Merhabalar,
Ben böyle bir ilişkiden 1 ay önce çıktım. Çok tatlı ama senin de dediğin gibi anne-baba ayrı olmasından kaynaklı biraz şımartılmış, dede-babaanne elinde her istediği yapılmış bir kız çocuğunun babasına aşık oldum. 4 yıl boyunca hem de.
Bir kavga sonrası ben artık bu duruma tahammül edemediğimi ve onunla evlenmek istemediğimi anladım. 2 yıldır sabırla onunla evlenmemi bekledi kendisi, ama ben hep korktum. O kız çocuğunun istediği hayatı benim yüzümden yaşayamayacak olmasından, kendi hayallerimi gerçekleştirirken hep yarım kalacağımdan, ilk doğumumda dahi kendimizden çok o kız çocuğunu düşünecek olmamızdan, kendi çocuğunu severken kızı üzülmesin kırılmasın diye bizim çocuğumuzu severken bile korkacağından, eski eşinin saatsiz aramalarından, zamansız plansız çocuk sanki eşyaymış gibi babasının kapısına bırakmasından, işine gelmeyen ilk işte bana dahi dil uzatmasından, yarın sinirli olduğum bir anda kıza ufacık bir lafımda "kötü üvey anne" yaftası taşımaktan, insanlardan, sözlerden, yaşanmamış bir dolu şeyden korktum ve kaçtım.
İlk başta zordu, ama şimdi geçiyor. Düşündükçe "oh" diyorum, "çok şükür" diyorum. Artık kızı üzülmesin diye babasıyla dışarı dahi çıkamamaktan, eski eş sorunlarından, ondan bundan her şeyden kurtuldum diyorum. Evet bir daha karşıma böyle bir adam çıkmayabilir ama bir daha böyle bir ilişkide de ben olmayacağım, bunu çok iyi anladım. Ben o kadın değildim. Ben bunu yapabilecek biri değildim. Üzülür, hasta olurdum. Olmaya yakın da kaçtım zaten.
Benim deneyimlerim maalesef olumlu değil. Çok emek verdim. Kızı beni annesinden çok sevdi. Ama buna rağmen babasıyla onsuz yaptığımız ilk tatilde burnumuzdan getirdi. Biz 3 kişi yaşadık ilişkimizi, aksini vicdanım kaldırmadı. Sonra baktım olan bana oluyordu, iyi ki de bitti.
Aşk mı ? Kalıyor içinde uhde evet, ama o da geçer ya hu!