Kızlar ben bu yüzden en yakın arkadaşımı kaybettim. Yakın da değilmiş meğer ama paylaşmak işterim. Bizimle beraber evlendiler. Bebek istediğimizi biliyorlardı. Eşimin hamile kalmadan kimseye istediğimizi söyleme demesine rağmen saklamayı becerememiştim. Bir yıl falan geçti, biz doktora gidip gelmeye başladık. Onlar hala bebek istemiyorlar sözde. Bunlar bize geldikçe herşeyi eşelediler de eşelediler. Doktor ne dedi, ne ilaç verdi, ne tahlil yaptı... Ben de saf saf en ince ayrıntısına kadar anlatıyorum tabi. Sonra eşim de onlara anlattığımı anlayınca kızdı bana. Bir yıl daha geçti böyle, biz çocuk peşinde onlar, korunarak sözde.Sonra onlar da istemeye başladı, 7-8 ay olmadı, doktora gittiler,2-3 ay sonra hamile kaldı. Biz de hemen o doktora tabi. Bu sefer bu birkaç günde bir arayıp sormaya başladı: ne dedi doktor, adet oldun mu, aşılama yapçakmı, Ne zaman gideceksiniz, tahlillerde ne çıktı. Kötü bi niyeti yoktu belki. Belki de o da en başından beri istiyodu ya da tedavi oluyodu ama benle paylaşmadı. Hangi yöntemle hamile kaldı onu da sorduğumda kıvırıyo gibi geliyo... Hasılı kelam ben bu sorulara inanılmaz derecede stress yapmaya, takmaya başladım. Aşılamaya karar vermişti doktor. Bir gün yine aradığında en yumuşak ifademle Bunları artık hiçkimseyle paylaşmak istemediğimi, çünkü paylaştıkça stress yapacağımı, ama eğer hamile kalırsam tabi ki ilk ona söyleyeceğimi anlattım. Köpürdü kız. O herkesmiymiş de bilmem ne. O günden beri hiç konuşmadık. Bikaç ay içinde doğuracak. Nasıl giderim bebeğini görmeye bilmiyorum. eşime söyleyemiyorum bile ben sana anlatma demiştim diyecek diye. Bebeği görmeye gitmemeyi düşünüyorum.
Yani bana kalırsa en doğrusu mümkün olduğunca hiç kimseyle paylaşmamak. Bilen insanlar ne kadar dikkat de etseler seni yıpratıyorlar. Çok uzattım ama bir şey daha geldi aklıma. yine çok sevdiğim bi arkadaşımla dışarı çıktığımızda geçenlerde düğünü olan eski bi erkek arkadaşımızla karşılaştık. ben yemek alırken onlar sohbet etmişler. Masaya döndüğümde arkadaşım bana "biliyomusun ayşe evdeymiş " dede. (Ayşe arkadaşımızın karısı). ben bi anlam veremedim bakıyorum yüzlerine. Birkaç kere daha tekrarladı arka arkaya "ayşe evdeymiş." "ayşe evdeymiş." duramadım. Anladım, aklımdan geçirdim ama... "Eeeee" demek zorunda kaldım. "hamileymiş" dedi. Yani insanlar bilince böyle aptallıklar da yapabiliyor yanınızda. Ya da hiç olmayacak şeyler de bizi kırabiliyor. Şimdiki aklım olsa herkese ben bebek istemem asla derdim. Kariyer yapacağım derdim.
haberin ile moral bulur.
