Evliliğimizin 3. ayındaydık..o zaman yurt dışındaydık.. ve ben o kadar çok istiyordumki anne olmayı, ama olmuyordu..yurtdışından döndüğümüzde hemen doktora gidelim dedim eşime...Gittik..benim kontrolümde herşey normaldi..eşimden spermiyogram istedi..testin altında oligoasteospermi yazıyordu..sperm sayısı 50 bin çıkmıştı..O kadar üzüldümki..ama hiç belli etmedim ne eşime ne kimseye.ben anne olamayacakmıyım soruları kafamda çınladı durdu...sonra yine yurtdışı..benim yüzümde hep sahte gülümseme vardı.ne zaman yanlız kalsam hep ağlıyordum ama kimseye belli etmiyordum.sessiz ağlıyordum hep.sonra dayanamadım bir gün.eşime türkiyeye dönmek istediğimi, anne olmak istediğimi söyledim..dayanamıyordum artık sanki.gücüm, dermanım kalmamıştı..
Evliliğimizde 1 sene dolmuştu türkiyeye dönmüştük..Hemen tedaviye başladık..eşime yapılan spermiyogram sonucunda sperm sayısıda 1 milyona yükselmişti vede en önemlisi ileri hareket sıfırken artık yüzde on olmuştu..Her kontrolde herşey yolundaydı.Doktorumuz
herşeyin çok iyi gittiğini söylüyordu..ve ben inanıyordum..umudum gelecekti..'umut ' olacaktı adı annesinin umudu,benim yaşama umudum olacaktı..yumurtalarım toplanacağı gün ağlaya ağlaya girdim ameliyathaneye..annem yanımdaydı.anne çok korkuyorum dedim..Çok korkuyordum..hayatımda ilk defa anestezi alacaktım..işlem sonrası 8 yumurtam toplandı ve 4ü döllendi..
Transfer günü gelip çatmıştı..Tekrar o çok korktuğum ameliyathaneye girdim..Doktor transferi yaparken aynı zamandada izliyordum ekrandan..evet şimdi geliyor bebiş dedi doktorum..ekranda o anı gördüm..ve kendimden geçtim transfer biter bitmez ağlayarak çıktım ameliyathaneden..herkes başıma toplandı..ne oldu diyorlardı..annemin çığlığıyla kendime geldim..Anne bebeğimi gördüm artık içimde diyordum, onu içime girerken görmüştüm..bebeğim benimleydi artık..Hepimiz ağlıyorduk.annem, ben, hasta yakınları.hatta hemşireler bile..ve eşimi gördüm o an..hiç ağlamaz dediğim eşimde ağlıyordu..ve yüzünü saklıyordu benden...
hergün anneciğim sıkı sıkı tutun bana..umudum beni bırakma diye dua ettim..ve test günü çattı geldi..kan verdik..eşime sonucu sen al ben alamam dedim..sonucu aldı yanıma geldi..yüzüme bakamadı..sesi titriyordu..anladım o an ..umudum beni bıraktı..Gitti içimden..gitti..inanamıyordum bebeğim beni bıraktı..
cüzdanımda hastanedki biyologun verdiği hücre resmi en gizli yerinde duruyor..çocuğum o benim ..o bana tutunmasa benim umudumdu..resmine bankıp bakıp umudum ne olurdu bana tutunsaydım diyorum, ağlıyorum, kimse duymuyor..
hiç kimseyle paylaşmadığım bu anımı size yazmak istedim...inşallah gözyaşım diner, umudum benimle olur..istediğim sadece dua..ekim ayında yine başlayacağım tedaviye...umudum beni bırakmaz inşallah bu sefer..dilerim sizin umutlarınızda sizi bırakmasın...bu mübarek günde ne olur benim için dua edin...
Evliliğimizde 1 sene dolmuştu türkiyeye dönmüştük..Hemen tedaviye başladık..eşime yapılan spermiyogram sonucunda sperm sayısıda 1 milyona yükselmişti vede en önemlisi ileri hareket sıfırken artık yüzde on olmuştu..Her kontrolde herşey yolundaydı.Doktorumuz
herşeyin çok iyi gittiğini söylüyordu..ve ben inanıyordum..umudum gelecekti..'umut ' olacaktı adı annesinin umudu,benim yaşama umudum olacaktı..yumurtalarım toplanacağı gün ağlaya ağlaya girdim ameliyathaneye..annem yanımdaydı.anne çok korkuyorum dedim..Çok korkuyordum..hayatımda ilk defa anestezi alacaktım..işlem sonrası 8 yumurtam toplandı ve 4ü döllendi..
Transfer günü gelip çatmıştı..Tekrar o çok korktuğum ameliyathaneye girdim..Doktor transferi yaparken aynı zamandada izliyordum ekrandan..evet şimdi geliyor bebiş dedi doktorum..ekranda o anı gördüm..ve kendimden geçtim transfer biter bitmez ağlayarak çıktım ameliyathaneden..herkes başıma toplandı..ne oldu diyorlardı..annemin çığlığıyla kendime geldim..Anne bebeğimi gördüm artık içimde diyordum, onu içime girerken görmüştüm..bebeğim benimleydi artık..Hepimiz ağlıyorduk.annem, ben, hasta yakınları.hatta hemşireler bile..ve eşimi gördüm o an..hiç ağlamaz dediğim eşimde ağlıyordu..ve yüzünü saklıyordu benden...
hergün anneciğim sıkı sıkı tutun bana..umudum beni bırakma diye dua ettim..ve test günü çattı geldi..kan verdik..eşime sonucu sen al ben alamam dedim..sonucu aldı yanıma geldi..yüzüme bakamadı..sesi titriyordu..anladım o an ..umudum beni bıraktı..Gitti içimden..gitti..inanamıyordum bebeğim beni bıraktı..
cüzdanımda hastanedki biyologun verdiği hücre resmi en gizli yerinde duruyor..çocuğum o benim ..o bana tutunmasa benim umudumdu..resmine bankıp bakıp umudum ne olurdu bana tutunsaydım diyorum, ağlıyorum, kimse duymuyor..
hiç kimseyle paylaşmadığım bu anımı size yazmak istedim...inşallah gözyaşım diner, umudum benimle olur..istediğim sadece dua..ekim ayında yine başlayacağım tedaviye...umudum beni bırakmaz inşallah bu sefer..dilerim sizin umutlarınızda sizi bırakmasın...bu mübarek günde ne olur benim için dua edin...
( gonlunu ferah tut bir dahaki tedavine cok guclu morelli basla, negatif sonuclar cok normaldir bir dahakine Rabbim yuzunu guldursun Insallah.
