Umutsuzum

Allyson .!.:

Merhaba arkadaşlar. Benimde herkesin olduğu gibi kimseye anlatamadığım bir derdim var. Bunu kimseye anlatacağımı düşünemiyordum. Hatta şuan bunları yazarken dahi utanıyorum. Bu benim içimde hep bir sır olarak kalacaktı. Ama şu sıralar o kadar çok üstüme geliyor ki düşünceler geleceğimi düşünemez oldum. Konuyu anlatayım ben size kısaca. 15 yaşımda bir sevgilim vardı. Ergenlik dönemlerimdi ve güzel geliyordu benimle ilgilenmesi. İlk zamanlar sadece telefondan konuşuyorduk, okul çıkışı ya da eve giderken kısıtlı zamanlarda görüşüyorduk. Hatta öyle ki el ele tutuşup gezmedik dahi. Neyse ki günün birinde annemler şehir dışına gittiler o gün evde yalnızdım. O da annemlerin gideceğini biliyordu ve bize geldi. İstemememe rağmen aramızda bir şeyler geçti ve bana bir zarar gelmeyeceğini söylediği halde bekaretimi kaybettim. Rızam olmadan hem de. Şimdi sorgulayacaksınız beni biliyorum o yaşta evine sevgilini alıyorsun bilmem ne diye. Ama insan bu hata yapıyor ve 15 yaşındaydım. Cahilliğimin doruğundayım. Zaten ona yapmamasını söylediğim halde yaptı bunu. Sonrasında ne mi oldu? Başta kızdım ona, nasıl böyle bir şey yaparsın diye sonra stresli olduğum için beni yatıştırmaya çalıştı takip eden günlerde. Bende ikna oldum ve ilerisini düşünemedim o zaman. Ardından 2-3 ay geçti ki, beni en yakın arkadaşımla aldattığını öğrendim telefonundaki mesajları okuyarak. Numarasını kaydetmemişti ama numaradan arkadaşımın olduğunu anlamıştım. Ben ara sıra arkadaşımdan yazardım ona meğersem öğrendim ki onlar devamlı konuşuyorlarmış zaten. Anında ayrıldım bu çocuktan. Zaten beni çok kısıtlıyordu, çok kıskançtı kendisi. Nefret etmiştim artık ondan, boğuluyordum. Bekaretimi düşünmedim dahi. Bu arada üniversiteye hazırlanırken iki tane sevgilim daha oldu ama onlarda ciddi ilişkiler değildi, uzun sürmedi ikisi de. Üniversiteyi kazandığımda çok iyi bir insanla tanıştım. Ve aklımda hiçbir ilişki düşüncesi yokken bir baktım ki sevgili olmuşuz. Onla geçirdiğim vakitler o kadar zevkli, o kadar güzeldi ki gözüm hiçbir şeyi görmez olmuştu. İlk zamanlar olmazsa ayrılırım diyordum fakat sonradan baktım ki ben onu gerçekten seviyorum. İlişkiye başladığımız zamanda ona geçmişimle ilgili pek bir şey söylemedim. Sevgililerim olduğunu söyledim ama aramızda hiçbir şekilde temasın olmadığını söyledim. Bunu söylememdeki sebep onun benden önce hiç geçmişinin olmayışıydı. Zaman geçti, biz 3 senedir beraberiz, sevgilim mezun oldu ve ciddi düşünüyoruz. Geçen yaz ailemin yanına gittiğimde afedersiniz ama bu pislik insanı gördüm. Gördüğü günün gecesinde bana facebooktan mesaj atmış. Olayın üstünden 5 yıl geçmesine rağmen hemde! Beni aslında sevdiğini, geçmişte aslında hata yaptığının farkında olduğunu söylemiş. Böyle uzun uzadıya bir mesaj yazıp ardından hoşçakal demiş. Kan beynime sıçradı mesajı okuduğumda. Ne bekliyordu ona dönmemi mi? Tabiiki de cevap yazmadım. Olayın üzerinden zaman geçti bu zamanda beni rahatsız etmedi fakat ben tatile ailemin yanına gittiğimde çarşıda orda burda bu çocuğu görmeye başladım. Artık bu olayı içimde daha fazla tutamadığım ve sevgilime yalan attığım için vicdan azabı çekiyordum. Vicdan azabı öyle bir şeymiş ki sevdiğim insandan ayrılmayı dahi düşündüm bu süreçte... Yaklaşık 1 ay ne yapacağımı düşündüm ve sonunda sevgilime bu konuyu açma kararı aldım. Öyle zordu ki bu karar benim için insanın kendine bile söyleyemediği şeyleri yaşamış olması ve bu yaşantısını sevdiği insanla paylaşması. Tepkisini de kestiremiyordum. Tutucu bir memleketten geliyordu kendisi. Bu arada sevgilim mezun olduktan sonra şehir dışında çalışmaya başladı. Çok sık görüşemiyoruz bu yüzden uygun bir zaman bulup yanıma geldiği ve cesaretimi topladığım bir gün gözyaşları eşliğinde durumumu anlattım ona. Başta çok kötü oldu, kendisinin iyi olmadığını söyledi. Onun içinde bir yıkım olmuştu. Bu durumu yaşadığım için değil ama 3 senenin sonrasında ona anlattığım için kızmıştı bana. Benim bu durumda olmamın onun için sorun olmadığını ama başka birileriyle de ilişkim olup olmadığını merak ettiiğini söyledi. Bende ona gerekli açıklamamı yaptım. O günden sonra sevgilim çalıştığı şehre döndü. Aramız ne iyi ne de kötüydü. Ama ben gerçekten iyi değildim. Kendimi çaresiz hissediyordum. Sevgilime konuyu açtığım halde içim rahatlamadı. Gelecekten hala korkuyordum. Sanki hiç mutlu olamayacakmışım gibi hissediyorum artık. Bu durum sanırım 1 aylık sürede oluştu bende. Yaklaşık 1 ay her gün düşünmüştüm ne yapacağımı. Bu travma beni depresyona sürüklemeye başladı, evlilik fobisi oluşturdu. Ya sevgilim evlendikten sonra benim başıma kakarsa, evlendikten sonra bu şahıs mesaj atarsa? diye düşünmeye başladım şimdi de. Sağda solda evlenen insanları görünce kendimi hep mutsuz bir evlilik içinde görmeye başladım. Ne yapacağımı bilmiyorum gerçekten. Destek almayı düşünüyorum uzmanlardan ama ona da nasıl cesaret edeceğimi de bilemiyorum.

