- 21 Eylül 2022
- 628
- 54
- 18
- Konu Sahibi Solukiklimler
-
- #1
Siz olsanız yine de yaşamaya direnir miydiniz ?
Bana miras kalır diye değil. Eşimle aramda büyük bir yaş farkı yok ki 5 yaş var sadece. O vakitliceb ölse benim de yürüyen cesetten farkim kalmaz yaşlılıktan zaten.Çocuk olursa ona miras kalır diye. Benim maaşımla idare eder ama sonrasında en az 15 milyon kalacak. Sadece babadan. Cocuk olmazsa hep birileri yiyecek.
Benim diş görünüş konusunda da büyük bir özlemim var. Eşim uzun boylu mavi gözlü çok güzel yüz hatlarına sahip. Ben de hayatı boyunca beğenilmeyen biri oldum. Eli yüzü düzgün biri görünce çok karistirmadim. O esnada çok iyi huylu düzgün biri daha vardi eşimle tanistigimda. Eminim çok iyi baba da olurdu ama onun tipi iyi değildi. Sırf çocuk için tipine ve malına baktım ama çocuk da olmadı. Boşu boşuna yedi sene çektim
Misafirliğe gittiği evde artık kalkması istenen ama tüm işaretleri görmezden gelen yapışan biri gibi hissediyorum. istediğim hiçbir şey olmadı. Neden dünyaya sırtımı ceviremiyorum bilmiyorum.
Birini çok sevdim. O biri işsiz güçsüzdü. Sevdiği kız terketmişti. Destek oldum ,sevdim ,okudu öğretmen oldu. Evlenmemize üç hafta kala işsiz diye terkede kızdan sinyal alıp beni bıraktı. Yemeden içmeden kesildim.ilahi adalet peşlerini bırakmaz dediler.ama onlar çok mutlu iki de çocukları var.
5 yıl sonra ancak biriyle evlendim ama değer vermiyor doğru dürüst.
Çocukluğum yoksulluk ve sevgisizlik içinde geçti. Yaz kış aynı elbiseyi giydim. Evde o kadar yiyecek kıtlığı vardı ki kemiklerim sayılıyordu. Utanıp bileklerimi saklardım. Bazen ekmek dahil hiçbir şey olmazdı. Ekmek varsa şanslıydık.
işe girdim uzun süre mobbing gördüm. Herkes kaçıyordu oradan ama babasizdim geçindirmek zorunda olduğum bir ailem vardı. Oradan sonra ayrıldım ama yaralar kaldı.
işler yaver gitti mal mülk edindik ama babam kandırdı . Ona çok inanmak istediğim halde dolandırdı.
Hayatta istediğim sonuncu şey sonuncu itimadım anne olmaktı. Ama o da imkansız artık. Sorunum varmış.
Acaba hayat defol git mi diyor? Çünkü en azından sağlığım yerinde diye avunacak gibi oluyorum ama bu kez bipolar olduğum aklıma geliyor .
Siz olsanız yine de yaşamaya direnir miydiniz ? Yoksa bu adaletten zerre nasibini almamış hayata rest mi çekerdiniz?
Yanlış anlamışsınız. O kişi sevgilisi tarafından terk edilmişti. Meslek sahibi olunca kız tekrar iletişime geçti. Terkedilen taraf ben oldum. Kıza geri döndü12 ekim 2022 konunuzdan
Önceki konunuzdaki yorumunuzu yeniden okuyun.Eşinizle tanıştığınızda: hayatınızda iyi huylu, düzgün biri daha varmış. Eşiniz daha yakışıklı ve varlıklı diye onu seçmişsiniz.
Hayatta her seçimin iyi veya kötü bir sonucu var. Bugüne kadar yaptığınız seçimleri ve sonuçlarını kabullenip ; bundan sonrasında nasıl bir hayat sürmek istediğinize karar verebilirsiniz.
