Bu yazdığım mesajın üzerinden 8 yıl daha geçti ve ben hala vajinismusu yenemedim. Evlilikte nerdeyse 20 yıla giriyoruz ve eşim hala yanımda,biz hala aynı yatakta bile yatmıyoruz. Niye buraya yazıyorum onu da bilmiyorum, çünkü ben kendimi bıraktım artık, bir de olumsuz mesajlar yazmayın lütfen. Ben artık acımasız bir kadınmışım gibi hissediyorum kendimi. Karşımda beni seven ve yıllarca bana dokunmadan bekleyen bir eş, gözü bir kere olsun dışarıya bakmamış ve beni aldatmamış bir koca, sabır taşı olsa bunca yıl dayanmazdı ama o hala bırakmıyor beni. Cinsellik benim için bir olay olmaktan çıkmış durumda. Yani öyle oldum ki, gereksiz bir uğraş gibi hissetmekteyim artık. Eşime git diyorum yok diyor. Artık dayanamıyorum ve yıllardır tartışıyorum onunla üstüne üstlük. Adam cinselliği geçmiş durumda, o da bırakmış düzelmemi, yan yana yatmak bile lüks adam için, ben ona sarılıp yatmadım bunca yıl, aynı yorganın altına hiç girmedik ,gerçek anlamda bu ama, hep ayrı battaniye ve yorgan altinda sırtımı dönerek yattım ona. Yıllarca(5-6 sene) başka odada yerde döşekte yattı,yine ses etmedi. Beni yargılamayın lütfen, ne yapabilirim bana bunu söyleyin lütfen. Cidden bu şekilde dünyada olan başka evlilik var mıdır,bence yoktur onu da biliyorum. Yaşım oldu 40, eşim diyorum ama eş olamadık biz hiç. Kendime üzülmeyi bıraktım ben, ona ne yapabilirim lütfen biri söylesin. Beni o kadar çok seviyor ki, yıllardır bunca zulme ses etmeden beni çekiyor. Düşünün ki, yıllarca evden okula okuldan eve giden gelen bekar biri bile bu adam kadar yokluk yaşamamıştır cinsellik konusunda. Hissin yok, cinselliğe karşı en ufak bir duygum yok, yani hani okuyorum yorumlarda, istek felan diyorlar, ben de o da yok. Bundan sonra nasıl olacak diye artık bir şeye girismeye bile isteğim yok. Ama kocamın artık acı çekmesine dayanamıyorum. Aynı evde ol, ama sana dokunamasın,senle sarılıp yatamasin. Adam yılardır geceleri ağlıyor bana belli etmeden( o öyle sanıyor), daha ne diyeyim ne yazayım. Yazdıkça ağlıyorum, ağladıkça yapacak bir şeyim yok diyorum. Biri beni uyutmalı, beynimi resetlemeli, beni başka biri yapmalı,anca bu şekilde degisirim bence. Adamın da ömrü bitti. Çocuklarım olmasa çoktan ölmeyi düşünürdüm. Bu çaresizligin adı yok...