Sanirim vajinismusu yendikten sonra hepimiz ayni seyle karsilasiyoruz.
bu donem bizi o kadar cok yipratiyor ki,yendikten sonrada hemen kendimizi toparlayamiyoruz.
kendimizi sadece bu sorunu asmaya odakladigimiz icin cevremizde olup bitenlerden ya da vajinismus disinda ki sorunlarimizdan bi haber yasiyoruz.
vajinismusu yendigimizde durmus olan hayat kaldigi yerden devam etmeye basliyor ve sorunlar ardi ardina yuzumuze carpmaya basliyor...
mesela benim kardesim gibi gordugum gorumcemle aslinda ciddi anlamda sorunlarim varmis ama kendimi vajinismusa oyle bir kaptirmisim ki beynim vaji disindaki her seyin ustunu cizmis.
birde biz yendikten sonra esimiz surekli bizimle ilgilensin,her an her saniye bu konudan yani basarimizdan bahsetsin istiyoruz.
bu beklentimiz gerceklesmeyincede "bak bak ben nasil zor bi seyin ustesinden geldim,ama onun umrunda bile degil" triplerine giriyoruz :))
Ahh ahh hayat coook zor...