selam arkadaşlar, çokta uzun olmayan bir süredir takip ediyorum siteyi, gün oldu sıkıntılara üzüldüm, gün oldu paylaşımlara sevindim ama hiç aklıma gelmedi kendimi yazacağım.
Ne yazacağım? Nasıl yazacağım? İçim karmakarışık mutsuzum, üzgünüm en önemlisi de ümitsizim. Yaş 35 oldu, yolun yarısı. Bekarım. Önceleri gerçekten ben evlenmek istemedim, hayat güzeldi çünkü. Özgürlük, arkadaşlarla takılmak, kendi paranı kazanmak, ailenle yaşamak... Yaş ilerledikçe istedim tabi evlenmeyi, erkek arkadaşlarım da oldu ama bir tanesine bağlandım, güvendim, inandım. Yıllar sürekli verilen vaadler, öne sürülen sorunlarla geçti. Aşkın gözü kör tabi, yıllarca bekledim bende. Belkide gerçekte var olmayan sorunların geçmesini bekledim, Aşkıma kavuşmayı bekledim, gerçekleri görmezden geldim yada kalbim gözlerimi kapattı, göremedim. Şimdi yaş 35. Yalnızım. Terkedildim. Sebep sudan bahanelerle yapılan bir kavga ama önemli olan, ruhumu acıtan bu kavga anında söylenen gerçekler. İçim acıyor. Yıllarca kullanılmışım resmen. Bana "kaç yaşındasın, bunları farkedemedin mi" demeyin lütfen, körkütük aşık olmuştum resmen. Kalbim beynimin gösterdiği herşeyi reddediyordu. Şimdi bir tokat gibi yüzüme çarpıldı gerçekler. Yeni olmadı bu olay 2 hafta kadar oluyor. Biliyorum unutacağım. Ama bana asıl dokunan değmeyecek bir insanın uğrunda harcanan onca zaman. Şimdi ne yapacağım ben? Bu saatten sonra kim sevecek beni? Ben kimi seveceğim? Artık asla anne olamayacağımı düşünüyorum. Hayatta en çok istediğim şeylerden biriydi bu oysa. Zaman okadar hızlı geçiyorki.
Kusura bakmayın, başınızı ağrıttım, inanın çevremde paylaşacak "gerçekten beni anlar" diyebileceğim kimseleri bulamadım. Herkes hatalısın, nasıl anlamazsın, nasıl görmezsin, mantıklı ol vs.vs.diyip duruyor çünkü.
Sadece anlatmak istedim, anlatmak ve biraz olsun rahatlamak.
Sevgiler...
Ne yazacağım? Nasıl yazacağım? İçim karmakarışık mutsuzum, üzgünüm en önemlisi de ümitsizim. Yaş 35 oldu, yolun yarısı. Bekarım. Önceleri gerçekten ben evlenmek istemedim, hayat güzeldi çünkü. Özgürlük, arkadaşlarla takılmak, kendi paranı kazanmak, ailenle yaşamak... Yaş ilerledikçe istedim tabi evlenmeyi, erkek arkadaşlarım da oldu ama bir tanesine bağlandım, güvendim, inandım. Yıllar sürekli verilen vaadler, öne sürülen sorunlarla geçti. Aşkın gözü kör tabi, yıllarca bekledim bende. Belkide gerçekte var olmayan sorunların geçmesini bekledim, Aşkıma kavuşmayı bekledim, gerçekleri görmezden geldim yada kalbim gözlerimi kapattı, göremedim. Şimdi yaş 35. Yalnızım. Terkedildim. Sebep sudan bahanelerle yapılan bir kavga ama önemli olan, ruhumu acıtan bu kavga anında söylenen gerçekler. İçim acıyor. Yıllarca kullanılmışım resmen. Bana "kaç yaşındasın, bunları farkedemedin mi" demeyin lütfen, körkütük aşık olmuştum resmen. Kalbim beynimin gösterdiği herşeyi reddediyordu. Şimdi bir tokat gibi yüzüme çarpıldı gerçekler. Yeni olmadı bu olay 2 hafta kadar oluyor. Biliyorum unutacağım. Ama bana asıl dokunan değmeyecek bir insanın uğrunda harcanan onca zaman. Şimdi ne yapacağım ben? Bu saatten sonra kim sevecek beni? Ben kimi seveceğim? Artık asla anne olamayacağımı düşünüyorum. Hayatta en çok istediğim şeylerden biriydi bu oysa. Zaman okadar hızlı geçiyorki.
Kusura bakmayın, başınızı ağrıttım, inanın çevremde paylaşacak "gerçekten beni anlar" diyebileceğim kimseleri bulamadım. Herkes hatalısın, nasıl anlamazsın, nasıl görmezsin, mantıklı ol vs.vs.diyip duruyor çünkü.
Sadece anlatmak istedim, anlatmak ve biraz olsun rahatlamak.
Sevgiler...