Genişletmek için tıkla...

Allyson .!.:

Merhaba arkadaşlar. Benimde herkesin olduğu gibi kimseye anlatamadığım bir derdim var. Bunu kimseye anlatacağımı düşünemiyordum. Hatta şuan bunları yazarken dahi utanıyorum. Bu benim içimde hep bir sır olarak kalacaktı. Ama şu sıralar o kadar çok üstüme geliyor ki düşünceler geleceğimi düşünemez oldum. Konuyu anlatayım ben size kısaca. 15 yaşımda bir sevgilim vardı. Ergenlik dönemlerimdi ve güzel geliyordu benimle ilgilenmesi. İlk zamanlar sadece telefondan konuşuyorduk, okul çıkışı ya da eve giderken kısıtlı zamanlarda görüşüyorduk. Hatta öyle ki el ele tutuşup gezmedik dahi. Neyse ki günün birinde annemler şehir dışına gittiler o gün evde yalnızdım. O da annemlerin gideceğini biliyordu ve bize geldi. İstemememe rağmen aramızda bir şeyler geçti ve bana bir zarar gelmeyeceğini söylediği halde bekaretimi kaybettim. Rızam olmadan hem de. Şimdi sorgulayacaksınız beni biliyorum o yaşta evine sevgilini alıyorsun bilmem ne diye. Ama insan bu hata yapıyor ve 15 yaşındaydım. Cahilliğimin doruğundayım. Zaten ona yapmamasını söylediğim halde yaptı bunu. Sonrasında ne mi oldu? Başta kızdım ona, nasıl böyle bir şey yaparsın diye sonra stresli olduğum için beni yatıştırmaya çalıştı takip eden günlerde. Bende ikna oldum ve ilerisini düşünemedim o zaman. Ardından 2-3 ay geçti ki, beni en yakın arkadaşımla aldattığını öğrendim telefonundaki mesajları okuyarak. Numarasını kaydetmemişti ama numaradan arkadaşımın olduğunu anlamıştım. Ben ara sıra arkadaşımdan yazardım ona meğersem öğrendim ki onlar devamlı konuşuyorlarmış zaten. Anında ayrıldım bu çocuktan. Zaten beni çok kısıtlıyordu, çok kıskançtı kendisi. Nefret etmiştim artık ondan, boğuluyordum. Bekaretimi düşünmedim dahi. Bu arada üniversiteye hazırlanırken iki tane sevgilim daha oldu ama onlarda ciddi ilişkiler değildi, uzun sürmedi ikisi de. Üniversiteyi kazandığımda çok iyi bir insanla tanıştım. Ve aklımda hiçbir ilişki düşüncesi yokken bir baktım ki sevgili olmuşuz. Onla geçirdiğim vakitler o kadar zevkli, o kadar güzeldi ki gözüm hiçbir şeyi görmez olmuştu. İlk zamanlar olmazsa ayrılırım diyordum fakat sonradan baktım ki ben onu gerçekten seviyorum. İlişkiye başladığımız zamanda ona geçmişimle ilgili pek bir şey söylemedim. Sevgililerim olduğunu söyledim ama aramızda hiçbir şekilde temasın olmadığını söyledim. Bunu söylememdeki sebep onun benden önce hiç geçmişinin olmayışıydı. Zaman geçti, biz 3 senedir beraberiz, sevgilim mezun