Ve uçuşlar açılıyor

Kızlar 1 hafta içinde hem vatanıma hem de aileme veda edeceğim 4 ayın sonunda. Vaktinizi tek bir konu üzerinden hep alıyorum. Uzaga evlenip giden tek ben değilim. Kendimi aptal gibi hissediyorum. Evlenmeyi bilmiş ama yuva kurmanin ne demek olduğunu öğrenememiş biriyim. Nasil ayakta duracagim aileme veda ederken benim durumumda olanlar nasil başarıyorsunuz. Bu evlendikten sonra vatanima ilk gelişimdi ve 4 ay kadar sürdü pandemi sürecinden dolayi. Simdi buralara o kadar alışmışken içim alev alev yanıyor. Annemin yüzüne her baktığımda daha çok aglama hissi oluşuyor. Içim kan ağlıyor ve kendim istediğim için kimselere dert yanacak durumumda yok. Mesafeleri hiçe sayarak kendimle resmen oyun oynamışım. Evliligi de beceremiyorum. Zaten gittigim yerde de beni anlayan birileri yok. Zaten nasil anlasinlar herkes evliliğinin bilincinde. Bense her gün ailemle olayim diye bosansam mi ki diye düşünüyorum. Eşim cok cok iyi biri ve seviyorum da. Ama ailem daha cok ağır basıyor. Ya onlari kaybedersem. Gunler yaklaştıkça daha çok çıkmaza giriyorum. Yurt dışına evlenip ya da ailesini yılda bor gorenler nasil basa cikiyorsunuz???

Ben de uçuşlar açılsın diye hasretle beklerken şimdi garip duygular içine düştüm, çok normal ama bu hayatı kendimiz seçtik ve yön vermek zorundayız. Bu hisler normal, o ülkeye adapte olmak zorundayım çünkü eşimi seviyorum.

Umarım pandemi biter ve istediğimiz zaman geliriz, ailelerimiz de yanımıza gelir. Herşey düzene girer. Ama yılda 1 değilde aralıklı olarak 3 kez filan gelmeye çalışın. Ne bileyim yılbaşında eşinizle gelin, bayramlara gelin.

Benim eşim bu konuda anlayışlı çok şükür. Sınırlar kapanacak söylentisi başladığında atladı geldi işi gücü bırakıp. Şimdi de hemen gelmek zorunda değilsin, ben yine gelebilirim diyor. Yani istediğim zaman gelebileceğimi bilme hissi hasreti de bastırıyor.