Üniversiteyi yatılı okumayın kardeşim...

cicikız o kötü ortamlarda erkeklerde var,neden oğlunu değil de kızını gönderirken düşüneceksin?hep böyle olur ya kızları yollamazlar ama erkeklere mani olan olmaz,onlar çok düzgün yaşarlar ya..
neyse ben hala şehir dışında okuyan biri olarak, mutluyum ,iyiym,bazen ailemi yanımda istedim onlara çok ihtiyacım oldugu anlar oldu,ben bir arkadaşımla beraber de yaşıyorum.eminim istanbulda ailemle kalsam daha fazla gece dışarı çıkardım,okudugum şehirde hiç gideyim sabaha kadar eğleneyim durumum olmadı,akşam evime geldim derisimi çalıştım,yemeğimi yaptım,arkadaşlarla oturduk güzel güzel..yani şehir dışına ipimi koparmak için gelmedim.ben zaten evimde de özgürlüğe sahiptim.ama okul bitince ailemle yaşayabilir miyim derseniz,çok zor.insan kendi evine alışınca bir kere,kendi düzenine,aileyle yaşamak zor geliyor.kendi hayatını kurmak istiyor.annemlerin yanına geleceğim günleri iple çekiyorum.3 gün 5 gün çok mutlu oluyorum ama sonra kendi yerimi özlüyorum.

bende şehir dışında okudum ve PeSpEmBe nin sölediklerinin bazılarına katışıyorum bazılarına katılmıyorum. birincisi şehirdışında üniversiteye gidenlerinin büyük bir çoğunun değiştiği inkar edilemez bi gerçek. zaten değişmiyosa o kişide bi sorun vardır bence ve değişmeyenlerin tutunamadığını defalarca gördüm. evet değişiyoruz bacım ama herkese deil. arkadaşların sana karşı değişiyosa bunun suçunu bence onlarda arama kendinde ara. ben kendimden örnek verim. ben üniversiteye başlamadan önce görüştüğüm arkadaşlarımla üniversiteden sonrada görüşmeyi denedim. ama olmuyo. ben bi çok şeyi aşmışken onlar hala yerinde sayıyo. bunuda sorun etmedim görmezden geldimama yine olmadı. onlar hala 4,5 yıl önce bıraktığım yerdeydiler hatta daha berbat bi yerde. sorun şuydu: ben onların zavallı ruh hallerini anlıyabiliyodum ama onlar benim ne denli moktan bi boyutta olduğumu keşfedemiyolardı. ben onlara çok kurnaz ve çıkarcı bir hale dönüşmüş gibi göründüm. onlarsa bana tuhaf zavallılar gibi. hiçbişe eskisi gibi değildi. ister tepeden bakıyo de ister merdivenin altından ama durm dediğim gibi. ben gittiğimde saçının rengini küllü sarı mı karamelmi yapacağına karar veremeyen arkadaşım ben döndüğümde bu sefer işin içine fildişi sarıyı katacak kadar mertebe atlamıştı. o liseyi bitirdikten sonra iki yıl üniversite okudu istanbulda yani bulunduğu şehirde ailesinin yanında ve hep bunalımdı hep bunalım kaldı. hiç deişmedi ve hep ailesinden şikayet ederdi. diğer arkadaşım ise ilgi budalalığını 5 e katlamış ama bu durumda boyut deiştirmiş arkadaşım biraz daha büyümüş bu ilgi budalalığını kamufle etme ustalığına erişmişti. bıraktığımda kompleksliydi ve döndüğümde kompleksleri tavan yapmış durumdaydı ama bunuda örtmekte ustalaşmıştı. ayrıca alkolik ve fahişe olmuştu. ve hala beni kıskanıyodu ve eskiden olduğunun 5 misli daha şımarıktı ve onu görmediğim 4,5 sene içinde 3 kere intihara kalkışmıştı. öbür fildişi sarıda intiharın eşiğindeydi. ben dışarda okudum yaşamadığım zorluk kalmadı kafayı yediğim bile oldu ama döndüğümde onlardan çok farklı bi boyuttaydım. bırakıp gittiğim arkadaşlarım geçen yılların etkisiyle daha çok geliştirdikleri yaş kompleksinden dolayı kendilerine insanüstü bir çabayla bakmaya başlamışlardı. marka giyinme muhabbeti falan. asıl olaya gelirsek sırf bu ikisinde değil diğer hepsinde de bir tek şeyi farkettim: toplum içinde takdir görmek için yapamıycakları maymunluğun olmadığını ve onlardan kaçar adım uzaklaştım. onlar hala tiripliydi, şımarıkltı ilgi budalasıydı alıngandı, dikkat çekmek için yapamıycakları şey yoktu ve yıllarca arkadaşlık ettiğim kızların bu saydığım sebeplerden dolayı ne kadar yapmacık olduklarını farkettim. uzun yıllardır ne kadar sahte, modern görünmeye çalışan yapmacık bir arkadaş çevresinin içinde yaşadığımı farkettim. çünkü ben o 4,5 sene boyunca kurtuluş savaşının, kanlı fetihlerin ruhunu kavrıycak duruma geldim ve bunların salaklıkları beni hem güldürdü hem düşündürdü hemde son derece sıktı. insan şehir dışında bi üniversiteye gitmeden önce edineceği arkadaşın etiketine bakıyor biraz açiym: yani ortamda nasıl davrandığına, dış görünüşüne, kültür seviyesine, onunla nerelere gidebileceğine. ama döndükten sonra insan seçeceği arkadaşın ruhuna bakıyo, kalbine, niyetine, onunla nereye kadar gidebileceğine... etiket, dışgörünüş, kültür seviyesi anlamsız ve saçma oluyo. eskiden önemsediği şeyler her halükarda elinin altında olabilecekken birden önemsizleşiyo. şimdi benim marka etiket arkadaşlar edinmekte hiçbir yaşamıycağım ortada. hiçbirimizin hiçbir sıkıntı yaşamıycağı ortada. ama bakış açım değişti değer verdiğim şeyler. o tip insanlar benim için sadece diskoya gidip kopacağım insanlar olur. yada arabaya binip gezeceğim ama en can arkadaşım diyip koluma takacağım insanlar değil. çünkü artık herşeyin gerçek değerini görmeye başladım. gerçekten baba evinde pembe bi dünyanın içindesin. çok istisnai durumlar dışında. ama başka bi şehirde yalnızsan, kızsan ve herşeyle baş etmek zorundaysan evet savaşlarında ruhunu çözüyosun doğal felaketlerinde. ben çok zor bi öğrencilik geçirdim. bunlar öle senin hafifsiyceğin türden şeyler değil bacım.

