- 26 Haziran 2019
- 22
- 10
- 1
- 45
- Konu Sahibi alexis1907
-
- #1
Merhaba dostlar;
Ben 40'ına gelmiş, yaşlı ve hasta anne, babası ile tedirginlik içerisinde yaşayan bir bekarım. Kısa süre önce ekonomik kriz sebebiyle işten çıkarıldım. Çok yalnızım. Derdimi anlatıp paylaşabileceğim kimsem yok. Arkadaş sandıklarım sebepsizce çevremden çekildiler. Yada sanal olarak sadece whatsapp üzerinde kalmayı tercih ettiler. Her anım korkuyla, mutsuzlukla, umutsuzlukla geçiyor. Kendimi çok çaresiz hissediyorum. Yaklaşık bir senedir müzik dahi dinleyemiyorum. Ne zaman bir müzik sesi duysam elimde olmadan ağlamaya başlıyorum. Yada yolda bir bebek görsem, yada mutlu arkadaş grupları veya elele tutuşmuş iki sevgili/karı koca görsem içim gidiyor. Onların hayatını bilmeden onları yerinde olamadığım için ağlamak geliyor içimden. Evde hep bir huzursuzum. Sığınacağım bir liman yok. Arada bir dizileri izleyip kafa dağıtmaya çalışıyorum. Gelecek kapkaranlık gözüküyor. İleride yalnız olmaktan çok korkuyorum. Güzel olmadığım için erkekler beni tercih etmiyor. Bu sebeple evlenme şansım da sıfır. Psikoloğa gitsem o kadar maddi gücüm yok. Psikiyatıra gitsem, eğer şimdiden anti depresan ilacı verirse annemi kaybettiğimde etkisi kalmaz ve o acı ile baş edemem diye korkuyorum. İlaç anlattıklarıma çare değil elbette. Ama en azından anı yaşamamı sağlayıp, içimde devamlı ağlayan çocuğu sustursa kafi gelecek. Başınızı ağrıttım. Kusuruma bakmayın.
Ben 40'ına gelmiş, yaşlı ve hasta anne, babası ile tedirginlik içerisinde yaşayan bir bekarım. Kısa süre önce ekonomik kriz sebebiyle işten çıkarıldım. Çok yalnızım. Derdimi anlatıp paylaşabileceğim kimsem yok. Arkadaş sandıklarım sebepsizce çevremden çekildiler. Yada sanal olarak sadece whatsapp üzerinde kalmayı tercih ettiler. Her anım korkuyla, mutsuzlukla, umutsuzlukla geçiyor. Kendimi çok çaresiz hissediyorum. Yaklaşık bir senedir müzik dahi dinleyemiyorum. Ne zaman bir müzik sesi duysam elimde olmadan ağlamaya başlıyorum. Yada yolda bir bebek görsem, yada mutlu arkadaş grupları veya elele tutuşmuş iki sevgili/karı koca görsem içim gidiyor. Onların hayatını bilmeden onları yerinde olamadığım için ağlamak geliyor içimden. Evde hep bir huzursuzum. Sığınacağım bir liman yok. Arada bir dizileri izleyip kafa dağıtmaya çalışıyorum. Gelecek kapkaranlık gözüküyor. İleride yalnız olmaktan çok korkuyorum. Güzel olmadığım için erkekler beni tercih etmiyor. Bu sebeple evlenme şansım da sıfır. Psikoloğa gitsem o kadar maddi gücüm yok. Psikiyatıra gitsem, eğer şimdiden anti depresan ilacı verirse annemi kaybettiğimde etkisi kalmaz ve o acı ile baş edemem diye korkuyorum. İlaç anlattıklarıma çare değil elbette. Ama en azından anı yaşamamı sağlayıp, içimde devamlı ağlayan çocuğu sustursa kafi gelecek. Başınızı ağrıttım. Kusuruma bakmayın.