- 27 Temmuz 2019
- 2.724
- 9.219
- 158
- Konu Sahibi Atlantistebiranka
- #1
İçimin kaosunu buraya yazıyorum çünkü bir günlüğe not etsem, biri bulur. Bulmasa bile kesin kaybederim. Şu cehennemden günlerim geçmişimde yine vardı onları yazmadım ve bana bunları yaşatanları çok kolay affettim. Şimdi hiç öyle bir niyetim yok, burada yaşadıklarım, çektiklerim, hayal kırıklıklarım olacak ki; yine aptal ben acım hafifleyince, "o da üzülmüştür." diye kendimi avutup affetmeyeyim.
Sevmiyorum, hiç hem de. Ama o kadar sevgiye, sevilmeye açım ki; ufacık ilgiye "kesin beni üzdüğü için pişman." diyerek kendimi sindiriyorum. Bir terapist bulmalıyım.
Hayatım boyunca her insana eşit yaklaştım, bilmişlik taslamadım. Yeri geldi, bildiğim şeyleri bana anlatanları, sırf anlatanın hevesi kırılmasın diye ilk defa duymuş gibi dinledim. Karşılığı ne oldu dersiniz? Ben kendimi beğenmiş oldum. O kadar büyük psikolojik şiddet gördüm ki, canım çok acıyor. Ben ağlayınca, "bak ben daha çok ağlıyorum." tarzı yarışlardan asla bıkmayan biri yüzünden çoğu zaman o evden gidince doyasıya ağlıyorum.
Ah aptal kafam ah. Biliyordum, asla anlatamadım kör cahillere siyahın siyah olduğunu. Dedim olsun, hepimiz insanız, belki bundan sonra görürler. Boşversene, çamurda yaşamaya alışana, kaz tüyü pis gelir bilemedim.
Annesinin, oğullarına merak edip sorduklarından dolayı azar işitip "sen ne anlarsın" dediklerinde, onlara "yapmayın, öğrenmek isteyeni geri çevirmeyin." deyip tane tane incitmeden anlattım.
Çok doluyum, okumasanız da olur. Dediğim gibi kendimle hesaplaşmam bitmedi.
Ben ki tanışmak için bile annesini araya koyan bir sütoğlanıyla evlendim. Kendimi affedemiyorum.
Umarım bu dünyada bir adalet vardır. Hiç içimden geçmeyen düşüncelerle itham edildim. Umarım bir adalet gerçekten vardır.
Sevmiyorum, hiç hem de. Ama o kadar sevgiye, sevilmeye açım ki; ufacık ilgiye "kesin beni üzdüğü için pişman." diyerek kendimi sindiriyorum. Bir terapist bulmalıyım.
Hayatım boyunca her insana eşit yaklaştım, bilmişlik taslamadım. Yeri geldi, bildiğim şeyleri bana anlatanları, sırf anlatanın hevesi kırılmasın diye ilk defa duymuş gibi dinledim. Karşılığı ne oldu dersiniz? Ben kendimi beğenmiş oldum. O kadar büyük psikolojik şiddet gördüm ki, canım çok acıyor. Ben ağlayınca, "bak ben daha çok ağlıyorum." tarzı yarışlardan asla bıkmayan biri yüzünden çoğu zaman o evden gidince doyasıya ağlıyorum.
Ah aptal kafam ah. Biliyordum, asla anlatamadım kör cahillere siyahın siyah olduğunu. Dedim olsun, hepimiz insanız, belki bundan sonra görürler. Boşversene, çamurda yaşamaya alışana, kaz tüyü pis gelir bilemedim.
Annesinin, oğullarına merak edip sorduklarından dolayı azar işitip "sen ne anlarsın" dediklerinde, onlara "yapmayın, öğrenmek isteyeni geri çevirmeyin." deyip tane tane incitmeden anlattım.
Çok doluyum, okumasanız da olur. Dediğim gibi kendimle hesaplaşmam bitmedi.
Ben ki tanışmak için bile annesini araya koyan bir sütoğlanıyla evlendim. Kendimi affedemiyorum.
Umarım bu dünyada bir adalet vardır. Hiç içimden geçmeyen düşüncelerle itham edildim. Umarım bir adalet gerçekten vardır.
