- Konu Sahibi hello_kitty
-
- #1
Benim hikayemde çok güzel başladı. Hala güzel devam ediyor ama bazen çok boğulduğumu hissediyorum, umutsuzluğa kapılıyorum. 1,5 sene önce tanıştık herşey olağanüstü başladı. Nasıl peşimden koşar , bana şiirler yazar , güzel sözler içeren mesajlar atardı... Sonra ben de karşılık verdim ve güzel bir ilişki başladı. Zamanla ilişkimiz ciddileştikçe ben de aşkımı-sevgimi esirgemedim işte tam bu aşamada hata etmiş olmalıyım ki fazlaca üstüne düşmeye başladım sanırım. Artık en çok arayan-soran ben oldum. Tamam o da çok ilgileniyor ama bir yerde sanki benim alakam daha fazla mı ne -ki beni huzursuz eden birşeyler oluyor. Çok sosyal oluşu , arkadaşları tarafından paylaşılamayan insan oluşu onu kıskanmama neden oldu. Onun sosyal çevresi daha fazla benden. Ben de çoğunlukla yurt dışında oluyorum asıl kıskanılması gereken benken ben daha fazla kıskandım arkadaş ortamından. Çokta sık kavga eder olduk. Neyse kıskançlığım biraz biraz duruldu zamanla. Şimdiyse öyle bir aşamaya gelmişizki kavgalardan, en ufak bir sitemimde yada sinirlendiğim bir mevzuda bana yüksek sesle bağırıyor. Sinirli bir yapısı var. Kimi zaman ben haksızım kabul ediyorum ama bağırması ve her kavga edişimizde artık ayrılık ima etmesi beni tüketiyor, soğuyorum. Ama bi taraftanda artık nişanlıyız. Aileler girdi araya. Zaten ailelerin girmesi demekte ayrı bir karmaşa ve gerilim. Gelecekten korkuyorum. Onu çok seviyorum ama beni anlamadığını ya da benim kendimi anlatamadığımı düşünüyorum. Belki de ben de sorun. Normalde kavga etmediğimiz zamanlarda ondan iyisi yok. Bana bağırtma kendine sana bağırınca ben üzülüyorum sonra ama damarıma basıyorsun diyor. Hadi bunuda geçtim hadi ben de bağırıyorum çağırıyorum ama ayrılık imaları , olmuyorsa gereğini yap demeleri ...
Yazmak bile iyi geliyormuş. Teşekkürler, okuduğunuz için. :)
Yazmak bile iyi geliyormuş. Teşekkürler, okuduğunuz için. :)