Ayni seyleri yasiyoruz, ben de hergun agliyorum. Daha kotusu bana bunlari oz, biyolojik anam yapti bunlari. Biyolojik annem bir de dayagi kendi akrabalarinin hatta arkadaslarimin yaninda saatlerce yapmaktan, benim gururumu yerle bir etmekten cekinmez, haz alirdi. Boyle huylari da vardi. Kimsede bir sey demez, bakardi. Benim babamda senin baban gibi boyle dusunuyor. Babani anliyorum, baban konuyu actiginda gercekten arsizlar ve vicdansiz, umursamazlar, bu seferde babana tavir yapip bagirip konuyu suruncemeye sokup pismanlik gostermiyordur kesin, benim biyolojik analigim gibi. Bir kac ay once annemin aramalarina cevap vermedim, bir kac ay sonrasinda en sonunda yine aradiginda cevaplayip her yaptigi seyi soyledim, kendimi tutamayip agladim yasadiklarim gozumun onune gelince. Engelledim. Bunlari yuz yuze gelince soyledigimde ise piskince ne zaman vurdum? Yedigin onunde yemedigin ardindaydi, demisti... Su an o kadar hafifim ki tuy gibi. Kiyafetime, arkadaslarima, gulusume, oturusuma dahi tek kelime edecek kimse yok, geride kaldi hepsi. Ben ve benim dunyam var sadece. Sorun biz degil, kotu kalpli, narsist, egoist, bencil ve empati yoksunu ruhlardir o sorunlu olanlar. Sana buradan kocaman sariliyorum, sende bazn kendi kendine sarildigini hayal et cok iyi geliyor