seni çok iyi anladım. ben de yakın zamana kadar aynı durumdaydım. o dönem gittiğim kurstaki kız arkadaşlarım nerdeyse hepsi evli bazısı da nişanlıydı. öğle yemeklerinde hep mevzu bir şekilde eş aile hayatı haftasonu ne yapmışlar ne yapcaklarmış vs idi. ben en sonunda onlarla öğlen çıkmamaya başladım. çünkü daralıyordum, daha da mutsuzlaşıyordum. mesele evlenmek değil, insan kendisini anlayacak sevecek sıcak bir kalbe ihtiyaç duyuyor. seni düşünen birine. işten çıktığında eve varıp varmadığını merak eden, yemeğini yedin mi diye soran, bir şeye canın sıkıldığında seni teselli eden, ben burdayım diyen birine. bizim özlemimiz bu. bazı insanlar bunu anlayamıyor, herşeyi evliliğe bağladığımızı sanıyor. ben de 32 yaşındayım ve hayatımın neredeyse çok büyük bir bölümü bu duygulardan mahrum geçti. çok şükür beni seven bir ailem var ama bir erkeğin sevgisi ve sıcaklığı da apayrı bir şey..
sanırım bazen bazı şeylerin vakti var. biraz da alternatiflerini kendin yaratmalısın aslında. yeni birileriyle tanışmak gibi mesela.
