Uyansam boş, nefes alsam nafile

Adı rüya ama
kanmadım.
senağlama...
Onca pişman yılın ardından,
dünyaya küsüşüm gözlerinden...
Gelme demedim mi gecelerime!

Belki vardı, belki hepsi yalandı
ama gülüşümü koruyamadım.
Arka ceplerime, şah damarıma,
tırnaklarımın içine kadar pişman,
beklediğim duraklara bile yazdığım adına düşman,
cümle sonlarında sitemkar,
şehrin arka sokaklarında bir kaybolmuşum hala...

Kendine savrulduğum iç çekişlerin ardından,
kendime gelemeyişim,
kendiliğinden bir sen yüzünden.
Sabah olmuş, rüyalar yalanmış heyhat!
Kelimeler sadece kelimeden ibaretken bile,
sana yazacak bir senim bile yokken üstelik,
hala şiir yazıyorum,
hala kendimi hatırlamadım...
Nasıl bir aşksa, payıma düşen hep fazla!
Öde öde bitmiyor körolasıca!

Başımı aklıma dar ettiğin
tüm düşlerin düşüşlerinde,
bir kumarbaz cesaretiyle gelmişsem sana;
gitmek için değil,
gitme demen için değil...
Yaşamak lazımsa bazen,
bazen de sevmek lazımdır diye...
Belki hatırlatır sana diye...
Sadece beni sev diye belki...
Sanki sabah uyandığımda
yanımda olacaksın gibi...
Bir kadersizliğin baş harfi gibi...
Ne sen varsın oysa,
ne de ben şimdi yokolduğun yerde...
Yokluğuna bağdaş kurmuş,
öylece saçmalıyorum işte...
__________________