyledim o da neymiş ben hep susarmışım da başkalarının derdini sıkıntısını bilirmişim de bu yüzden iş çeviren kişi ben oluyormuşum.Tepemi attırıyorlar zorla.Açtım ağzımı demediğimi bırakmadım ve kapattım telefonu.Benim kendimce ne dertlerim var buna rağmen kimseyle kolay kolay sıkıntılarımı açamadım ama birinin kötü gününde yanında olunca derdini paylaşınca ilk kötü ben oluyorum.
Deveye diken insana ... yararmış diye bir söz var ya öyle mi olmak gerek bu hayatta?Kimse benim yanımda değilken ben başkalarının yanındayım diye mi tüm bunlar.Düşünmem gereken binlerce şey varken, birde böyle bunlarla uğraşmak zoruma gidiyor.
Hepimizinki gibi benimde kolay bir hayatım olmadı.Kendi içime kapandım, kendi duygularımı,hislerimi umursamadan hep başkalarını düşünerek konuştum,hareket ettim.Hayatım kendimi bildim bileli kendim dışında hep başkalarının endeksliydi, fazla bencilce yaşamak kötü bir şey gibi korktum bundan.buna rağmen yemediğim,hakkımda söylenmeyen kalmadı. Yeri geldi saf oldum, yeri geldi saftirik oldum,yeri geldi kendini kullandırıyor,enayi oldum,yeri geldi iftiracı oldum,yeri geldi yalancı oldum.Zaten zor zamanlar geçirirken en yakınım sandığım insanlardan bu lafları duya duya özgüven denen bir şey kalmadı bende.Kimse bana nasılsın,sen neden böylesin demedi,demesini de beklemedim ama insan duymayı bekliyor.Birileri tarafından yalnızca iyi gününde değil kötü gününde derdini açabileceği,önemseyeceği dostları görmek istiyor.
Özgüven sorunumu kendi kendime yendim,fakat keşke daha önceden yenebilseydim de söylemediklerim içimde kalmasaymış. Sustuğum için insanlara güvenimi kaybettiğim için ilk defa aşık olduğum ama hayatım yeterince karmaşıkken hayatıma sığdıramadığım insanı kaybettim.Çevremde güya dost olduğumuzu söyleyen ama amacı yalnızca menfaatini elde ettikten sonra arkasını dönüp gidenler için kendimi yiyeceğime yüzlerine söyleseymişim.
Biraz önce bir dengesizle aramızda geçen bir konuşma yüzünden taştım bu kadar:neymiş efendim ben gidip birinin arkasından iş çevirmişim.Hadi diyelim ben bir dola çevirdim işler çevirdiğim kişiyi ben tanımadan,görmeden,bilmeden nasıl iş çevireceğim? Bu lafı söyledim o da neymiş ben hep susarmışım da başkalarının derdini sıkıntısını bilirmişim de bu yüzden iş çeviren kişi ben oluyormuşum.Tepemi attırıyorlar zorla.Açtım ağzımı demediğimi bırakmadım ve kapattım telefonu.Benim kendimce ne dertlerim var buna rağmen kimseyle kolay kolay sıkıntılarımı açamadım ama birinin kötü gününde yanında olunca derdini paylaşınca ilk kötü ben oluyorum.
Deveye diken insana ... yararmış diye bir söz var ya öyle mi olmak gerek bu hayatta?Kimse benim yanımda değilken ben başkalarının yanındayım diye mi tüm bunlar.Düşünmem gereken binlerce şey varken, birde böyle bunlarla uğraşmak zoruma gidiyor.