- 5 Şubat 2013
- 263
- 36
- Konu Sahibi Instant Crush
- #1
Merhaba,
Sürekli olarak ilişkileri yolunda gitmeyen biriyim ben. En son bir erkek arkadaşım oldu. Liseden beri çok iyi anlaştığım sevdiğim biriydi. Neyse 3 ay kadar bir ilişkimiz oldu.
Ben genel olarak hayatın olumsuz yönlerini gören, mutsuz biriyimdir. Pek arkadaşım yok. İşten de ayrıldım uzun zaman oldu ve istediğim gibi bir iş bulamıyorum. Çevremdekilerin çoğu referans(!) ile o kadar güzel işlerde çalışıyorlar ki ben de bu duruma çok içerliyorum artık, mühendisim ve bulunduğum şehirde şartlar kötü gerçekten. 2 yıllık bir deneyimim var yine de iş görüşmelerinde çok zorluyorlar beni. Yalnızım ve çevremdekileri gördükçe iyice bunalıma soktum kendimi. Ailemle de anlaşamıyoruz 24 yaşımda olmama rağmen hala çocuk muamelesi görüyorum. Daha önce yaşadığım olumsuzluklar vs birçok şeyden dolayı benim inancım köreldi. Şükreden biri de değilim. Olmak isterdim belki ama içimden gelmiyor. Sonuç olarak ben iyi niyetli kimseye kötülük yapmamanın yeterli olduğunu düşünüyorum. Belki hayatımda iyi giden bir şeyler olsaydı şükrederdim diye düşünüyorum ama yok yani.
Neyse erkek arkadaşımla güzel bir ilişkimiz vardı. Benim için bir çok fedakarlık yaptı aynı zamanda okuyordu ve benim için bulunduğum şehre çok defa geldi. Beni çok düşünüyordu evet ama artık büyüttüğümü kendimi mutsuz ettiğimi söyleyip durmaya başladı. Halbuki özellikle iş konusunda o beni anlayamaz. Çünkü onun sektörü gereği iş bulma ya da hakettiğini alamama gibi bir durumu yok(Denizci olacak, daha mezun değil ve işi hazır bile). Ailesi birçok konuda destek benimkiler ise değil. E hal böyle olunca beni anlayamaz tabi. Ben de son geldiğinde pek görüşmek istemedim, çıkmadım evden. Beni anlamadığı, üstüne de yadırgadığı için kendimce tepki koydum. Onu sevmediğimi ve onun istediği gibi biri olmadığım için ayrıldı benden.
İstekleri de şu; namaz kılmaya başlamam, inançlı biri olmam, dua etmem, şükretmem vs. Onun evleneceği kişi öyle olmalıymış. Ya bu aralar zor bir dönemden geçiyorum ve bunlar içimden gelmiyor benim. Dövme yaptırmak istediğimi söyledim mesela yaptırırsan kesin biter dedi. Halbuki bence herkes kendinden sorumludur. Kendisi ise dini istediği gibi yaşıyor ama(Cinsellik vs)... Eski kız arkadaşını biliyorum kız onu aldatmasına rağmen yıllarca devam etti onunla. Kızı düşündü yok yalnız kalmasın yok üzülür diye. Ama beni bu sebeplerden bu zor zamanımda sildi attı, bu konuya da ayrı üzülüyorum. Üstüne de diyor ki "Beni aldat bir kere tamam ama inançlı biri olursan ben seninle devam ederim".
Sizce bu durumda kim haklı? Ben kesinlikle kendimi haklı buluyorum. Yine de size sormak istedim.
Sürekli olarak ilişkileri yolunda gitmeyen biriyim ben. En son bir erkek arkadaşım oldu. Liseden beri çok iyi anlaştığım sevdiğim biriydi. Neyse 3 ay kadar bir ilişkimiz oldu.
Ben genel olarak hayatın olumsuz yönlerini gören, mutsuz biriyimdir. Pek arkadaşım yok. İşten de ayrıldım uzun zaman oldu ve istediğim gibi bir iş bulamıyorum. Çevremdekilerin çoğu referans(!) ile o kadar güzel işlerde çalışıyorlar ki ben de bu duruma çok içerliyorum artık, mühendisim ve bulunduğum şehirde şartlar kötü gerçekten. 2 yıllık bir deneyimim var yine de iş görüşmelerinde çok zorluyorlar beni. Yalnızım ve çevremdekileri gördükçe iyice bunalıma soktum kendimi. Ailemle de anlaşamıyoruz 24 yaşımda olmama rağmen hala çocuk muamelesi görüyorum. Daha önce yaşadığım olumsuzluklar vs birçok şeyden dolayı benim inancım köreldi. Şükreden biri de değilim. Olmak isterdim belki ama içimden gelmiyor. Sonuç olarak ben iyi niyetli kimseye kötülük yapmamanın yeterli olduğunu düşünüyorum. Belki hayatımda iyi giden bir şeyler olsaydı şükrederdim diye düşünüyorum ama yok yani.
Neyse erkek arkadaşımla güzel bir ilişkimiz vardı. Benim için bir çok fedakarlık yaptı aynı zamanda okuyordu ve benim için bulunduğum şehre çok defa geldi. Beni çok düşünüyordu evet ama artık büyüttüğümü kendimi mutsuz ettiğimi söyleyip durmaya başladı. Halbuki özellikle iş konusunda o beni anlayamaz. Çünkü onun sektörü gereği iş bulma ya da hakettiğini alamama gibi bir durumu yok(Denizci olacak, daha mezun değil ve işi hazır bile). Ailesi birçok konuda destek benimkiler ise değil. E hal böyle olunca beni anlayamaz tabi. Ben de son geldiğinde pek görüşmek istemedim, çıkmadım evden. Beni anlamadığı, üstüne de yadırgadığı için kendimce tepki koydum. Onu sevmediğimi ve onun istediği gibi biri olmadığım için ayrıldı benden.
İstekleri de şu; namaz kılmaya başlamam, inançlı biri olmam, dua etmem, şükretmem vs. Onun evleneceği kişi öyle olmalıymış. Ya bu aralar zor bir dönemden geçiyorum ve bunlar içimden gelmiyor benim. Dövme yaptırmak istediğimi söyledim mesela yaptırırsan kesin biter dedi. Halbuki bence herkes kendinden sorumludur. Kendisi ise dini istediği gibi yaşıyor ama(Cinsellik vs)... Eski kız arkadaşını biliyorum kız onu aldatmasına rağmen yıllarca devam etti onunla. Kızı düşündü yok yalnız kalmasın yok üzülür diye. Ama beni bu sebeplerden bu zor zamanımda sildi attı, bu konuya da ayrı üzülüyorum. Üstüne de diyor ki "Beni aldat bir kere tamam ama inançlı biri olursan ben seninle devam ederim".
Sizce bu durumda kim haklı? Ben kesinlikle kendimi haklı buluyorum. Yine de size sormak istedim.