oldu ve ciddi düşünüyoruz. Geçen yaz ailemin yanına gittiğimde afedersiniz ama bu pislik insanı gördüm. Gördüğü günün gecesinde bana facebooktan mesaj atmış. Olayın üstünden 5 yıl geçmesine rağmen hemde! Beni aslında sevdiğini, geçmişte aslında hata yaptığının farkında olduğunu söylemiş. Böyle uzun uzadıya bir mesaj yazıp ardından hoşçakal demiş. Kan beynime sıçradı mesajı okuduğumda. Ne bekliyordu ona dönmemi mi? Tabiiki de cevap yazmadım. Olayın üzerinden zaman geçti bu zamanda beni rahatsız etmedi fakat ben tatile ailemin yanına gittiğimde çarşıda orda burda bu çocuğu görmeye başladım. Artık bu olayı içimde daha fazla tutamadığım ve sevgilime yalan attığım için vicdan azabı çekiyordum. Vicdan azabı öyle bir şeymiş ki sevdiğim insandan ayrılmayı dahi düşündüm bu süreçte... Yaklaşık 1 ay ne yapacağımı düşündüm ve sonunda sevgilime bu konuyu açma kararı aldım. Öyle zordu ki bu karar benim için insanın kendine bile söyleyemediği şeyleri yaşamış olması ve bu yaşantısını sevdiği insanla paylaşması. Tepkisini de kestiremiyordum. Tutucu bir memleketten geliyordu kendisi. Bu arada sevgilim mezun olduktan sonra şehir dışında çalışmaya başladı. Çok sık görüşemiyoruz bu yüzden uygun bir zaman bulup yanıma geldiği ve cesaretimi topladığım bir gün gözyaşları eşliğinde durumumu anlattım ona. Başta çok kötü oldu, kendisinin iyi olmadığını söyledi. Onun içinde bir yıkım olmuştu. Bu durumu yaşadığım için değil ama 3 senenin sonrasında ona anlattığım için kızmıştı bana. Benim bu durumda olmamın onun için sorun olmadığını ama başka birileriyle de ilişkim olup olmadığını merak ettiiğini söyledi. Bende ona gerekli açıklamamı yaptım. O günden sonra sevgilim çalıştığı şehre döndü. Aramız ne iyi ne de kötüydü. Ama ben gerçekten iyi değildim. Kendimi çaresiz hissediyordum. Sevgilime konuyu açtığım halde içim rahatlamadı. Gelecekten hala korkuyordum. Sanki hiç mutlu olamayacakmışım gibi hissediyorum artık. Bu durum sanırım 1 aylık sürede oluştu bende. Yaklaşık 1 ay her gün düşünmüştüm ne yapacağımı. Bu travma beni depresyona sürüklemeye başladı, evlilik fobisi oluşturdu. Ya sevgilim evlendikten sonra benim başıma kakarsa, evlendikten sonra bu şahıs mesaj atarsa? diye düşünmeye başladım şimdi de. Sağda solda evlenen insanları görünce kendimi hep mutsuz bir evlilik içinde görmeye başladım. Ne yapacağımı bilmiyorum gerçekten. Destek almayı düşünüyorum uzmanlardan ama ona da nasıl cesaret edeceğimi de bilemiyorum.

Genişletmek için tıkla...