Allah bir daha yaşatmasın bana, büyük de konuşmak istemiyorum ama sizin haftanızda olsam ben asla dokunmazdım bebeğime.
Ben tam bir korkağım. karnımda ölürse diye korktum. Haftası büyüdükçe kürtaj ihtimalim azalacaktı. sancı Çek Çek sonra ölü bir bebeği kucakla… bunu yaşamaktan Korktum Çünkü kesin bir ölüm tarihi de vermiyor doktor. doktor da bilmiyor ki… 14 haftalık da karnında ölebilir, 25 haftalık da karnında ölebilir dedi. Oğlum var ve bu olaylar sırasında 1 yaşındaydı, aklımı kaybedip delirmekten korktum. Kızım doğarsa oğluma nasıl bakacaktım, kızım ölürse oğluma nasıl bakacaktım. Hep sonrasından korktum. hasbelkader doğarsa Küvözde olacak, burundan beslenecek, sayısız ameliyat olacak, sen doğru düzgün görmeyeceksin bile dedi doktorlar. En önemlisi de eşim “aldırma” demedi. “Eğer bebeği aldırmazsak oğlumuz ne olur” dedi. “Sen hastane köşelerindeyken oğlan perişan olacak.” dedi. Tüm bunları yaşamaktan korktum. Her kontrolde başka bir anomali çıkıyordu. 1 kişi bana destek olsaydı, 1 doktor “belki Yaşar” deseydi belki ben de katil olmazdım. Bak 8 ay geçti, ben hala kendime katil diyorum. Acısı hafifledi ama vicdanım asla hafiflemedi.
çok büyük vicdan azabıyla yazıyorum sana, asla tarafsız bakamıyorum şu an. En doğru kararı sen verirsin ama senin bebeğin büyük. Çok iyi düşün, vereceğin kararlardan sonra benim gibi vicdan azabıyla yaşama.