Psikolog değilim size ne kadar yardımcı olur söyleyeceklerim bilemem. Ama hayatınızı hep birilerine bğalayarak mutlu olmaya çalışmışsınız. Yani birini sevmişsiniz olmamış sizi terk etmiş bunlar emin olun çoğu kişinin başına gelen şeyler ama muhtemelen yalnız kalmaktan korktuğunuz için size değer vermediğini bildiğiniz biriyle evlenmeyi tercih etmişsiniz. Bunu bir kere zorunluluk olarak görmekten vazgeçmelisiniz. Babanız, sevgiliniz size değer vermiyor olabilir sevmesinler sizde onları sevmeyin sadece yaşamak istediğiniz hayata, işe odaklanın. Bunları düşünmek en başta değersiz hissettiriyor zaten. Ben annem dışında akrabalardan kimse tarafından sevilmedim. Öz babamı hiç tanımadım bile ne o beni merak etti ne de ben onu. Ama gerçekten çocukken dahi sormadım anneme neden? diye. Çünkü şunu biliyordum beni istemeyen kimseyle işim olmaz. Annem bu yönüme çok şaşırırdı benim hiç mi merak etmiyorsun diye. Akrabalar sevmez üstüne aşağılardı. Ama belli bir yaştan sonrada kendimi ezdirmedim. Şimdi ise hep beni arar sorarlar. Bunun bir önemi yok. Beni azda olsa seven insanlarla olurum ben. Aile problemi konusunda rekor kıran bir ülkeyiz yadırgamıyorum açıkçası. Çok şükür duygusal olduğum kadar neşeliyim ki hayatın tadını çıkarabiliyorum. Üniversiteyi bile sırf bu yüzden hayalim olan şehirde okudum ve rüya gibi bir okul, sosyal hayatım oldu. Karşına çıkacak problemlerle, kötü insanların yaşattıklarıyla depresyona girersen işin içinden çıkamazsınız. Gülmeye, mutlu olduğun işleri yapmaya devam edeceksiniz :)Misafirliğe gittiği evde artık kalkması istenen ama tüm işaretleri görmezden gelen yapışan biri gibi hissediyorum. istediğim hiçbir şey olmadı. Neden dünyaya sırtımı ceviremiyorum bilmiyorum.
Birini çok sevdim. O biri işsiz güçsüzdü. Sevdiği kız terketmişti. Destek oldum ,sevdim ,okudu öğretmen oldu. Evlenmemize üç hafta kala işsiz diye terkede kızdan sinyal alıp beni bıraktı. Yemeden içmeden kesildim.ilahi adalet peşlerini bırakmaz dediler.ama onlar çok mutlu iki de çocukları var.
5 yıl sonra ancak biriyle evlendim ama değer vermiyor doğru dürüst.
Çocukluğum yoksulluk ve sevgisizlik içinde geçti. Yaz kış aynı elbiseyi giydim. Evde o kadar yiyecek kıtlığı vardı ki kemiklerim sayılıyordu. Utanıp bileklerimi saklardım. Bazen ekmek dahil hiçbir şey olmazdı. Ekmek varsa şanslıydık.
işe girdim uzun süre mobbing gördüm. Herkes kaçıyordu oradan ama babasizdim geçindirmek zorunda olduğum bir ailem vardı. Oradan sonra ayrıldım ama yaralar kaldı.
işler yaver gitti mal mülk edindik ama babam kandırdı . Ona çok inanmak istediğim halde dolandırdı.
Hayatta istediğim sonuncu şey sonuncu itimadım anne olmaktı. Ama o da imkansız artık. Sorunum varmış.
Acaba hayat defol git mi diyor? Çünkü en azından sağlığım yerinde diye avunacak gibi oluyorum ama bu kez bipolar olduğum aklıma geliyor .
Siz olsanız yine de yaşamaya direnir miydiniz ? Yoksa bu adaletten zerre nasibini almamış hayata rest mi çekerdiniz?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?