Teşekkür ederim canım mesajın için. Biz ilk tedaviden birkaç ay sonra Celalettin Peru ile yazmıştık bir süre mail yoluyla. Ama ilk tedavi belimizi çok büktü. Tekrar tedaviye başlayamadık.İçimde kanayan bir yara bu durum maalesef. Bazen dışarıda bir çocuk görünce kalbime birşey batıyor, boğazım düğümleniyor gözlerim doluyor. Eşimin ailesinin de torunları olunca biz ikinci planda kaldık. Bu konuyu unuttular, umursamıyorlar hiç. Benim ailem hayatta değil yani maddiyata çok manevi destek olacak Hiç kimsemiz yok. Çok zor günler geçirdik, geçiriyoruz. Aynı acıyı yaşadığımız için birbirimizi anlarız. Ama yaşamayanlar hiç anlamıyorlar canım. İçimde hiç umut kalmadı. Bu dünyada bize anne baba olmak nasip değilmiş gibi hissediyorum. En büyük hayalim anne olmaktı bu hayatta. Bir gün bunları yaşayacağım aklımın ucundan bile geçmezdi. Ben isterdim ki bir kez olsun anneme sarılıp içimdeki herşeyi onunla paylaşayım. Annem hayatta olsa bu kadar dokunmadı bu durum. Burada yazılanları, olumsuz tedavi geçirenlerin, annelik duygusunu yıllarca tadamayanları okuyunca hemen doluyor gözlerim. Çok üzülüyorum ve bu illet yüzünden daha fazla insanın canı yanmasın diye dua ediyorum. Neyse ben çok uzun yazdım canım hakkını helal et olur mu