- 25 Mart 2022
- 485
- 1.131
- 63
- Konu Sahibi lavinharper
- #1
merhaba hanımlar,
3.5 ay önce taşındığımız için işimi bırakmak durumunda kaldım ha işimde son 1 senem her anlamda çok yıpratıcıydı ama bir şekilde idare ettim. Üniversite hayatımdan beri sürekli çalışıyorum çalışmayı para kazanmayı kazandığım parayı harcamayı seviyorum. 3.5 aydır evdeyim ilk başlarda güzeldi dinlendim canım istediği gibi yatıp kalktım ama son 1 aydır çok zorlanıyorum kenarda paramız vardı eşim bedelliye gidecek o parada oraya maaşıyla ucu ucuna yaşıyoruz ekonomi malum kiradayız çift maaşken bile sadece insani şartlarda yaşayabiliyorduk şimdiyse sıfıra yakın. İş bakıyorum bir iki yere de gittim biri olumluydu hatta ama dönmediler.Maaş beklentimi tecrübeme göre minumumda tutmaya cumartesi çalışmaya dahi okey bir pozisyondayım yine de iş bulamıyorum.Sabah 4lere kadar oturup öğlen vakti uyanıyorum uyanmak denirse yatıp tv izliyorum bütün gün,sürekli bir rehavet üstümde mutsuzum,gelecekten umutsuzum. 4 yıldır evliyim 30 yaşıma ramak kalmışken çocuk dahi planlayamıyorum,önümü göremiyorum sürekli bunları düşünüp tıkanıyorum zaten melankoliye yatkın bi tabiatım var bunların üstüne de kesinleşmemiş olsa da bipolarım tanım. Eşim kendini paralıyor mühendis haftanın 3 günü mesaiye kalıp arta kalan zamanlarda dışarıdan ufak tefek çizim işlerine gidiyor çok uzun saat gündüzlerin üstüne akşamlarıda yalnızım 22.30 civarı geliyor bu çabasına yorgunluğuna çok üzülüyorum.Ailelerimizden kalacak hiçbirşey yok bize evlenirken de kendi imkanlarımızla her yere taksit yaparak 2 sene de onları ödedik,çalışmaktan gocunmuyorum ama ikimiz de kendimizi paralarcasına çalışırken sadece insani şartlarda yaşayabiliyoruz.Nerede yanlış yapıyoruz? Bunları düşünmekten kocaman bir kasvet bulutuna döndüm artık ben yüzüm gülmüyor bu ruh halinden nasıl çıkacağım nasıl hayata karşı tekrar hevesleneceğim ben? Annemle görüşmüyorum babam hiç olmadı kardeş desen yok çok zor şartlarda garsonluk yaparak okudum çok emek verdim kendi şansımı kendim yaratabilmek için dünyada kendime bir yer bulabilmek için. Bu süreçlerin geçici olduğuna ikna edemiyorum kendimi artık psikolojik destek alabilecek maddi güçte değilim şuan ne yapacağımı bilemiyorum.
3.5 ay önce taşındığımız için işimi bırakmak durumunda kaldım ha işimde son 1 senem her anlamda çok yıpratıcıydı ama bir şekilde idare ettim. Üniversite hayatımdan beri sürekli çalışıyorum çalışmayı para kazanmayı kazandığım parayı harcamayı seviyorum. 3.5 aydır evdeyim ilk başlarda güzeldi dinlendim canım istediği gibi yatıp kalktım ama son 1 aydır çok zorlanıyorum kenarda paramız vardı eşim bedelliye gidecek o parada oraya maaşıyla ucu ucuna yaşıyoruz ekonomi malum kiradayız çift maaşken bile sadece insani şartlarda yaşayabiliyorduk şimdiyse sıfıra yakın. İş bakıyorum bir iki yere de gittim biri olumluydu hatta ama dönmediler.Maaş beklentimi tecrübeme göre minumumda tutmaya cumartesi çalışmaya dahi okey bir pozisyondayım yine de iş bulamıyorum.Sabah 4lere kadar oturup öğlen vakti uyanıyorum uyanmak denirse yatıp tv izliyorum bütün gün,sürekli bir rehavet üstümde mutsuzum,gelecekten umutsuzum. 4 yıldır evliyim 30 yaşıma ramak kalmışken çocuk dahi planlayamıyorum,önümü göremiyorum sürekli bunları düşünüp tıkanıyorum zaten melankoliye yatkın bi tabiatım var bunların üstüne de kesinleşmemiş olsa da bipolarım tanım. Eşim kendini paralıyor mühendis haftanın 3 günü mesaiye kalıp arta kalan zamanlarda dışarıdan ufak tefek çizim işlerine gidiyor çok uzun saat gündüzlerin üstüne akşamlarıda yalnızım 22.30 civarı geliyor bu çabasına yorgunluğuna çok üzülüyorum.Ailelerimizden kalacak hiçbirşey yok bize evlenirken de kendi imkanlarımızla her yere taksit yaparak 2 sene de onları ödedik,çalışmaktan gocunmuyorum ama ikimiz de kendimizi paralarcasına çalışırken sadece insani şartlarda yaşayabiliyoruz.Nerede yanlış yapıyoruz? Bunları düşünmekten kocaman bir kasvet bulutuna döndüm artık ben yüzüm gülmüyor bu ruh halinden nasıl çıkacağım nasıl hayata karşı tekrar hevesleneceğim ben? Annemle görüşmüyorum babam hiç olmadı kardeş desen yok çok zor şartlarda garsonluk yaparak okudum çok emek verdim kendi şansımı kendim yaratabilmek için dünyada kendime bir yer bulabilmek için. Bu süreçlerin geçici olduğuna ikna edemiyorum kendimi artık psikolojik destek alabilecek maddi güçte değilim şuan ne yapacağımı bilemiyorum.
