Evet canım. Bu konuya ilgili psikiyatra gittim oda bana takıntı yaptığımı soyledi ve bi ilaç verdi ama ben kullanmadım.bunu beynimde yenmem gerektiğini düşündüm. O dönem okul tatil olmuştu memleketime gitmem gerekiyordu. mecburdum. Hani kaçacak yerin kalmadığında kokmaktan vazgeçersin diye bir söz var ya . Tam olarak benim ki böyle oldu eğer sebep fizyolojik birşey olmadığına eminsen o zaman herşey beyinde bitiyor ben O otobüse binip 7 saat yol gittim bir defa dahi tuvalete inmedim molalarda. Ondan sonra aa geldim deyip gezdim dolastim bir defa daha bindim uzun bi yolculuga.suan derslerede giriyorum.ha arada korku yokluyor mu yokluyor amma eger o an onun uzerinde dursam korkum büyüyüp beni ele gecircegini bildiğimden onu yok sayıyorum. Bir de sunuda kendime kabul ettirdim. oburella en kötü ne olabilir. altina yaparsin. Peki sonra. Belki birilerinin aklında komik, iğrenç anı olarak kalırsın ama aynı zamanda senin için de eski de kalmış küçük bir ani olur. Anda var olmayı geçmiş ve gelecekte odaklanmamaya çalıştım.suan allaha şükür daha iyiyim. O zamanlar sanki bundan hiç kurtulamayacağını düşünüyorsun ama geçiyor. Bu şimdiki anda var olma olayını kabul ederek bunu başardığımı düşünüyorum.eger istersen okuduğum kitabı sana önerebilirim.
dünyanın sonu değilmiş :) şimdi umumi tuvalet kullanabiliyorum bunu asabilecegim bir çok ortama girip kendimi motive ettim.ama hala kalabalık ev ortamlarinda gidemem. Benim neyim var acaba :))