bence aileden ayrı okumalısınız üniversiteyi

bence aileden ayrı okunmalı.. bende bu sene gireceğim bi üniversiteye inşallah. şehir dışında okuduğumdaa bazı şeyleri öğreneceğimi,cesaretimin geleceğini düşünüyorum. şehir dışı dediysem yaşadığım yere yakın şehirler.aynı şehirde okumak bana çok uzak bi düşünce. üniversite görünümlü lise

Ben de üniversiteyi ailemden uzakta okuyorum, yurtta kalıyorum, 3 yılda çok şey öğrendim... Yurt, ev vs. bunlar sorumluluk isteyen şeyler ve bir şekilde ayaklarının üzerinde durmayı öğreniyor insan, para idaresi nedir bunu öğreniyor. Ailenim evinde yediğim önünde yemediğim arkamda, herkes her istediğimi yapar, kimse beni üzmez vs. ama şehir dışı öyle değil. Para idare etmeyi öğreniyorsun, tutumlu olmayı öğreniyorsun, ne istediğinin farkında olmayı öğreniyorsun, çeşit çeşit insan görüp bir süre sonra o "ben adamı gözünden anlarım" seviyesine yükselebiliyorsun, paylaşmayı ve paylaşmamayı öğreniyorsun, kendini ezdirmemeyi, haklarını savunmayı, girişken olmayı ve en önemlisi hayır demeyi öğreniyorsun. Tek başınasın çünkü orada, dostum dediğin insan arkandan vuruyor, seviyorum dediğin insan seni terk edebiliyor, bazen ağlayacak omuz bulamayabiliyorsun. Bence insana çok şey katıyor, sabır katıyor, anlayış sınırlarını genişletiyor falan filan... Bence kattığı şey çok. Tamam bazen rezillik çekiyorsun ama katlanmayı öğreniyorsun.