yani oyle bir yazi yazmissin ki tam bam telime bastin...ben de liseyi bitirdikten sonra daha iyi bir gelecegim olsun diye yurtdisina geldim okumak icin..uni. bitti ama o kadar alistim ki buralara geri donmeyi pek dusunmuyorum. 4-5 ayda bir bazen 6 ayda bir anca gorebiliyorum annemle babami...havaalanina gidip onlari almak ya da onlarin beni karsilamasi cok guzel de, her ayrilis da "aglamayacagiz bu sefer gulerek yolcu edecegiz" desek de, her seferinde goz yaslarimiz akiveriyor o son sarilmalarda...dag gibi bir babanin cocuk gibi aglayisina, yuzunden gulucukler eksik olmayan bir annenin dudak buzmesine sahit olmak demek benim icin havaalanlari. ve onlardan onbinlerce mil uzakta en deli dolu caglarda olgunlasmak demek...alinan her guzel ders notunun onlarin gurur halkasina eklenecegini bilmek ve sevinmek demek. milletin "ohhh rahatsin, karisanin yok, istedigini yapiyorsundur" demelerine buruk bir gulumsemeyle karsilik vermek demek..en kotusu evin kapisini anahtarla acip, sessizlik ve karanlikta tek basina olmak demek...
hayatta en buyuk korkunun sevdiklerini kaybetmek oldugunu kavramak ve ayri gecirilen her zamandan nefret etmektir...yazacak o kadar cok sey var ki ama ayni zamanda hicbir sozcuk karsilayamiyor bu duyguyu. sirf cocugunun iyi bir gelecegi olsun, dunyaya acilsin, kendi ayaklari uzerinde dursun diye, tum ozlemleri icine saklamak, gozyasini kalbine akitmak anne baba olmak belki de...
daha fazla yazamiycam....
