Merhaba arkadaşlar, yazmak istedim çünkü belki biraz olsun rahatlarım diye.
Ben 2 çocuklu ev hanımı bir bayanım. Eskiden çok neşeli en ufak şeyden mutlu olan biriydim. Şimdi ise ben benlikten çıktım. Hergün ağlama krizlerine giriyorum sürekli mutsuzum düşünüyorum ve hiç bir beklentim yok hayattan
Çocuklarım biri 3 biri 8 yaşında erkek çocukları. Onları çok seviyorum ama çoğu zaman beni çileden çıkarıyorlar ve iyi bir anne olamıyorum. Sabahtan akşama kadar sürekli gerginlik hakim evde. Asla benim sözümü dinlemiyorlar. Sabahtan akşama kadar istedikleri şeyi direniyorlar. İstekleri mantıklı değilse yapmıyorum ama onlarda asla susmuyor susmuyor.. Büyüğünü bir kaç defa pedagoga götürdük, maddi durumumuz çok elvermedi yarım kaldı. Devlet hastanesine götürdük hiperaktif teşhisi konuldu ilaç verdiler. Ama yan etki yaptı bırak tık..
Eşim sürekli işte. Eve yatmaya geliyor. Erken gelse de hemen yemek yer yarım saate uyur. Annem babam yanımda ama yaşlılar.
Herşeyi tek başıma yapmaktan hiç destek görememekten yoruldum tükendim bittim artık. Dr git diyeceksiniz biliyorum. Bende karar aldım gideceğim ve gerekirse ilaçda kullanacağım...
Çocuklarım Yaramaz olduğundan görüştüğüm Bi arkadaşım yok. Bir yere gitsem ağzımdan burnumdan getiriyorlar. Bende gitmemeyi tercih ettim. Ben düzgün yetiştirmeye çalıştıkça onlar daha fena oluyor. Çok zor çocuk yetiştirmek çok zor....
Yani bittim arkadaşlar tükendim artık. Bazen o kadar çok ölmek istiyorumki anlatamam size..
