Ben sizinle aynı durumdayım. Eşim 3 hafta çalışıyor, 1 hafta izinde. Kendi evimi bırakıp annemin yanına geldim başka şehire. 3 haftada bir ya eşim geliyor, ya biz gidiyoruz uçakla. Benim bir eksim daha var çalışıyorum. Ama çalışmıyor da olsam tek kalmayı tercih etmezdim şahsen. Annem sürekli eşimle ilgili saçma sapan şeyler konuşuyor, biz de sürekli tartışıyorduk. Ama ben artık he he deyip geçmeyi tercih ediyorum ya da konusu açılırsa susuyorum, o konuşup konuşup susuyor ya da konuyu değiştiriyorum.
Benim şahsen düşündüklerim benim başıma bişey gelse, kaza/hastalık olsa, çocuğuma hemen ulaşabilecek, onunla ilgilenebilecek birinin olması ya da Allah korusun çocuğumun başına bir iş gelse yalnız olmayı istemem. Mesela migrenim var, bazı günler çocuğumla ilgilenebilecek durumda olmuyorum. Bazen insan yorgun oluyor, 2 saat bile bir başkasının ilgilenmesi o kadar dinlendiriyor ki.
Tabii bu sizin hayatınız. Tüm artılarını eksilerini düşünün, tartın, muhakemesini yapın. En önemlisi bahsettiğim hastalık, kaza vb durumları da aklınızda bulundurun. Ailenizle olmak psikolojinizi ne kadar etkiliyor, ne kadar etkilemesine izin veriyorsunuz bu da önemli. Duymazdan gelebilecek yapıdaysanız bu şekilde idare edebilirsiniz, bir süre sonra siz konuşmadıkça anneniz de konuşmayı azaltacaktır. Bizde öyle oldu en azından.